Man Gezocht | Voltooid

9

"Waarvoor ben je hier?" Ze neemt het risico dat de fijne sfeer abrupt voorbij kan zijn. Maar ze heeft echt de antwoorden nodig.

"Ik blijf denken aan die ene nacht." Hij staart naar zijn biertje.

"Ik dacht dat het niets meer was dan een kus?" Vraagt ze met dezelfde woorden die hij toen gebruikte.

"Dat dacht ik ook." Antwoord hij. "Ik dacht dat ik ons achter me had gelaten."

"Ik wil niks zolang je met Julie bent." Ergens meent ze het en ergens weet ze dat het niet waar is. "En ik wil je ook niet voor het blok zetten, maar dat doe ik wel." Gaat ze verder, ze kijkt Dave aan maar hij wendt zijn hoofd de andere kant op. "Je moet kiezen, anders houd je Julie én mij aan het lijntje."

Dave haalt zijn schouders op. "Ik kan toch niet zomaar bij Julie weggaan."

"Dat deed je bij mij toch ook?" Zegt ze zonder na te denken. Het klinkt misschien wat hard, maar ze laat haar gevoel spreken.

"Dat was anders."

Liva voelt zichzelf weer boos worden. "Ik was zwanger, ja." Sist ze. "Dat is inderdaad heel anders dan dit."

Het blijft haar raken. Hoe kan je een jonge, zwangere vrouw zonder pardon verlaten? Ze heeft het zich altijd afgevraagd, maar nooit een antwoord op gekregen.

Even blijft het stil. Ze nemen beiden een aantal slokken van hun drankje. "Wat heb je toen eigenlijk gedaan?" Doorbreekt Dave de stilte.

"Ik heb het weg laten halen." Zegt ze nonchalant. Hij hoeft niet te weten hoeveel moeite ze ermee gehad heeft. Ze had het best willen houden, maar ze had het niet alleen willen doen. Niemand wist het, Marit en Noor wisten niet eens dat ze samen was met Dave. Ze kon het aan niemand vertellen, ze heeft alles opgekropt.

Toen Noor haar vrouw, Nienke, ontmoette, kwam Julie ook in haar leven. Toen heeft ze het los moeten laten. Ze zag hoe smoorverliefd Julie meteen was na de eerste keer dat ze Dave had gezien. Julie kon niet stoppen met over hem praten. Alles wat ze vertelde wist Liva al. Omdat ze jeugdvrienden waren, dachten Julie en de anderen. Deels, maar vooral omdat ze de liefde hebben gedeeld. Voor even. 

"Wat was het?" Dave vraagt door over hun ongeboren kindje. Even twijfelt Liva of ze het moet vertellen, het is een hoofdstuk dat ze had willen afsluiten. Ze dacht ook dat ze het had afgesloten.

"Een klein jongetje." Zegt ze zacht.

Dave grinnikt zacht maar zichtbaar. "Ik heb altijd al een jongetje willen hebben." Antwoordt hij. "Dave Junior."

Liva fronst en kijkt hem aan, ze kan niet geloven dat hij dit zegt. Zodra ze de grijns op zijn gezicht ziet kan ze het ook niet laten om te lachen. Hij is zo vol van zichzelf dat hij zelfs zijn kind naar hem vernoemd wilde hebben.

Zodra ze het beeld van haar, Dave en een kleine voor zich heeft, verdwijnt haar lach. Zo had het kunnen zijn, maar zo is het niet.

"Sorry." Zegt Dave. De eerste sorry die hij over dit onderwerp zegt sinds het gebeurd is. "Sorry dat je het allemaal alleen hebt moeten doen." Het betekent veel voor Liva. "Sorry dat ik er nooit naar gevraagd heb. En sorry dat ik er nu wel over begin."

Liva laat een subtiele glimlach zien. "Het was niet makkelijk."

Dave knikt schuldig. "Ben je daarom ook met al die mannen geweest?"

Ze haalt haar schouders op. Ze weet niet waarom ze altijd zoveel mannen heeft gedatet. Ze dacht dat het was om de liefde te vinden, maar eigenlijk was het om de liefde te vergeten. "Misschien deed ik het onbewust om jou te vergeten."

"Ben je me vergeten?" Vraagt hij angstig.

Liv schudt rustig haar hoofd. "Ik weet alles nog."

Weer valt er een stilte. Maar ze voelen zich niet meer ongemakkelijk. Ze genieten van elkaars gezelschap.

"Ik moet sommige dingen voor mezelf uitzoeken." Dave doorbreekt de stilte en zet zijn biertje die nog halfvol is op de grond. Hij wil opstaan, maar Liva houdt hem tegen met één van haar brandende vragen. "Ben je gelukkig met haar?"

Hij neemt de tijd om na te denken over zijn antwoord. Hij neemt iets teveel tijd als hij echt gelukkig was geweest. "Weet ik niet." Begint hij. "Dat dacht ik wel vanaf het begin."

"Maar?" Liva fronst terwijl Dave toch opstaat. "Maar als ik echt gelukkig zou zijn dan had ik niet zoveel moeite gehad met jou uit mijn hoofd zetten." Hij gaat voor haar staan. Ze voelt zich ongemakkelijk met het feit dat haar ogen binnen één seconde oogcontact kunnen maken met zijn kruis. Ze staat ook op waardoor er maar een klein beetje ruimte tussen hen ontstaat.

"Dan zou ik niet elke keer terug denken aan hoe het was met jou," Gaat Dave verder. "Hoe het voelde met jou." Voegde hij eraan toe. "Dan zou ik niet constant in mijn hoofd hebben hoe het is om jou weer aan te raken." Hij legt zijn hand op Liva's heup en knijpt zacht in het stof van haar jurk, het veroorzaakt kippenvel bij Liva.

Hij doet een stap achteruit en neemt adem. Ook Liva durft weer adem te halen. "Dus ik weet het niet."

"Oké." Is het enige wat ze schor uit haar mond krijgt na het schrapen van haar keel. Dit antwoord had ze zeker niet verwacht.

Dave komt nogmaals dichterbij en drukt een liefdevolle kus op haar voorhoofd. "Ga alsjeblieft mee morgen."

Liva knikt. "Ik zal erover nadenken."

Ze kijkt toe hoe zijn lichaam haar tuin verlaat terwijl ze haar glimlach onderdrukt door op haar lip te bijten. Ze had graag meteen willen zeggen dat ze toch mee gaat, maar ze wil hem wel wat moeite laten doen. Als hij het echt wil met haar, dan zal hij zijn best wel doen.