Czas na zmiany

11

Następnego dnia rano gdy wszyscy byliśmy gotowi i zjedliśmy śniadanie mieliśmy ruszać do Londynu, ale nagle coś mi się przypomniało:
-Gdzie Bella?
-Nocowała u Cullenów i...
-Boże...-bez żadnego wytłumaczenia teleporotwałam się do domu wampirów. Przed wejściem uspokoiłam się żeby nikt nie zauważył, że jestem zdenerwowana i lekko zapukałam do drzwi:
-Oo Olivia! Witaj!
-Witaj Esme. Jest Bella?
-Tak, proszę wejdź- gdy weszłam zobaczyłam siostrę siedzącą w kuchni z resztą wampirów. Uśmiechnęłam się do nich lekko.
-Cześć Bella.
-Hej Oliv. Coś się stało? Nie powinnaś być w Londynie?
-Byłam, ale chciałam wrócić. Wiesz stęskniłam się za siostrą i może pójdziemy gdzieś razem.
-Oo świetny pomysł.
-To idziemy?
-Teraz?
-Nie mam zbyt dużo czasu i wiesz...
-Rozumiem- jak Bella pożegnała się z tymi krwiopijcami mogliśmy wkońcu wrócić do domu. Postanowiłam, że nie użyjemy teleportacji by nie wzbudzić podejrzeń.
-Jesteśmy!-Krzynęłam gdy tylko otworzyliśmy drzwi. Weszliśmy do kuchni, w której wszyscy siedzieli gotowi do podróży.
-Dlaczego są tutaj walizki?
-Bella...chodź muszę Ci coś powiedzieć- powiedziałam i przeszłam z siostrą do salonu- Bella...muszę zabrać Ciebie, tatę i Jacob'a do Londynu...
-Co? Po co?
-Jest źle w świecie magii i...
-No właśnie w twoim świecie jest źle nie u nas!
-Bella po pierwsze nie krzycz, a po drugie jesteście w to niestety wplątani.
-Ale jak?
-Wiem, że to może być dla Ciebie trudne, ale...Edward to wcale nie jest żaden Cedrik, ani właśnie Edward to...Tom Riddle...zły czarodziej w świecie magii. Nie możesz tu zostać, bo on jest bardzo niebezpieczny.
-Ja...jakim cudem nic nie zauważyłam...
-Bella nie obwiniaj się. To akurat moja  wina, bo ja jestem czarownicą i to ja powinnam coś zauważyć.
-Dobra może nie obwiniajmy się tylko ruszajmy.
-Masz rację Jacob- wzięliśmy wszystkie swoje rzeczy i teleporowaliśmy się do Londynu. Na tą chwilę zatrzymaliśmy się w domu Weasley'ów, a następnego dnia ukryję gdzieś siostrę i tatę.
Pani Molly przygotowała dla nas przepyszny obiad. W sumie zawsze to co ugotuje jest wspaniałe.
Gdy zjedliśmy każdy poszedł w swój wybrany kąt i siedział zamyślony. Było widać, że wszyscy martwią się i to co z nami będzie.
Mam nadzieję, że Edward...ugh sama już nie wiem kto nie zauważy, że wszystko już wiemy, bo wtedy...aż strach pomyśleć co się będzie działo...