Şu zamana kadar okuduğunuz Berdel kitaplarını unutun, bu başka.💦
Ah Mardin güzel Mardin. Taş konaklar ile dolu, tepedeki güneş sayesindeki kavrultucu sıcakları ile dolu Mardin.
Doğan sadece güneş değil; bazen ölüm, bazen aşk. O dört duvarlı konakl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölümü beğenmek unutmayın💦
Sabahın 7'sinde gözlerimi otomatikmen açtım. Her günüm gibi bugün de erkenden hazırlanmış aşağı katta bulunan mutfağa inmeye başlamıştım. Bu sabah etraf çok sessizdi, aslında her zaman böyleydi ama bugün ayrı bir sessizlik vardı. Gök daha yeni aydınlanmaya başlamıştı.
Gülümseyerek mutfağa girmiş ve yapacağım bazlamaların hamurunu yoğurmaya başlamıştım. Hamuru yoğurur yoğurmaz da leğeni tandıra götürmüştüm.
Bir kapta aldığım yemler ile tandırdan çıktım. Hava sıcaktı ve daha kimse uyanmamıştı. Elbisemin eteğini toplayarak merdivenleri çıkmaya başladım. Terastan da çatıya çıkarak güvercinlerin yemlerini vermeye başladım. Hepsi birden yemlerini yiyordu.
Kaptaki yemler bitince derin bir nefes aldım. Karşımdaki manzara beni büyülüyordu. Ben bir kez daha aşık oluyordum bu şehre, bir kez daha büyüsüne kapılıp gidiyordum.
Aşağıda bahsettiğim cümle sadece mardini ya da doğuyu ilgilendirmiyor. Oralarda oluyor demiyorum çünkü genel olarak eski zamanlarda olan birşey. Mardinli çok tanıdığım var ve kızlar çok fazla değer görüyor. Geç de olsa açıklamak istedim.
Mardin, Midyat da doğdum ve büyüdüm. Burada kızların değeri yoktur. Töre ve âdetler gereği. Kız çocukları okutulmaz, kadınlar bir çok şeyden hor görülür.
Ağamıza karşı her zaman boynumuz büküktür. Neyseki benim annem ve babam bir çok anne ve babaya göre değildi.
Annem beni çok sever, babam ise saçımın teline zarar gelsin istemezdi. Bende bir aşiret kızıydım ama Cebikan ya da Saraç aşiretleri kadar soylu değildik. Bizim aşiretimizin sözü geçmezdi.
Derin bir nefes alıp düşüncelerimden sıyrılmaya çalıştım. Tekrardan tandıra inip bazlamaların hamurlarını yuvarlamaya başladım.
Bundan tam 6 sene önce annem ve babamı kaybetmiştim. Trafik kazası sonucu. Abim, annem, babam ve ben. Ama sadece abimle birlikte ben sağ çıkmış arkamızda da ailemizle birlikte bir enkaz bırakmıştık.
Liseyi bitirmiştim. Türkiyenin en iyi üniversitelerinden biri olan boğaziçi üniversitesini kazanmıştım ama ne abim izin vermişti buna, ne de amcam.
Amcamların okumaya karşı oldukları kadar babam karşı değildi. Aksine kız çocuklarının okuması gerektiğini ve kendi ayakları üzerinde durması gerektiğini düşünürdü.
Onların ölümünden sonra amcamlar bize bakmaya başlamıştı. Annem ve babamın ölümünden abim beni suçlu buluyordu. Benden zaten nefret ediyordu; tıpkı yengem gibi, kuzenim gibi.
