Man Gezocht | Voltooid

24

Bijna een week later voelt Liva zich eindelijk weer een soort van de oude. Ze staat nog niet te springen, maar ze houdt in ieder geval alles binnen. En dat is al een hele vooruitgang. 

Het heeft haar goed gedaan om te praten met Marit en Liam. Het voelde fijn om haar verhaal te kunnen doen. Om alles te kunnen zeggen wat ze dacht.

Door de dagen heen heeft ze niet veel contact gehad met Dave, dat was natuurlijk ook de afspraak. Maar toch voelde ze dat ze erom baalde. Ze vond het fijn als Dave haar altijd berichtjes stuurde vragend hoe ze zich voelde als ze ziek was. Zodra ze dan antwoordde wanneer het wat beter ging stond hij binnen tien minuten voor de deur met haar favoriete snacks. Dat heeft ze gemist, maar het is waar ze om gevraagd heeft. Ze heeft zelf voorgesteld om afstand te nemen, dan moet je ook niet zeuren wanneer dat gebeurt.

Vandaag gaat ze samen met Liam naar het ziekenhuis. Het werd tijd voor een afspraak met de gynaecoloog. Ze vond het fijn om een man bij haar te hebben, misschien alleen met de gedachten van anderen als reden.

Liam gaat met alle liefde met haar mee. Hij vertelde dat hij zelf ook altijd een kindje heeft gewild, maar dan zou hij zijn familie eerst moeten uitleggen dat dat niet op de natuurlijke manier zal gaan.

Na zich te hebben aangemeld bij de receptie nemen ze plaats in de wachtkamer van de afdeling gynaecologie. Hoe langer ze er zit, hoe meer spanning Liva voelt. Wat nou als ze iemand tegenkomt die ze kent? Die zal direct kunnen invullen waarom ze op deze afdeling zit. Het feit dat een zwangerschap niet de enige reden is om hier te zitten, stelt haar gerust.

Liam legt zijn hand op Liva's trillende been. Ze was zo in gedachten verdiept dat ze het zelf niet eens door had. Liam pakt het papiertje waar het nummer van hun afspraak op staat uit haar handen om het te vergelijken met het nummer op het televisiescherm. In dit ziekenhuis laat het scherm zien welk nummer er aan de beurt is.

"Nog één nummertje wachten." Deelt hij mee.

Na nog een paar minuten wachten is het dan zover. Liva's nummertje verschijnt op het scherm. Ze is aan de beurt.

Vol spanning loopt ze samen met Liam naar de kamer dat bij haar nummer op het scherm stond. De spanning was achteraf gezien nergens voor nodig, het gesprek ging beter dan ze verwacht had. Ze kan met een opgelucht hart de afdeling verlaten.

Er was nog niet zoveel besproken, omdat Liva nog maar enkele weken zwanger is. Maar het zag er veelbelovend uit, vertelde de gynaecoloog.

Al was het gesprek positief, Liva vond het genoeg voor vandaag. Ze ging vanuit het ziekenhuis rechtstreeks naar huis om weer in haar bed te duiken. Ze kon dan wel de deur uit zonder te braken, maar de misselijkheid was nog altijd continue aanwezig.

Ze had nog even met Marit gebeld en de afspraak in het ziekenhuis nabesproken. Het was echter geen lang gesprek, want Liva's behoefte aan slaap nam met de minuut toe.

"Kom je morgen weer lunchen?" Vraagt Marit nog voordat ze ophangt. Morgen is het zaterdag, wat betekent dat het weer de wekelijkse samenkomst bij lunchroom Sun is.

"Maar geen broodje met olijven." Lacht Liva. Alleen het idee aan olijven maakt haar alweer misselijk. Ze sluiten het telefoongesprek af en spreken af dat ze elkaar de volgende dag zullen zien.

Wanneer de wekker de volgende dag eenmaal af gaat, staat ze met tegenzin op. Tegenwoordig is een wekker van essentieel belang, zelfs in de weekenden. Zonder wekker zal ze rond vier uur in de middag pas ontwaken.

Ze besluit om het zichzelf niet moeilijk te maken en geen make-up op te doen. Waar zal ze het überhaupt voor doen? Niemand waar ze nog indruk op hoeft te maken. Ze vermoedt niet dat Dave bij de vriendinnenlunch zal aansluiten.

Voor Liva het weet moet ze haasten om nog op tijd te komen. Ze trekt haar gympen aan en loopt de deur uit.

Eenmaal bij de lunchroom aangekomen ziet ze alleen Marit en Noor al aan een tafeltje zitten. Ze kijkt op haar telefoon naar de tijd, is ze dan toch te vroeg? Nee, Julie is laat.

Ze sluit aan bij haar twee vriendinnen en begint een luchtig gesprekje. Niet veel later klinkt er een schelle stem.

"Meiden!"

Liva knijpt met haar ogen om het geluid te incasseren.

"Jullie zijn toch niet begonnen zonder mij?" Julie komt vrolijk het terras op. Te vrolijk als je het Liva vraagt.

Waar Julie geen last lijkt te hebben, lijkt Liva stemmingswisselingen keer twee te hebben. Elke zwangerschap is anders.

"Weer hetzelfde als normaal, dames?" Vraagt de ober, hij duidt op de alcoholistische cocktails die de vriendinnen normaalgesproken drinken.

Julie schudt hevig haar hoofd. "Geen alcohol voor mij." Ze legt haar hand op haar buik, duidend op haar zwangerschap. Liva zou haar ogen willen rollen, maar de kans dat Julie of Noor dat zien is te groot.

"Dat meen je niet!" Roept de ober uit verbazing. "Ben je zwanger?"

Het hele terras kan het horen. Liva voelt plaatsvervangende schaamte.

Julie bevestigt de vraag enthousiast, ze staat op en springt de ober in de armen.

"Met dat lekkertje van je?" Vraagt hij. "Hoe heet hij ook alweer?"

"Dave." Roept ze blij.

"Dave." Herhaalt de ober terwijl hij weg lijkt te zwijmelen. "Was het lekkere seks?" Voor het eerst dat ze op dit terras zit, vraagt ze zich af of de ober überhaupt wel op vrouwen valt. Meestal zijn dit opmerkingen die vriendinnen naar je maken, of iets wat Liam had kunnen zeggen.

Julie en de ober kwebbelen samen verder over haar zwangerschap. Ondertussen maken Liva en Marit oogcontact, Marit kan al horen wat Liva denkt.

Wanneer Julie eindelijk is uitgepraat heeft ze weer oog voor haar vriendinnen.

"Zal ik voor jou maar een colaatje doen dan?" Vraagt de ober aan Julie. "En voor jullie dan hetzelfde als anders?" Hij richt zijn aandacht voor het eerst vandaag op de andere dames.

Noor en Marit knikken terwijl Liva aan het uitvogelen is hoe ze het gaat brengen dat zij ook geen alcohol kan nemen.

"Doe mij maar een watertje." Zegt ze dan.

"Water?" Roept Julie lachend.

"Het lijkt mij ook niet fijn om meteen aan de alcohol te gaan na een week ziek zijn hoor." Marit spreekt voor Liva, terwijl Liva nog nadenkt over wat ze had kunnen zeggen. Alsof Marit aanvoelde dat er zo'n opmerking van Julie zou komen. De anderen denken dat ze een week ziek is geweest, Marit en Liva weten dat ze een week lang zwangerschapsmisselijkheid heeft gehad.

Julie zegt er niks op terug en kijkt volmaakt om zich heen, met nog altijd haar hand op haar buik.

Dan lijkt Julie zich iets te bedenken, ze draait haar hoofd naar Liva. "Wat deed jij gister eigenlijk in het ziekenhuis?"