Man Gezocht | Voltooid

22

Voordat de uitslag überhaupt bekend was, was Liva al in tranen. Marit en Liam weken niet van haar zijde en steunden haar waar het kon. Meerdere keren hadden ze haar gezegd dat Dave het ook moest weten, maar ze wilde hem er absoluut niet bij hebben. Marit en Liam konden niet goed pijlen of het haar verdriet was die dat zei of dat ze het oprecht meende. Daarom besloot Marit om Dave toch in te lichten, zonder dat Liva het wist. Ze vertelde natuurlijk niet dat Liva zwanger is – dat is iets tussen hen – maar wel dat hij onmiddellijk naar haar toe moest komen. Zonder smoesjes.

Marit had nagedacht of ze het anders moest verwoorden, maar het moest wel dringend genoeg zijn voor Dave om te komen.

Daarbij had ze ook gezegd om niet aan te bellen, want dan zal Liva de deur niet eens open doen. Het plan was dat Dave een berichtje zou sturen wanneer hij er was, dat Marit en Liam de deur zouden openen en dat ze dan zelf weg zouden gaan – al had Dave de sleutel.

Binnen tien minuten kwam het bevestigende berichtje binnen, hij stond al voor de deur. "Zal ik een kopje thee voor je maken?" Had Marit aan Liva gevraagd als smoes om naar beneden te gaan.

Ze hadden Liva weer in bed gelegd, al had ze niks gegeten, ze bleef maar overgeven. Hierdoor werd Liva ook te duizelig om op haar eigen benen te staan.

Zoals afgesproken deden Marit en Liam de deur open voor Dave en verlieten ze het huis. Marit voorspelde dat Liva eerst boos zal zijn zodra ze door heeft dat ze haar er als het ware in hebben geluisd, maar later zal ze haar dankbaar zijn. Hoopt Marit.

Ze had de kop thee alsnog gemaakt, echter nam Dave het mee naar boven.

Wanneer Dave de slaapkamerdeur zachtjes open duwt, ziet hij Liva met haar rug naar hem toe liggen. Hij zet de kop thee op haar nachtkastje achter haar.

"Dank je wel." Zegt Liva. Dave dacht eigenlijk - of hoopte misschien zelfs - dat ze sliep.

"Alsjeblieft."

Liva schrikt op van de mannenstem die het zegt. Ze draait zich in een ruk om en kijkt Dave dringend aan.

"Wat doe je hier?" Zucht ze terwijl ze zich weer in het matras laat zakken. Waarschijnlijk werd ze toch gerust gesteld door het zien van Daves gezicht. Of ze dat nu wilde of niet.

"Ben je ziek?" Vraagt Dave, hij weet natuurlijk nog niks. Liva rolt – zonder dat Dave het ziet – haar ogen. 'Nee, ik ben zwanger van je' hoort ze haar eigen stem in haar gedachten zeggen.

"Zoiets."

"Komt het door ons gesprek gisteren?" Dave doet een poging om Liva aan het praten te krijgen, maar hij faalt. Liva zwijgt. Ze heeft het gevoel dat bij elk woord dat ze zegt, ze weer naar de emmer moet grijpen.

Dave gaat verder. "Ik snap het als je mij niet meer wil."

"Oh ja?" Liva fronst, al kan Dave dat niet zien met haar rug naar hem toe.

"Ik weet het zelf gewoon allemaal niet meer." Dave gaat ongevraagd verder. "Ik weet niet wat ik wil."

"Ik weet wel wat ik wil, Dave." Ze springt overeind uit ergernis, ze kijkt hem met dezelfde ergernis aan. Altijd als Liva boos is op Dave, voelt Dave de spanning. Al kijkt ze hem alleen maar aan. Ergens vindt hij het sexy, maar hij wil haar toch liever blij zien. "En ik wil het nog steeds met jou." Voegt ze eraan toe na een korte stilte.

Dave kan de woorden niet vinden. Het betekent veel dat Liva na alles nog steeds uitspreekt wat haar gevoelens zijn, dat komt niet zo vaak voor. Het is haast zeldzaam.

"Maar ik ga jou niet smeken om bij mij te blijven." Gaat ze weer verder zodra Dave niks terug zegt. "Dat zal je mij niet zien doen. Niet meer."

Het verbaast haar dat ze al deze woorden heeft kunnen uitspreken zonder boven de emmer te hangen. Ze denkt zelfs voor even dat ze de misselijkheid onder controle heeft.

"Dat zou ook niet iets voor jou zijn." Lacht Dave lichtjes. "Bij jou is het andersom. De mannen smeken om jou."

Dat is hij te weten gekomen door de jaren heen. Ze waren altijd vrienden gebleven en vertelden elkaar bijna alles, ondanks alles. Dave dacht altijd dat ze zulke goede vrienden konden zijn, omdat ze nooit écht van elkaar hebben gehouden. Niet hoe je in een relatie van elkaar houdt.

Maar nu, jaren later, denkt hij er anders over. Misschien konden ze goede vrienden blijven omdat ze juist zoveel van elkaar houden. Omdat ze dan maar liever vrienden zijn dan helemaal niets.

"Behalve de man die ik wil." Voegt Liva eraan toe aan de laatste woorden van Dave. Ze gaat tegen het hoofdbord van haar bed zitten en kijkt toe hoe hij over de woorden nadenkt.

"We zijn al jaren in elkaars leven." Gaat ze weer verder. "Na jaren waarin ik je volledig heb gekend herken ik je nog wel, maar weet ik niet meer wie je bent."

"De laatste keer zei je dat je verliefd op me was." Dave wil haar woorden nog niet geloven.

Liva haalt haar schouders op. "Wat ik zei is niet meer wat ik voel, denk ik."

Terwijl ze de woorden zo overtuigend als mogelijk wil uitspreken, hoort ze de leugens er glashard doorheen.

Dave knikt terwijl hij zijn hoofd laat zakken, hij lijkt het wel te geloven. "Voor even dacht ik dat wij voorbestemd waren, maar misschien zijn we dat niet."

Hij haalt zijn schouders op, hij doet alsof hij er geen moeite mee heeft. Zo kent zij hem niet. Ze kent hem als een gevoelige man. Een man die zijn kansen pakt. Een man die weet wat hij wil en daar voor gaat.

Liva grinnikt cynisch. "Ik denk wel dat we voorbestemd waren, maar dat we het verkeerd hebben gedaan."

Ze hoopt dat Dave haar woorden goed hoort en onthoudt. Ze waren voor bestemd. Ze wil het zichzelf niet aan doen om elke keer aan de kant gezet te worden en het gewoonweg te pikken.

Dave knikt zwijgend. Soms is geen antwoord het beste antwoord. Soms verklaart de stilte alles.

"Hebben we het verkeerd gedaan of heb ik het verkeerd gedaan?" Vraagt hij dan. Dit keer zwijgt Liva weer, ze laat hem die vraag zelf beantwoorden. Het feit dat hij die vraag stelt, zegt al genoeg over zijn inzichten.

Nogmaals valt er een lange stilte, alsnog voelt het voor beiden niet ongemakkelijk. "Ik ken je niet meer." Begint Liva. "Na jaren waarin ik je volledig heb gekend, herken ik je nog wel maar weet ik niet meer wie je bent."

Het lijkt Dave te raken, hij slikt iets weg en laat zijn hoofd zakken.

"Ik weet niet of je alleen een vriend bent," gaat Liva verder. "Of dat je meer bent, of je meer wil zijn."

Wanneer Dave nog altijd geen woord terug zegt, besluit Liva haar laatste woorden uit te spreken. De woorden die ze nog nooit heeft gezegd.

"Dave," Ze wacht tot hij haar aankijkt, dan merkt ze op dat hij tranen in zijn ogen heeft. "Ik hou van jou."