ALEDA(TAMAMLANDI ❣️❣️)

"2"

Her insanın yaşama dair bir arzusu hedefi vardır. Benim mesela tek hedefim okuyup bir iş yerinde çalışmaktı.

Başardım. 28 yaşında üniversite mezunu kendi ayakları üzerinde duran bir kadınım artık.

Geçen gün biri sordu; İstediğin yerde misin?

Olmak istediğimden fazlasındayım dedim...

Umut ediyoruz ve inanın ki başaracağız...

Umut dolu okumalar :)

******************************

Hissettiğim korkunun tarifi yoktu. Ne yapacağımı bilmiyordum. Ellerim koluna sarılı bir şekilde 'Cengiz abi' diye söylerken bir tepki vermesini bekliyordum. Oysa o ellerini belime sarmış gözlerimin içine bakıyordu. Sıcak nefesi kirpiklerimi havalandırırken sonunda bir tepki gösterip,

'Ne oluyor Selvi' diye sordu. Korkuyla arkama baktığımda hala kimseyi görmememle ellerimi kolundan çekip,

'Bırak beni' dedim. Gözleri şüpheyle arkama kayarken bir elini çekip yüzüme düşen kızıl tutamı kulağımın arkasına koyup,

'Ne oluyor' diye sordu. Ellerim titriyordu biraz daha bu şekilde durursak evden kaçtığımı dahi unutup durduğum pozisyondan eve kapatılacaktım. Çok yakındı, o kadar yakındı ki ellerinde ki silahtan dolayı oluşan nasırlarını hissedecek kadar. Gözlerinde ki karmaşayı görüpte sağ kalmak imkansızken bana tek hissettirdiği soğukluktu. Hala aynı şekilde durmamız artık canımı sıkarken,

'Bırak lütfen' dedim. Birkaç dakika daha bu şekilde durursak zaten babama yakalanacağım için hayatım bitecekti. Neyime güvenip evden çıktığımı bilmezken keskin gözleri yüzümde gezinirken dudağımın kenarında parmak uçlarını hissettim. 'Bunu kim yaptı' aldığım derin nefesim öfkeyle salarken,

'Sana ne be bırak' deyip sonunda kollarının arasından çıktım. Çattığı kaşları ve kastığı çenesi onu sinirli gösterirken,

'Selvi ne oluyor. Biri mi var peşinde' aldığı derin nefesle kolumu tutup 'Biri sana zarar mı verdi' dedi. Arkama son defa bakıp celladın yardımcısına,

'Evden kaçtım' dedim. Gözlerine dahi bakmak istemediğim adam aniden önüme geçip kolumu tuttu. Bakısı acıtacak kadar değildi fakat ani hareketine anlam veremezken,

'Ne yapıyorsun' diye sormamla,

'Babanlar geliyor arabaya geç' dedi. Kolları arasında hafif arkama bakmamla babamın önden annemin arkadan geldiğini görmemle hızlı bir şekilde açtığı kapıdan arabaya girdim. Yaşadığım salt korkunun tarifi yoktu. Korkuyla geçtiğim yerde oda hızla şoför koltuğuna geçmesiyle titreyen sesimle 'Şimdi ne yapacağım' diye sordum. Bana doğru dönüp,

'Koltuğun arasına gir. Camlar filmli seni görmezler' ikiletmeden dediğini yapmamla dudağının kenarında hafif kıvrılmaya kaşlarımı çatıp kollarımı bacaklarıma sardım. Korkunun yanında hissettiğim hiçbir şey yoktu. Bir anlık öfkemin bedelini bu defa fazlasıyla ödeyeceğimi hissediyordum. Çalıştırdığı araba ilerlerken babamın öfkeli sesi kulaklarıma sızmasıyla daha da eğildim. Dört yanım kapalı olsa dahi sanki beni görebilecekmiş gibiydi. Dayatılan korkular böyleydi. Devamlı bir düzen içinde yaşayınca o düzene karşı yaptığınız ilk ayaklanmada siz harcanıyordunuz. Nasılı veya nedenine gerek yoktu. Çünkü siz isyan eden hatalı taraftınız.