|Book 1 of the "Hair of copper and heart of a lion" trilogy|
Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα μόνος, στον Παράδεισο.
Οδυσσέας Ελύτης
Είναι μερικές φορές που σκεφτόμαστε ότι οι μεγαλύτερες αλλαγές στην ζωή μας χρειάζονται χρόνο, κόπο, τεράστιες πε...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"Σε... εμπιστεύομαι απόλυτα" απάντησε η Άριελ στραβοκαταπίνοντας και, όταν κοίταξε το πιάτο της, συνειδητοποίησε ότι δεν πεινούσε πια.
"Ξέχασα κι εγώ ότι έχω πολύ διάβασμα, Άλεξ μπορείς να πάρεις όλη την πίτσα" είπε μετά από λίγο και σηκώθηκε όρθια.
Ο θόρυβος που έκανε η καρέκλα, όταν σύρθηκε στο πάτωμα, της φάνηκε εκκωφαντικός. Ένιωσε να την λούζει κρύος ιδρώτας, καθώς σχεδόν παραπατούσε προς την έξοδο της τραπεζαρίας. Τα άκρα της ήταν μουδιασμένα, οι σκέψεις της κολυμπούσαν στο μυαλό της σε κατάσταση πανικού.
Ξέρει. Ο αέρας δυσκολευόταν να περάσει στα πνευμόνια της. Πώς της είχε φανεί αυτό καλή ιδέα; Πώς πίστεψε ποτέ ότι θα μπορούσε να το διαχειριστεί; Κι αν ζητούσε εξηγήσεις; Τι θα της έλεγε; Θα την έβγαζε τρελή; Και πώς θα εξηγούσε όσα είχε δει; Πόσες καινούριες ιστορίες θα σκαρφιζόταν;
Μακάρι να μην είχε πατήσει ποτέ το πόδι σε αυτό το σχολείο. Μόνο προβλήματα της είχε προκαλέσει, τίποτα άλλο. Μόνο προβλήματα. Κι αν αυτά τα προβλήματα ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόταν; Δεν το ήξερε ακόμη.
"Άριελ περίμενε!" η φωνή της Άλεξ έφτασε στα αυτιά της από πίσω της, κάνοντάς την να περπατήσει ακόμα πιο γρήγορα.
Έξω από την βιβλιοθήκη, η Άλεξ την πρόλαβε και άρπαξε το μπράτσο Άριελ. Χωρίς παραπάνω κουβέντες την τράβηξε μέσα στην άδεια μεγάλη αίθουσα που μύριζε χαρτί, μελάνι και καθαριστικό με άρωμα λεμόνι.
Παρακαλούσε τα πόδια της να την κρατήσουν όρθια.
"Τι με τραβολογάς καλέ; Έχω να διαβάσω" είπε η Άριελ με τα τελευταία ψήγματα ψυχραιμίας που της είχε μείνει κι ένα χαμόγελο που έκανε την Άλεξ μάλλον να συνοφρυωθεί παρά να χαλαρώσει.
Η κοκκινομάλλα προσπάθησε να την προσπεράσει και να πάει προς την έξοδο της βιβλιοθήκης, όμως η Άλεξ με ένα γρήγορο βήμα και τα χέρια σταυρωμένα μπροστά στο στήθος της, την εμπόδισε. Τα μάτια της δεν υποχωρούσαν.
