Believe 23

4.3K 272 14
                                        

Zaw

"အား..အား....ေတာင္း..ပန္ပါတယ္...." တိတ္ဆိတ္ေသာအခန္းထဲတြင္ ေျခာက္ကပ္စြာထြက္ေပၚလာေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ မခ်ိမဆန့္ေအာ္သံ....

"ဘယ္လိုလဲ...ႀကိဳက္ရဲ႕လား..."
"ဟင့္အင္း...ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကြၽန္မကိုလႊတ္ေပးပါ..ဒီအေၾကာင္းေတြကို ဘယ္သူ႕ကိုမွ.....ျပန္မေျပာပါဘူး စိတ္ခ်ပါ...."

ေတာင္းပန္စြာေျပာေနပင္မဲ့ ခုံတြင္ထိုင္ေနေသာသူကေတာ့ ေအးေဆးေသာအၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ေနစဲပင္...

"မင္းဒီလိုေတြမျဖစ္ေအာင္ အေစာႀကီးထဲက ငါ့အပိုင္ကေလးကို မထိသင့္တာ...."
လက္သည္းခြံေတြႏွစ္ဖက္လုံးမရွိေသာ လက္ျဖင့္ ဦးဟိန္းေျခေထာက္ကိုကိုင္လိုက္ၿပီး..

"ခြင့္လႊတ္ေပးပါ...ေတာင္း...ပန္ပါတယ္.... "
"ဖယ္စမ္း!!!! သူ႕ကို အျပတ္ရွင္းလိုက္ေတာ့..."
"ဟုတ္ကဲ့..."

"ဟင္...မလုပ္ပါနဲ႕ မလုပ္ပါနဲ႕!!!!!" ေအာ္ဟစ္စြာက်န္ခဲ့ေသာ ရတီသာ...ကိုယ္ေပၚတြင္လဲ ေသြးမ်ားက စီးလ်က္...
_____________

"ဘာလိုခ်င္တာလဲ..."
"ဗ်ာ..." ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ေျခခ်ိတ္ထိုင္ေနေသာ ဦးမင္းထက္က မိမိေရွ႕တြင္ ႀကဳံႀကဳံေလးထိုင္ေနေသာ ပိုင့္အား ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

"မင္း...ငါ့သားေဘးမွာရွိတာ ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ...."
"ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဦးဟိန္းနဲ႕ပတ္သတ္ၿပီး ခ်စ္ျခင္းကလြဲလို႔ က်န္တာမလိုခ်င္ပါဘူး..." ပိုင္စိတ္ရင္းနဲ႕ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။

"ဟက္...ငါ့သားအနားကပ္ၿပီးဆို သူ႕ဆီက လူေတြက လိုခ်င္တာေတြမ်ားေနလို႔ပဲ....ဘာလဲ မင္းလိုခ်င္တာက အႀကီးႀကီးမို႔လား..."

ဒါပိုင့္သိကၡာကို အေတာ္ေစာ္ကားလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါေတာ့ ပိုင္ၿငိမ္ခံေနမဲ့ထဲမွာမပါ...
"ကြၽန္ေတာ္က အျခားလူေတြနဲ႕ တူတာမတူတာ ကြၽန္ေတာ္ဂ႐ုမစိုက္ဘူး...ဒါပင္မဲ့ ကြၽန္ေတာ္သိတာ..ဦးဟိန္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုခ်စ္တယ္...ကြၽန္ေတာ္လဲ ဦးဟိန္းကိုခ်စ္တယ္...."

"မင္း႐ုပ္ရွင္ရိုက္ေနတာလား....ဒါေတြရိုးေနၿပီ စိတ္ခ်ပါ သားကိုျပန္မေျပာဘူး လိုခ်င္တဲ့ပမာဏသာေျပာ..."
"အေဖ!!!"

Believe (Complete)Where stories live. Discover now