|Book 1 of the "Hair of copper and heart of a lion" trilogy|
Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα μόνος, στον Παράδεισο.
Οδυσσέας Ελύτης
Είναι μερικές φορές που σκεφτόμαστε ότι οι μεγαλύτερες αλλαγές στην ζωή μας χρειάζονται χρόνο, κόπο, τεράστιες πε...
Song: All too well - Taylor Swift (10 minute version) Συγγνώμη δεν άντεξα, το video clip έχει Dylan O' Brien.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Πολλές ιστορίες τελειώνουν έτσι όπως ξεκίνησαν. Πολλές ζωές, επίσης.
Φτάνοντας για δεύτερη φορά σε αυτήν ζωή της στην Ακαδημία Λίμπερτι, η Άριελ έκλεισε απαλά την πόρτα του ταξί και ένευσε στον οδηγό με ένα σφιγμένο χαμόγελο. Εκείνος ένευσε πίσω πριν οι ρόδες σπινάρουν πάνω στα χαλάκια και κάνουν αναστροφή, οδηγώντας τον προς την έξοδο της έκτασης. Η αίσθηση deja-vu, αντί να την καθησυχάσει έκανε το στομάχι της να σφιχτεί ακόμα περισσότερο.
Την κατέκλυσε μία κλειστοφοβική αίσθηση, κι ας ήταν σε εξωτερικό χώρο. Μία υψοφοβία με τα πόδια της στο έδαφος. Ίσως εκείνο το είδος υψοφοβίας που δεν έχει να κάνει τόσο με το ύψος, όσο με το βάθος. Η ειρωνεία του να φοβάσαι να πέσεις, όταν δεν έχεις πού αλλού να πας -λάθος. Πάντα υπάρχει και πιο κάτω. Και η Άριελ πλέον το ήξερε αυτό.
Τα πόδια της μουδιασμένα ανέβηκαν τις σκάλες προς την μεγάλη είσοδο. Αντίκρισε τα λιοντάρια εκατέρωθεν της πόρτας, τα οποία τώρα της προκαλούσαν δέος. Έγινε άραγε πιο άνθρωπος τους τελευταίους πέντε μήνες, από όσο κατάφερε ποτέ να γίνει σε πέντε αιώνες;
Όταν είδε τον Λάρρυ να στέκεται πίσω από την πόρτα, θα ορκιζόταν ότι ξαναζούσε ακριβώς την πρώτη της μέρα στην Ακαδημία. Αλλά μετά της χαμογέλασε θλιμμένα, κουρασμένα, και η Άριελ συνειδητοποίησε πως τα πάντα ήταν διαφορετικά. Την κοίταξε πίσω και της άνοιξε την πόρτα.
"Πώς είστε;" τον ρώτησε και μπήκε μέσα βάζοντας τα χέρια στις τσέπες του σακακιού της.
"Πώς να μαι; Εξαντλημένος όπως όλοι. Αλλά τουλάχιστον έχουν αρχίσει να επιστρέφουν παιδιά και ξαναγεμίζει το μέρος ζωή. Να φύγει η σιχαμένη μυρωδιά του καπνού, να το αφήσουμε όλο πίσω μας" απάντησε με ένα ύφος απέχθειας, καθώς σούφρωνε την μύτη του, σαν να μπορούσε να θυμηθεί το πώς χόρευε η στάχτη στα ρουθούνια του.
