|Book 1 of the "Hair of copper and heart of a lion" trilogy|
Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα μόνος, στον Παράδεισο.
Οδυσσέας Ελύτης
Είναι μερικές φορές που σκεφτόμαστε ότι οι μεγαλύτερες αλλαγές στην ζωή μας χρειάζονται χρόνο, κόπο, τεράστιες πε...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Λοιπόν, γιατί είσαι εδώ;" ρώτησε η Άριελ και άφησε το βλέμμα της να πλανηθεί στην αχανή έκταση του σχολείου.
Το γρασίδι κάλυπτε μία αρκετά μεγάλη απόσταση μπροστά τους. Πίσω από τα δέντρα της περίφραξης μπορούσε να διακρίνει την θάλασσα. Η κίνηση των κυμάτων φαινόταν ανάμεσα στα κλαδιά, όμως το πού κατέληγαν χανόταν ανάμεσα στα πιο πυκνά φυλλώματα. Μπορούσε να διακρίνει την αρμύρα στον αέρα και οι αναμνήσεις της από μία άλλη ζωή, έφερναν στα αυτιά της τον ήχο των κυμάτων -για μία στιγμή έκλεισε τα μάτια της.
"Με έστειλε ο Πατέρας", ξεκίνησε να λέει με σοβαρό ύφος, κόβοντας ένα χορταράκι από το έδαφος πάνω στο οποίο κάθονταν, "μου ανέθεσε μία αποστολή".
Η Άριελ έσφιξε το σαγόνι της και γύρισε το κεφάλι της προς το μέρος της παρέας που καθόταν αρκετά πιο πέρα, για να μην τους ακούνε. Όλοι γελούσαν δυνατά. Όταν Λουκ έδωσε μία σφαλιάρα στο σβέρκο του Νίκολας και εκείνος γέλασε ακόμα περισσότερο, η Άριελ γύρισε ξανά μπροστά της, νιώθοντας μία περίεργη κλωτσιά στο στομάχι της.
Προσπάθησε να πείσει τον εαυτό της να ρωτήσει τον Ραφ τι είδους αποστολή του είχε ανατεθεί, να δείξει ότι νοιάζεται και ενδιαφέρεται, μα ένα κομμάτι της δεν ήθελε να ακούσει τίποτα παραπάνω για τις υποθέσεις του Παραδείσου. Της αρκούσε που ο Ραφαήλ ήταν ασφαλής και βρισκόταν εκεί μαζί της. Της αρκούσε που δεν τιμωρήθηκε, γιατί η ίδια ήξερε από πρώτο χέρι το κόστος που είχαν οι τιμωρίες του Πατέρα. Της αρκούσε.
Γύρισε να κοιτάξει τον αδερφό της.
"Χαίρομαι που είσαι εδώ Ραφ, αλήθεια. Μου λείπεις" παραδέχτηκε η Άριελ και ακούμπησε το πηγούνι της πάνω στα λυγισμένα γόνατά της.
Του πήρε λίγο να απαντήσει. "Και εμένα μου λείπεις, σε όλους μας" προσέθεσε στο τέλος και ένιωσε την καρδιά της να υποχωρεί μίζερα πιο βαθιά στον θώρακα της σαν πληγωμένο ζώο.
