|Book 1 of the "Hair of copper and heart of a lion" trilogy|
Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα μόνος, στον Παράδεισο.
Οδυσσέας Ελύτης
Είναι μερικές φορές που σκεφτόμαστε ότι οι μεγαλύτερες αλλαγές στην ζωή μας χρειάζονται χρόνο, κόπο, τεράστιες πε...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Το μάθημα κυλούσε ήρεμα. Ο ήχος από το ρολόι, που μετρούσε αντίστροφα τον χρόνο προς το διάλειμμα, σχεδόν κάλυπτε την φωνή του καθηγητή. Κανένας μαθητής δεν κουνιόταν -μόνο ο θώρακας τους, καθώς ανέπνεαν αργά και βαθιά, περιμένοντας να περάσει η ώρα.
Εξαίρεση αποτελούσαν δύο άτομα.
Η καρδιά της Άριελ κοπανιόταν σαν το ψάρι έξω από το νερό μέσα στο στήθος της. Από νευρικότητα έπαιζε με το μολύβι της, στριφογυρίζοντας το ανάμεσα στα δάχτυλά της. Το κεφάλι της ακουμπούσε στα δάχτυλα του άλλου χεριού για να τα εμποδίσει από το να τρέμουν.
Σκεφτόταν συνέχεια, πώς θα ξεκινούσε, τι θα του έλεγε. Θα τα αποκάλυπτε άραγε όλα; Για τον Λεβάιθαν, για όσα ένιωθε για εκείνη; Για όσα είχε νιώσει και για τις ευκαιρίες που ποτέ δεν άδραξε; Κι αν την θεωρούσε δειλή;
Κούνησε το κεφάλι της, έδιωξε αυτήν την σκέψη. Μισά βήματα δεν υπάρχουν. Ή θα του έλεγε τα πάντα ή τίποτα. Και στο κάτω κάτω της γραφής, δεν θα του έλεγε όλα αυτά για να γίνει αρεστή -μάλλον για το αντίθετο. Για να γίνει έστω κατανοητή, για να του δείξει να καταλάβει την θέση της και να την αφήσει να φύγει, γιατί θα ξέρει ότι πρέπει να το κάνει.
Γύρισε προς το μέρος του και τον βρήκε να την κοιτάει ήδη. Ο Νίκολας με την σειρά του ανεβοκατέβαζε νευρικά το πίσω μέρος του στυλό του. Έμοιαζε προβληματισμένος, ανυπόμονος. Αν μπορούσε εκείνη την στιγμή να την ρωτήσει τι στα κομμάτια ήθελε να του πει, θα το έκανε.
Από συνήθεια, η Άριελ του χαμογέλασε και η κίνηση αυτή άνοιξε θαρρείς τον ασκό του Αιόλου.
Το πρώτο κύμα πόνου ήταν σχετικά απαλό -την τσίτωσε σαν κράμπα. Το επόμενο, όμως, ήταν χειρότερο. Τα χέρια της άρπαξαν το θρανίο, τα νύχια της μπήχτηκαν στο ξύλο. Η πλάτη της πονούσε σαν να καιγόταν, σαν η ίδια της η σπονδυλική στήλη να έσπαζε και να λύγιζε, σαν οι ωμοπλάτες της να ήθελαν να σκίσουν το δέρμα της. Οι πληγές από την πυρκαγιά, που μόλις πρόλαβαν να επουλωθούν, έμοιαζαν να ξανανοίγουν. Ένιωθε μία κίνηση μέσα της, σαν κάτι ζωντανό να έψαχνε την έξοδο. Όχι, σκέφτηκε, δεν είναι δυνατόν. Ξανακοίταξε τρομοκρατημένη τον Νίκολας που παρακολουθούσε την σκηνή ανήσυχος.
