Man Gezocht | Voltooid

20

Liva kijkt Dave geschokt aan, ondertussen krijgt ze een stootje van Nienke. Ze buigt naar Liva toe. "Doe dan tenminste of je blij voor haar bent." Fluistert ze. "Dit is waarschijnlijk de laatste keer dat je haar zo gaat zien."

Niemand anders lijkt het te hebben gehoord, maar de woorden dansen in haar hoofd. Al is het een behoorlijk verdrietig dansje.

Wat bedoelt Nienke? Gaat zij het Julie vertellen? Moet Liva het zelf aan haar vertellen? Of moet Dave het misschien toch doen? Is het niet al te laat om het te vertellen nu ze zwanger is?

Liva verdwaalt in haar onbeantwoorde vragen, ze is bang dat niemand de antwoorden heeft. Ze schrikt uit haar gedachten door het hysterische gegil van Julie en de mensen die haar feliciteren. Dave kijkt Liva na wanneer ze de kamer verlaat, ze voelt zich te schuldig om erbij te zijn.

Ze vlucht naar de voortuin en wappert met haar jurkje voor haar gedachten om af te koelen. Niet veel later hoort ze deur achter haar weer open gaan.

"Gaat het, Lief?" Klinkt Marits stem.

Liva moet het iemand vertellen, ze moet het kwijt. Ze heeft advies nodig. Ze kan Marit vertrouwen. Marit is degene die het langste samen is met haar man en inmiddels een zoontje heeft. Als iemand haar goed advies kan geven, is zij het wel. Bovendien is zij degene die achter Liva aankomt wanneer ze wegstormt van de groep, dat betekent ook veel.

"Ik ben verliefd." Geeft ze toe met tranen in haar ogen.

"Op Liam? Dat is toch geweldig?" Marit ziet er blij verrast uit. "Waarom zie je er dan zo benauwd uit?"

"Omdat-" Ze onderbreekt zichzelf. Marit legt haar hand kalmerend op Liva's arm en geeft haar de tijd om uit haar woorden te komen. "Het is Dave."

"Dave?" Fronst Marit terwijl ze door de huiskamerramen heen naar de achtertuin kijkt waar iedereen de zwangerschap van Julie viert. "Van Julie?"

Liva knikt pijnlijk, nog altijd stromen de tranen over haar wangen.

"Liam valt niet op vrouwen." Zegt ze erbij. "Jullie wilden zo graag dat ik een vaste vriend zou krijgen, dan maar één verzinnen, dacht ik." 

Marit lacht om de uitleg, maar vergeet het al snel. "Maar had je niet iemand anders kunnen kiezen?" Vraagt ze lachend, duidend op het feit dat Liva is gevallen voor een bezette man. Het laat Liva ook lachen.

"Kon dat maar." Vult ze aan.

"Kom eens hier." Marit slaat haar armen moederlijk open en geeft Liva de keuze om een keer goed uit te huilen.

"Ik wil Julie geen pijn doen." Huilt ze.

"Je kunt niet kiezen op wie je verliefd wordt, Lief." Zijn Marits wijze woorden. "Dat je eindelijk verliefd bent, is toch prachtig?" Ze wacht niet op antwoord. "Ik durf te wedden dat je je op je best voelt wanneer je met hem bent."

Ze laten elkaar los, Liva knikt en lacht door haar tranen heen. "Tuurlijk gaat het even moeilijk zijn voor Juul," gaat Marit weer verder. "Maar je moet je gevoelens niet onderdrukken om een ander gelukkig te houden."

Liva veegt haar tranen weg. "Vijf jaar geleden zijn we ook samen geweest," Het voelt alsof ze iets opbiecht wat een geheim was. Het was niet zozeer een geheim, niemand wist het gewoon. "Ik was zwanger van hem."

Marit slaat haar hand voor haar opengevallen mond.

"Ik heb het weg laten halen toen hij bij me weg ging," gaat Liva verder. "Maar ik heb het nooit achter me kunnen laten."

"Jeetje, Lief." Marit is stil gevallen. Al haar wijze woorden zijn ergens, maar niet hier. "Je had het me toch kunnen vertellen?" Vraagt ze dan. "Dan had je het in ieder geval niet alleen hoeven doen."

Liva haalt nietszeggend haar schouders op. Marit zou eens moeten weten hoe vaak Liva op het punt heeft gestaan om het van de daken te schreeuwen.

"Wil hij ook met jou zijn?" Vraagt Marit door.

Voordat Liva kan antwoorden klinkt er een andere, mannelijke stem. "Hij wil niets liever." Dave gokken ze.

Ze draaien zich beiden om. Daar staat hij dan. De man waar het allemaal om draait.

"Ik laat jullie even." Marit knijpt zachtjes in Liva's hand voordat ze weer terug naar binnen loopt. Het geeft Liva een hoopvol gevoel, al is hoop het laatste wat ze heeft. 

"Wat heb je allemaal gehoord?" Vraagt Liva zacht.

"Genoeg." Antwoord Dave kort maar tevreden. "Is het echt zo?" Vraagt hij. "Ben je echt verliefd op me?"

Liva laat haar hoofd zakken. "Ik denk het."

"Dat maakt het niet makkelijker." Zegt Dave nonchalant. Het kwetst Liva. Ze zou bijna haar excuses willen aanbieden, maar dat zou te gek voor woorden zijn.

"Ik heb er ook niet voor gekozen, Dave."

"Ik kan haar dit niet alleen laten doen." Dave snijdt een ander onderwerp aan. Liva drukt haar lippen op elkaar om het trillen te stoppen. Wat de oorzaak is van het trillen weet ze niet. Woede misschien, of verliefdheid.

"Ik heb die fout eerder gemaakt. Bij jou." Gaat Dave verder. "Daar heb ik van geleerd."

Liva lacht sarcastisch. "Als je ervan geleerd zou hebben, dan had je niet twee keer nagedacht over weggaan bij haar."

"Ik wil echt met jou verder. Echt." Het begint te klinken als een slechte smoes. Ze trap er niet in, vertelt ze zichzelf.

"Maar je durft niet." Vult Liva in.

"Dat is het niet."

"Wat is het dan, Dave?" Liva verheft haar stem, ze is klaar met dat twijfelgedrag. Ze wil zekerheid. En wel nu. "Als je het niet voelt bij mij, zeg dat dan."

"Bij jou voel ik alles." Dave zet een stap dichter naar haar toe. Hij pakt haar handen vast en neemt het risico dat iedereen het kan zien. Iedereen die het niet zou moeten zien. "Ik denk constant aan je, ik wil alleen maar bij jou zijn." Gaat hij verder. Liva voelt een 'maar' aankomen en bereid zich voor op het ergste. "Maar dit is de tweede kans dat ik vader kan worden, die gooi ik niet weer weg."

"Het is goed." Zegt ze nonchalant terwijl haar hoofd een knikkende beweging maakt. Ze meent er geen woord van, maar zegt het meer voor de vorm. Wanneer Liva een stap zet om weg te lopen, houdt Dave haar tegen. Hij pakt haar gezicht vast en drukt een sensuele zoen op haar lippen.

Liva zwaait wild met haar armen in de lucht en duwt een paar keer tegen Dave aan terwijl de tranen nogmaals over haar wangen rollen. Uiteindelijk laat hij haar los.

"Het is goed," herhaalt ze haar eigen woorden. "Maar waag het niet om morgen weer voor mijn deur te staan." Ze veegt haar tranen agressief weg. "Ik mag dan wel verliefd zijn, maar ik ga niet op je wachten." Ze moet een keer slikken om haar trillende stem te kalmeren. "Ik verdien meer dan dat."

"Liva," Dave probeert haar tegen te houden van weglopen. "Ik wil jou in mijn leven."

"Doe dat dan." Ze draait zich woest om. "Als je mij in je leven wilt, doe dat dan." Ze komt weer op hem af gelopen. "Ik zou niet moeten vechten voor een plekje."

Ze had willen zeggen, 'blijf bij mij.' Maar ze deed het niet. Ze zou nooit meer smeken om iemands liefde.