Man Gezocht | Voltooid

30

Dave keek haar betrapt aan, Liva voelde haar hartslag omhoog gaan. Ze had haar ouders al vier jaar niet gezien, er was simpelweg geen geld voor. Om diezelfde reden gaat Liva ook met haar vrienden alleen een weekendje weg in de zomer. Ze mag dan wel veel werken, maar een groot deel van haar inkomen raakt ze kwijt aan haar huis.

Hoe erg Liva ook haar best doet, ze kan haar tranen niet inhouden nu ze haar geliefde ouders in de deuropening ziet staan. Het liefste wil ze alle snoeren van zich af trekken, op staan en naar ze toe rennen. Ze wil als een klein kindje in de armen van haar ouders vallen. 

Haar moeder neemt het voortouw en bukt voorover om Liva in bed te kunnen omhelzen. Op dit moment realiseert Liva zich pas hoe veel ze hen gemist heeft.

"Wat doen jullie hier?" Vraagt Liva door haar tranen heen. Ze voelt zich gelukkig dat ze er zijn, maar ze weet ook hoeveel ze nu weer moeten besparen om de maand door te komen. En dat alleen maar voor haar. Ze had het andersom ook gedaan, maar wenst dat haar ouders niet hoeven na te denken over wat ze uitgeven.

"Dave belde ons op en vertelde dat je in het ziekenhuis ligt." Legt haar vader uit.

"Wat heeft hij nog meer verteld?" Liva maakt zich zorgen, ze had het zelf willen vertellen.

"Had hij nog iets moeten vertellen dan?" Fronst zijn moeder, Liva kan de nieuwsgierigheid al horen

"Ik denk het wel."

"Brand los, lieverd." Ook haar vader neemt nu plaats aan haar bed. Haar moeder had zich er al tussen gedrukt.

Liva neemt de tijd om te bedenken hoe ze het gaat zeggen, maar komt erop neer dat ze maar gewoon zegt waar het op staat. "Ik ben zwanger." Haar stem klinkt zacht, even twijfelt ze of haar ouders het wel hebben kunnen horen.

"Heb je een vriend?" Vraagt haar moeder enthousiast, ze fleurt helemaal op.

"Soort van, denk ik." Antwoord Liva aarzelend terug.

"Wie is de gelukkige?" Haar moeder kan haar enthousiasme niet verbergen. Liva werpt een blik naar haar vader, maar die lijkt het al door te hebben.

"Lily," Zijn stem noemt haar moeders naam. "Ik denk dat de geschiedenis zich herhaalt."

Zonder dat Liva's moeder, Lily, het ziet draait Liva's vader zich naar Dave. Hij was tijdens het gesprek in de deuropening komen staan. Uit respect liep hij de kamer nog niet in, hij gunde Liva de tijd met haar ouders. Hij wist hoe veel ze hen heeft gemist. Ze praatte er niet over, dat zei al genoeg.

Haar moeder kijkt Liva vol verwachting aan, wachtend op bevestiging.

"Met Dave?" Fronst ze met een grijns van oor tot oor. Liva kijkt naar Dave die nog altijd in de deuropening stond, haar moeder volgt haar blik.

"Dit keer blijf ik." Zegt Dave. De grijns van Lily wordt alleen maar breder.

Ze loopt met open armen op Dave af. "Ik heb altijd nog hoop gehad voor jullie."

Liva maakt ondertussen oogcontact met haar vader die haar een knipoog geeft. Na de omhelzing van Dave en Lily wordt hij zachtjes in zijn wangen geknepen. Lily heeft altijd van Dave gehouden, alsof hij haar eigen zoon was. Daarom leek zij misschien nog wel meer te balen dan Liva zelf toen het de eerste keer – vijf jaar geleden – mislukte.

"Oh," Lily lijkt zich iets te bedenken. "Wij moeten nog iets doen." Deelt ze mee aan Liva's vader. "Iets doen?" Fronst hij, hij snap de hint niet. Liva wel. Waarschijnlijk wil haar moeder nu snel wat halen in het winkeltje hier in het ziekenhuis.

"Kom maar gewoon." Moppert Lily met een lach, Liva's vader gaat er maar mee akkoord.

Dave doet een stap opzij om de ouders van Liva uit de kamer te laten. Zodra dat gebeurt is, loopt hij rustig richting Liva.

"Verrassing." Roept hij ingehouden.

"Dank je wel." Liva heeft een tevreden en dankbare glimlach op haar gezicht.

"Hoe voel je je?" Vraagt hij na een korte stilte.

Liva knikt voorzichtig. Ondanks dat de hersenschudding licht is, heeft ze wel veel hoofdpijn. "Moe."

"Ga anders maar even slapen," stelt Dave voor. "Ik let wel op." Hij trekt een stoel iets naar achter zodat hij er makkelijker op kan zitten.

"Dave." Lacht Liva. "Ik ben in het ziekenhuis, hier gaat me echt niets gebeuren."

"Oké." Zegt hij met tegenzin. "Zal ik anders-" Hij stopt zijn eigen woorden. Is het wel verstandig om het nu al voor te stellen?

"Ja?" Liva nodigt hem uit om zijn zin af te maken.

"Als je het gek vindt, moet je het zeggen hoor." Zegt hij snel.

Liva knikt begripvol en wacht tot Dave verder gaat.

"Zal ik anders mijn spullen ophalen en bij jou thuis zetten?"

De twijfel is van zijn gezicht te lezen. Ondertussen maakt Liva's hart een sprongetje. Begrijpt ze het nu goed dat hij zichzelf uitnodigt om bij haar in te trekken?

"Is te snel, hè?" Hij neemt zijn woorden terug wanneer het te lang duurt voordat Liva antwoordt. Al weet Dave niet dat ze diep in gedachten zit omdat ze het juist graag wil.

"Is goed." Zegt ze dan.

Dave kijkt haar geschrokken en verbaasd aan, alsof hij het niet verwacht had. "Echt?"

Liva knikt weer voorzichtig.

"Oké." Dave kan zijn lach niet meer verbergen. Hij staat nog net niet te springen. "Ga jij dan slapen?" Voegt hij eraan toe.

Nogmaals bevestigd Liva zijn vraag door het knikken van haar hoofd.

Dave zet een paar stappen richting Liva's bed en drukt een zachte kus op haar lippen. "Tot zo dan."

"Tot zo." Zegt Liva terug. Dave kijkt nog één keer om voordat hij de kamer definitief uit loopt. Liva moet lachen, hij lijkt wel een jongen die voor het eerst verliefd is. Tot over zijn oren.

Liva probeert zich – lettend op alle kabeltjes die aan haar vast zitten – comfortabel om te draaien om in slaap te vallen. Ze gaat op haar zij liggen – met haar rug naar de deur en haar gezicht naar het raam – zodat ze van het uitzicht kan genieten, hopend om zo in slaap te vallen.

Helaas wordt die kans snel verstoord door een vrouwelijke, bekende stem. "Mag ik binnen komen?"