|Book 1 of the "Hair of copper and heart of a lion" trilogy|
Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα μόνος, στον Παράδεισο.
Οδυσσέας Ελύτης
Είναι μερικές φορές που σκεφτόμαστε ότι οι μεγαλύτερες αλλαγές στην ζωή μας χρειάζονται χρόνο, κόπο, τεράστιες πε...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Είσαι καλά, κοπέλα μου; Μοιάζεις σαν να είδες φάντασμα" είπε ο Μπρούνο και η Άριελ προσπάθησε να ανασυγκροτηθεί.
Ένιωσε μία σταγόνα κρύου ιδρώτα να δροσίζει δυσάρεστα τον κρόταφό της. Πώς έπρεπε να το διαχειριστεί αυτό; Προσπαθούσε να την προκαλέσει; Να δει αν ήταν όντως η κοπέλα της προηγούμενης ζωής της; Πώς θα μπορούσε όμως καν να φανταστεί την αλήθεια;
Ήθελε να τον αγκαλιάσει, να τον ρωτήσει τι κάνει, γιατί έφυγε από την Γερμανία, αν τηλεφώνησε στην κοπέλα που τον γλυκοκοιτούσε, όπως τον είχε παρακαλέσει. Αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα από αυτά.
Γιατί δεν μπορώ; σκέφτηκε για μία στιγμή, αλλά η ερώτηση απαντήθηκε όσο γρήγορα εμφανίστηκε. Φαντάσου τι θα έκανε στον καημένο άνθρωπο μπροστά σου. Θα τρελαινόταν; Το λιγότερο. Θα σε έψαχνε. Θα περνούσε την υπόλοιπη ζωή του γυρνώντας τον κόσμο, πάνω κάτω, μέσα έξω, ψάχνοντας σε σε κάθε πτυχή του. Κι αν πέθαινες σε αυτήν την ζωή, θα έψαχνε την επόμενη. Μέχρι που θα άφηνε την τελευταία του πνοή κυνηγώντας ένα άφταστο όνειρο. Και πώς το ήξερε; Θα είχε κάνει το ίδιο.
"Ναι, καλά είμαι. Απλά είμαι λίγο αδιάθετη" απάντησε με σιγανή φωνή και άνοιξε δήθεν αδιάφορα το βιβλίο, στην προσπάθειά της να πάρει το βλέμμα της, από τα οικεία, αγέραστα μάτια του.
Είχε ξαναδιαβάσει τις λέξεις, πολλές φορές. Το βιβλίο το είχε αφήσει στο συρτάρι της δίπλα στο κρεβάτι του νοσοκομείου. Δεν ήξερε τι του είχε συμβεί. Ένα κύμα θλίψης την κατέκλυσε τόσο έντονο, που την ζάλισε και ένιωσε την ανάγκη να πιαστεί από κάπου.
Το 'χε πει και ο ίδιος ο Μποντλέρ: Το να θυμάσαι είναι απλώς ένας καινούριος τρόπος να υποφέρεις.
Η Άριελ έπιασε το μέτωπό της σπρώχνοντας πίσω τον πονοκέφαλο που απειλούσε να εμφανιστεί. Όταν την κοιτούσε τι έβλεπε; Η Άριελ ήξερε ότι το πρόσωπό της έμοιαζε με της προηγούμενης ζωής, μα ήταν αρκετά ίδια για να την αναγνωρίσει μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες; Ο Πατέρας φρόντιζε να έχει τα ίδια μάτια, τα ίδια μαλλιά -μερικές φορές το ίδιο σχήμα προσώπου. Καμία φορά εντελώς πανομοιότυπα ή πολύ διαφορετικά από την προηγούμενη.
