SİYAHI TATMAK

1. Bölüm

Kar taneleri kirpiklerimde birikirken soğuk tenime işliyordu. Ama tirtir titreyen ellerim yerine üşüyen aslında kalbimdi. İlk aşkımı,ilk kahramanımı kaybetmiştim. Annemin ağlayışı gazetecilerin patlattıkları flaşlar kulaklarımdaki uğultuyu engelleyemiyordu.

Hayır olamaz gömmesinler onu o çukura. Rahat edemez ki benim babam orda.

Onu şimdiden özlemiştim. Babalar hiç ölür müydü ki. Yarım bırakırlar mıydı bizi. İçimdeki çığlık patlamayı bekleyen bir bomba gibiydi sanki ama ufak bir fısıltı bile çıkmıyordu ağzımdan.

Omzumu bir el sardı, annem : "Hadi canım,bizim görevimiz bitti, artık evimize gidelim." dedi ağlamaklı sesiyle.

**

1 HAFTA SONRA

Bir haftalık kendime verdiğim oda hapsimden annem için kurtulmaya karar vermiştim.Yataktan doğrulup,derin bir iç çektim.Sanki boktan bir hayat beni bekliyordu.Hiç çıkarmamaktan üstüme yapışan pijamalarımı üstümden atıp duşa girdim.İyice temizlendikten sonra üstüme rahat bir şeyler geçirip aşağı indim.

Tam mutfağa girecektim ki içeriden sesler geldiğini farkettim.Biri annemin sesiydi ama diğeri tanıdık değildi.Başımı hafifçe içeriye soktum ve annemi, daha sonra da konuştuğu yabancı adamı gördüm.Adam bi yerlerden tanıdık geliyordu ama bir türlü çıkaramıyordum.Yavaşça biraz daha yaklaşıp dinlemeye başladım.

"Bir anlaşma yaptık senle ve asla vazgeçemezsin.Sen gerçekten o adamın öldüğüne üzlüyor olamazsın.Bundan sonra elde ediceklerimizi bir düşün."

"Hayır asla vazgeçmiyorum sadece bir an.."

''Bir an bile vazgeçemezsin anladın mı? Cenk'i öldürdükten sonra artık geri dönüşümüz yok. Ağlamayı kes artık. Bu planı birlikte yaptık. Soğukkanlılıkla devam etmeliyiz. 2-3 ay sonra da evleniriz."

Ben duyduklarımla sarsılırken annem hıçkırıklarının arasında " Tamam ben sakinleşmeye çalışıyorum kolay mı sanıyorsun? Ben zaten her şeyi en başından göze aldım. Sen de biraz sessiz ol İdil duymasın. Böyle bir şey yaptığımı bilse beni asla affetmez."

Boğazıma bir yumru oturdu. Yutkunamıyordum bile. Anne sen ne yaptın?

Babamı, kocasını gerçekten o mu öldürmüştü. Hem de bu adamla birlikte. Tükendiğini sandığım göz yaşlarım tekrar harakete geçerek yanaklarımı ıslattı. Sonsuz bir öfke vardı içimde.

Hesap sormak için tam içeri girecektim ki o adamın iğrenç sesi tekrar kulaklarıma doldu: "Sakin ol kimse duymayacak. Biri öğrenirse, onun da işini bitiririm anladın mı? Kızın mızın dinlemem inan bana. O yüzden kızının öğrenmemesi için elinden geleni yapmalısın tamam mı?" Annem sessiz kaldı.

Bunu bile bile göze mi almıştı yani? Kızını bile öldürebilecek bu adama o kadar mı aşıktı?

Sessizce odama çıktım. Hala bunun bir kabus mu gerçek mi olduğunu algılamaya çalışıyordum. Yatağımın içine girdim ve öfkemle baş başa kaldım. Artık ağlayamıyordum bile. Beynimde sadece kızgınlık vardı. Bu yaptıklarının hesabını vereceklerdi. Gözlerimi kapattım. Hayatım artık böyle siyahtı. Simsiyah.

**