✨theWattys 2021 Yarı Finalisti✨
Hande için son derece sıradan bir günken hayatı bir anda değişmişti. Geçirdiği kaza sonucu komaya girmiş bitmek bilmeyen sonsuz bir rüyanın içinde bulmuştu kendini. Ama bilmediği bir şey vardı. Bu rüyayı gören sadece...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aklım olanları bir türlü algılayamıyordu. Kafamın içi milyonlarca düşüncenin çatıştığı bir savaş meydanına dönmüştü. Bir savaş vardı evet. Ama bu savaşın bir kazananı da olmalıydı. Benim savaşımdaysa bir kazanan yoktu. Bu savaşta savaşan her iki tarafta galipti. Tabii her iki tarafında kaybettiklerini düşünecek olursak buna galibiyet denilebilirse...
"Kerem ben olanları bir yere bağlayamıyorum. Kafamın içinde bir sürü düşünce var ama hiçbiri bizi mantıklı bir yere götürecek cinsten değil," dedim umutsuzca nefesimi dışarıya verirken. Kerem de benimle aynı fikirde olmuş olacak ki başını hafifçe sallamakla yetindi. Bende canım bu duruma yeterince sıkkın olduğundan gözlerimi bandajlı elime diktim.
Bandajın her bir santimini gözlerimle takip ettim. En sonunda bakışlarımı bandajın üzerindeki kan lekelerine odakladım. Sanki çok ilginç bir şeymiş gibi bandajın üzerine bakarken dikkatim bir anda Kerem'in sesiyle dağıldı.
"Bende seninle aynı durumdayım," dedi kollarını başının arkasında bağdaştırırken. Onun da canı en az benimki kadar sıkkındı. Bakışlarımı bandajdan alıp onun asılan yüzüne çevirdim. Gözbebekleri orta sehpanın üzerindeki renkli vazolara takılı bir şekilde donup kalmıştı. İnsan bazen çok düşününce böyle bakışlarını tek bir yere sabitleyip boşluğa dalar. Düşüncelerinin çıkmazından kaçmak için bu basit ve etkili bir yöntemi kullanmak her zaman işe yarar.
Bende ona ayak uydurarak gözlerimi orta sehpanın üzerindeki vazolara diktim. Rengarenk vazoların içinde gözlerim parlak yeşil olanına ilişti. Bu renk aklıma ormanda mahsur kaldığımız zamanları hatırlatmıştı. Zihnimde beliren anılarla ister istemez yüzümde küçük bir tebessüm oluştu. Nasıl o ormana düştük de birbirimizi bulduk? Üstelik birbirimizden zerre haz etmezken şimdi yan yana oturup nasıl film izler hale gelmiştik bilmiyorum. Ama bildiğim bir şey vardı ki kader bizi bir araya getirdiyse mutlaka bir sebebi olmalıydı.
Gözlerimi güç bela vazolardan alıp Kerem'in sert yüz hatlarına çevirdim. Onun yüzüne baktığım ilk an geldi aklıma. Donuk bakışlarıyla bana bir baş belasıymışım gibi bakışını, ormanda beni bir başıma bırakınca arkasından 'hayvan' diye bağırışımı, sonrasında korkuya kapıldığımda ormanda onu görüp panikle yanına koşuşum belirdi gözlerimin önünde.
Tabii bu son anı beni en çok güldüren anıydı. Hala daha gülmem dışında pek bir sorunumda yoktu. Daha farkında bile olmadan attığım kahkayı Kerem'in bana bakışıyla fark etmiştim. "Deli olduğunu biliyordum ama bu kadarını da beklemiyordum," dedi hayretle yüzüme bakarken. Dudaklarımı gülmemek için birbirine bastırıp gözlerimi onun gözlerine diktim.
Geleneksel Hande Şahin çemkirme şenliklerine hoş geldiniz dedi iç sesim kollarımı bağlayıp trip pozisyonumu almaya hazırlandığım sırada. Kollarımı yaralı elime dikkat ederek kavuşturdum. Kaşlarımı da görme yetimi yitirmeme neden olarak gözlerimin dibine kadar çattıktan sonra açtım ağzımı yumdum gözümü.
