|Book 1 of the "Hair of copper and heart of a lion" trilogy|
Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα μόνος, στον Παράδεισο.
Οδυσσέας Ελύτης
Είναι μερικές φορές που σκεφτόμαστε ότι οι μεγαλύτερες αλλαγές στην ζωή μας χρειάζονται χρόνο, κόπο, τεράστιες πε...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Η Άριελ κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, όταν την επόμενη μέρα ο Ραφ άργησε στο πρωινό. Οι πόρτες είχαν ήδη κλείσει εδώ και ένα τέταρτο και εκείνος παρέμεινε άφαντος. Αν και δεν μίλησαν πολύ για αυτό, λόγω του καβγά του με την Άριελ, όλοι φάνηκαν να ανησυχούν. Μερικά νευρικά βλέμματα προς την άδεια θέση του, η αναφορά του ονόματός του είτε από συνήθεια είτε για να αποσπάσουν κάποια αντίδραση από την Άριελ. Και φυσικά η συντομότατη, αλλά αισθητή σιωπή μετά από κάθε αναφορά.
Στην πρώτη ώρα του μαθήματος, το κεφάλι της Άριελ ήταν μονίμως γυρισμένο προς την πόρτα. Ο καθηγητής της χημείας -ξέχασε να συγκρατήσει το όνομά του- εξηγούσε τους ετεροπολικούς δεσμούς και το πώς αλληλεπιδρούν μεταξύ τους τα ηλεκτρόνια των ατόμων, αλλά η Άριελ δεν μπορούσε να ακούσει τίποτα. Εξάλλου, ήταν πράγματα που γνώριζε ήδη.
Αναρωτιόταν μήπως τον είχε πληγώσει. Ναι, ήταν συχνά εκνευριστικός, απότομος, ολίγον τι αγύριστο κεφάλι, αλλά ήταν ο αδερφός της και τον αγαπούσε. Η ζωή που ζούσε εκείνη ήταν τόσο μακριά από αυτά που ήξερε και ζούσε ο ίδιος, ώστε το να απαιτεί να την καταλαβαίνει και να μπει στην θέση της θα ήταν σαν να ζητούσε το ίδιο μία γάτα από ένα καναρίνι.
Ήθελε να είναι ειλικρινής μαζί του. Με τον οποιοδήποτε, για την ακρίβεια, αλλά αφού δεν είχε και πολλές επιλογές πέρα από αυτόν και αφού εκείνος ήταν οικογένεια της -η μοναδική εναπομείνασα και πραγματική οικογένειά της- ήθελε να μπορεί να του μιλάει χωρίς να νιώθει ότι την κρίνει. Και ήθελε να του ζητήσει συγγνώμη που του φώναξε και να του πει ότι δεν έφταιγε εκείνος για αυτά που της έκανε ο Πατέρας.
Αλλά δεν ήταν εκεί. Τα παιδιά πέρασαν μερικές ώρες στην βιβλιοθήκη, όπου η Άριελ ξεφύλλισε κάποιες σελίδες του Άμλετ δείχνοντας τους αγαπημένους της μονολόγους στον Νίκολας και μετά δανείστηκαν μία μπάλα για πάσες στην αυλή. Αλλά τον Ραφ έμοιαζε να είχε ανοίξει η γη να τον καταπιεί.
