İmkansız Aşk Yok ||Neymar Da Silva Santos Junior|| Neymarzete_Jr

Bölüm 7

Gece saat kacta uyuduğumu bilmiyorum ama baya geç uyumuş ve baya ağlamış olmalıyım ki sabah kalktığımda rakuna benziyordum.

Annemler bana garip garip bakmaya başlamıştı aşağıya indiğimde. Bu aralar garip ve karışık duygular yaşıyo olmayım ki çünkü sinirlerimi annemlerden çıkardım. Bana neden garip baktıklarını ve halime güldüklerinde onlara malesef ki baya bi bağırdım.

Neden böyle davranıyordum bilmiyorum ama çok kötü hissediyordum kendimi dün geceden sonra.

Hem hayatımın ennn güzel günü hemde en garip günüydü. Neden öpmüştü beni ? Acaba sadece kullanmismiydi. Offfff.

Bir anda aklıma neden neymari aramadiğım geldi. Telefonumdan hemen aradim. Çaldığında kalbim sanki ilk görecekmişim gibi attı.

Açıldı

- Efendim Elena

- ( bu çok soğuk bir ses tonuydu ) Iı Neymar. Napiyosun

- Hiçbirşey. Noldu

- Görüşelim mi dicektim d...

- Bilmiyorum olmayabilir.

- ( o an bayılmak üzereydim. Nasıl biriydi bu. Yanlış mı tanımıştım Neymar'ı )

- Ben bir şey konuşmak istiyordum ama. Neyse sen istemiyosan...

Telefonu kapattim. Acayip sinirim bozulmuştu. Ağlamaya başladım. Sevmiyordum onu. Çok yanlış tanımış hatta çok yanlış sevmiştim onu.
.

.

.

.

.

.

Birden kapı çaldı. Annemden önce kapıya ulaştım ve açtım.

Birden karşımda Neymar'ı gordum. Kapıyı suratına kapatmak istedim ama yapamadım. Bana dışarı gelmemi söyledi. Çok ciddiydi. Hemen disari çıktım. Söyleyeceği şeyi merakla bekliyordum.

O da baya uykusuz ve Üzgün gözüküyordu. Birden gözleri büyüdü ve konuşmaya başladı.

- Bak benim yaptığım hersey hataydı. Seni tanımam seni öpmem, hersey... benim için sende hataydın. Elena malesef artık sen benim için yoksun. Konuşacağın şeyin seni öpmemle ilgili olduğunu biliyorum. Sen benim sadece basit bir hayranımsın ve böyle şeylere takılmanı istemiyorum.
Hoşçakal...

Arabasına bindi ve gitti.

Orada kalakalmistim. Ne yapacağımı bilmiyordum ve kendimi bıraktım.

Yere düşmemle birlikte ailemin başima üşüştüğünü hatırlıyorum.