|Book 1 of the "Hair of copper and heart of a lion" trilogy|
Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα μόνος, στον Παράδεισο.
Οδυσσέας Ελύτης
Είναι μερικές φορές που σκεφτόμαστε ότι οι μεγαλύτερες αλλαγές στην ζωή μας χρειάζονται χρόνο, κόπο, τεράστιες πε...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
"Και δηλαδή εκείνη απλά έμεινε στην γη; Για πάντα;" το συγχυσμένο παιδικό βλέμμα της Ρίτα επανέφερε την Άριελ στην πραγματικότητα.
"Για πάντα" επιβεβαίωσε, σκουπίζοντας το δάκρυ που πρόλαβε να κυλήσει στο μάγουλό της και κράτησε καλύτερα την μπύρα στο χέρι της.
Για πάντα.
Τα δύο άλλα τενεκεδάκια που πρόλαβε να αδειάσει βρίσκονταν δίπλα στις πατούσες της. Ένιωθε το κεφάλι της ελαφρύ πάνω στους ώμους της.
"Μην ανησυχείς Ρίτα, αυτή η άγγελος ακούγεται υπερβολικά σκληρό καρύδι, για να περάσει μία αιωνιότητα κλαίγοντας. Τα επαναστατικά πνεύματα σπάνια επιτρέπουν στον εαυτό τους να καταπιεστεί ή να καταπλακωθεί από κάτι. Βρίσκουν εύκολα την επόμενη επανάσταση στην οποία θα πάρουν μέρος" σχολίασε ο Νίκολας χαλαρωμένος, με τους αγκώνες του να στηρίζονται στα γόνατά του και κοίταξε την Άριελ απευθείας μέσα στα μάτια.
Να το πάλι εκείνο το χαμόγελο. Εκείνο το χαμόγελο που φαινόταν να την ακολουθεί παντού από την στιγμή που σκόνταψε στα πόδια του την πρώτη μέρα της στην Ακαδημία Λίμπερτι. Κατέβασε το βλέμμα της στην φωτιά, αποφεύγοντας τα μάτια του και το σφίξιμο στο στήθος που ένιωσε ξαφνικά.
Φταίει το ποτό, σκέφτηκε. Με χτύπησε το ποτό.
Μα δεν μπορούσε να αγνοήσει το πώς, κατά βάθος, ήθελε να σηκώσει ξανά το κεφάλι της προς το μέρος του. Να μετρήσει τις ρυτίδες στις άκρες των ματιών του. Να ξαναδεί το μελί χρώμα που έπαιρναν τα μάτια του μπροστά στο φως της φωτιάς. Να μάθει πώς θα ήταν το χέρι του να άγγιζε το δικό της για παραπάνω από μερικά τυχαία δευτερόλεπτα.
Σταμάτα, διέταξε τον εαυτό της κουνώντας το κεφάλι της. Πήρε μία απότομη βαθιά ανάσα στην προσπάθειά της να διώξει τον κόμπο στον λαιμό της. Πάντα τόσο γρήγορα μεθούσε;
