Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kafama yediğim yastık yüzünden şoktan anlık olarak nefesim kesilmişti ve neye uğradığımı şaşırmıştım. Yastığı alıp hızla oturduğum koltuğa, yan tarafıma vurmuştum sinirle. Yastığı atan küçük velet ise kahkahalar ile ellerini karnında birleştirmiş sonu yokmuşçasına kahkahalar atıyordu. Kahkahaları şirindi ancak o gerçek bir canavardı. Bana göre çocukların yüzden doksanı öyleydi. Babam evde yoktu ve annem bunu fırsat bilip yeni iş arkadaşını evimize çağırmıştı, kadın da yanında erkek çocuğunu getirmişti. Beş-yedi yaş arası çocukları sevmezdim ve bu çocuk altı yaşındaydı.. Bebekleri severdim ancak çocukları sevmezdim. Çok yaramazlar, sülük gibiler, her şeye burunlarını sokuyorlar, fazla meraklılar. Annemse benim aksime çocuklara bayılırdı ve şuan o arkadaşı ile kahve içerken benim bakıcılık yapmam gerekiyordu. En çokta bu yüzden sevmezdim, zorla bakıcılık yapmaktan nefret ettiğim için sevmezdim. Diğerleri genel olarak bahaneydi aslında -her ne kadar haklı olsam da şirin suratları onlara karşı içimde bir sevgi tomurcuğu yeşertiyordu fakat annemin tavrı o tomurcuğu çamurlu, dev ve ağır, kahverengi bir bot ile ezmeme sebep oluyordu- , ama kime ne, sonuç olarak çocukları sevmiyordum. Bir şekilde evden dışarıya çıkmam gerekiyordu ama nasıl yapacağımı bilmiyordum? Bana bahane lazımdı, hatta belki ufak bir yalan.
Aklıma gelen fikirle Keita'ya mesaj attım ve önce evde olup olmadığını daha sonra da müsait olup olmadığını sordum. Mesajıma bakmasını beklerken hızla çalışma masama gittim ve bulabildiğim bütün matematik test kitaplarını, cetvelleri, renkli kalemleri ve açı ölçerleri düzgün bir şekilde üstü üste dizdim. Gelen bildirim sesi ile hızla yatağa zıpladım ve telefonumu aldım. Planım mükemmel gidiyordu ve Keita da bana farkında olmadan büyük bir yardımda bulunuyordu. Evde ve müsait olduğunu yazmıştı ardından da neden sorduğumu sormuştu, kısaca evine gelip bir kaç saat takılıp takılamayacağımızı soran bir mesaj attım ve o cevap yazana kadar çocuğu odadan çıkarttım, kapıyı kilitledim ve üzerimi giyinmeye başladım. İçimden bir ses Keita'nın olumlu cevap vereceğini söylüyordu. Üstüme t-shirt geçirirken tekrar bildirim sesi geldi fakat mesaja bakmayıp hızlıca aynamın önüne geçtim ve çabucak saçımı taradım. Saçımla işim bitince hızla telefonumu elimde aldım ve Keita'dan gelen mesajı gördüğüm gibi soluğu annemin yanında aldım.
Dişlerimi de göstererek kocaman bir gülümseme ile yüzüne bakıyordum. Şüpheli bir şekilde bana bakmaya başladı. ''Ne istiyorsun?'' pekala, beni gerçekten iyi tanıyordu, ''Matematik proje ödevim var ve 2 gün sonraya yetiştirmem gerekiyor ve Keita - yani yan komşumuz- ile ortak ancak yarın bir sebepten dolayı dışarıya çıkması gerekiyormuş ve bugün yapabilir miyiz diye sordu. Ayrıca eğer bu ödevi yetiştiremezsem karneme düşük bir not girilecek.'' dedim ve gözlerimi hızlı hızlı kırpıştırdım. ''Yani buraya mı gelecek?'' ''Aslına bakarsan isterdim ancak hem ortalık biraz fazla dağınık..'' dedim küçük çocuğa yan yan bakarken ''Hem de o beni çoktan davet etti bile.'' ''Yani sen gideceksin?'' dedi teyit etmeye çalışırken. Hızla başımı aşşağı yukarıya doğru salladım. ''Tabii sana da uygunsa?'' ''İyi tamam, git ama sakın geç kalma.'' dedi, ellerimi çırpıp kocaman gülümsemem ile hızla odama çıktım ve matematik materyallerinden hazırladığım minik dağımı da alarak hızla aşağı indim, ayakkabımı giydim ve... ÖZGÜRLÜK!
