Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Korkuyu iliklerinize kadar hissettiğiniz bazı anlar olur. Belki bazılarınız sınav sonucu kötü geldiğinde ailesinin tepkisinden korkar, bazılarınız yüksekten ölümüne korkar, bazılarınız karanlıktan.. Bense şuan Watanabe'nin vereceği tepkiden korkuyordum. Ne diyeceğinden ve ne yapacağından korkuyordum.
''Sana diyorum Sumire, saklanmayı bırak artık.''
Hiç burada değilmişim gibi kaçmaya kalkışsam, kaçamam çünkü nerede olduğumuzu ve nasıl dönmemiz gerektiğini bilmiyordum. Gözlerimi kapatıp burnumdan derin bir nefes aldım ve saklandığım yerden başım önde eğilmiş, ellerimi önümde birleştirmiş bir şekilde yavaşça yanına doğru gittim. Çatık kaşlarla bana bakıyordu. ''Neden beni takip ettin?!'' sesi yüksek çıkmıyordu ama gerçekten korkutucu ve tehtitkar bir tınısı vardı, yine, ne demem gerekiyordu bilmiyordum fakat bir şekilde kendimi haklı çıkartmalıydım. ''Nereye gittiğini merak ettim.'' dedim kısık bir tonda, o çocuğunu azarlayan bir baba gibiydi, bense yaramazlık yapıp pişman olan küçük çocuk gibi. Bu tanım ile aramdaki en büyük farklardan biri ise ben yaptığımdan pişman değildim, hatta bu durumdan memnundum.
Duyduğu kelimelerle alayla güldü ve gözlerini etrafta gezdirdi. O hala göl kenarında oturuyordu, bense ayakta başında dikiliyordum. ''Pekala, artık gördün şimdi git!'' dedi sert bir tonda. Gitmek istemiyordum, istesem de gidemezdim zaten. Hızla Watanabe'nin yanına oturdum, ne yaptığımı sorgular bir şekilde bana bakıyordu. ''Ne var?'' diye sordum ''Sana gitmeni söyledim ve sen oturuyor musun?'' ''Hatırlatırım ki ben Osaka'ya yeni taşınan ve etrafı hiç bilmeyen bir kızım ve buraya da seni takip ederek geldim, sen ise buraları avucunun içi gibi bilen bir sırıksın. Sence sen olmadan eve nasıl dönebilirim?'' Bakışlarını yüzümde gezdirdi, haklı olduğumun farkındaydı, bir yandan yerinden kalkıp bizim mahalleye tekrar gitmeye üşeniyordu bir yandan da gitmemi istiyordu ancak ben kesinlikle gitmek istemiyordum.
Sesli bir şekilde nefesini dışarı verdi. Bakışlarımı gölde gezdirdim, doğrusu göl biraz korkmama sebep oluyordu ve bu durum istemsizce biraz geri gitmeme neden olmuştu. Watanabe ise davranışımın nedenini anlamamış meraklı gözlerle bana bakıyordu. Merakını gidermem gerektiğini düşünmüştüm. ''Göller, denizler ve okyanuslar beni biraz korkutuyor, küçükken ailece eski evimizin yakınlarındaki bir göle yüzmeye gitmişiz fakat onlar bakmazken ben suya girmişim. Neredeyse boğuluyormuşum ve o zamandan beri dibini göremediğim veya dibini görsem bile çok derin olan hiçbir su birikintisine yanaşmıyorum daha doğrusu yanaşamıyorum. Bir çeşit travma falan olmalı.'' dedim bakışlarımı gölden çekip onun bakışlarına sabitlerken. Çok güzel bakıyordu. ''Peki yüzme biliyor musun?'' ''Evet, yüzme biliyorum.'' ''Ben bilmiyorum.'' dedi ve bakışlarını gölde gezdirdi, anladığımı belirten mırıltılar çıkarttım. ''Ne kadar iyi yüzme biliyorsun? Mesela birini kurtarabilir misin?'' ''Bilmem ki, daha önce hiç birisini kurtarmak gibi bir gereksinimim olmadı.'' dedim, birden ayaklanıp üstündeki ceketi ve daha sonra da gömleğini, kolyesini ve ayakkabılarını çıkarttı. Üstünde şuan sadece beyaz kısa kollu bir t-shirt ve siyah pantolonu vardı. ''Ne yapıyorsun?!'' ''Seni minik korkundan kurtaracağım.'' hızla suya doğru koştu ve birden zıpladı. İstemsizce hızla ayaklanmış ve sağ elimi öne doğru uzatmıştım. Tanrım, yüzme bilmiyorum mu demişti o bir kaç dakika önce?! ''Haruto-san ne yapıyorsun?!! Çabuk gelir misin şuraya?! Sakın biraz daha ilerleme tamam mı?'' hala ayakları yere değiyordu, su boğazının hizasındaydı. Biraz daha ileri gitse kesinlikle yüzmesi gerekecekti. Etrafta bizden başka kimse yoktu ve eğer boğulma tehlikesi ile karşı karşıya kalsa onu benim kurtarmam gerekecekti. Dizlerim tir tir titriyordu, hem onun için hem de kendim için korkuyordum. ''Beni kurtarman gerekecek Sumire-san.'' dedi ve kocaman gülümsemesini bahşetti bana. Gözlerim korkuyla açılmıştı ne birden daha da ileri atıldı.
