Man Gezocht | Voltooid

25

Liva probeert Julie niet al te geschrokken aan te kijken, dat zal te veel verklappen.

"Ik was er ook en ik zag je." Gaat Julie verder. "Ik heb je maar niet gestoord omdat je met Liam was. Jullie zijn leuk samen." Julie is haar opgewektheid nog niet kwijt, helaas.

"Oh," begint Liva, alsof ze zich iets bedenkt. Ze probeert het weg te lachen.

"Maar wat deed je daar dan?" Julie laat het er niet bij.

Liva moet snel iets bedenken. "Gewoon bloedprikken." Terwijl ze het zegt twijfelt ze of dit de beste smoes was die ze zich kon bedenken.

"Samen?" Julie lacht fronsend. Ze is altijd al zo neuzig geweest. Ze is liever met de zaken van iemand anders bezig dan met haar eigen.

"We gingen daarna nog de stad in." Liegt Liva erbij. Julie knikt begrijpelijk, hopelijk blijft het hierbij.

"Maar bloedprikken?" Julie zou Julie niet zijn als ze er niet nieuwsgierig van was geworden. "Is er iets aan de hand dan?"

Blijkbaar heeft Marit als enige door dat de nieuwsgierighied van Julie Liva enorm irriteert, dat heeft het altijd al gedaan. Als ze iets aan je wil vertellen, dan weet ze je wel te vinden. Voor Liva's part hoef je niet te azen naar wat er aan de hand is. Als ze het niet met jou wil delen, dan zal ze dat ook niet doen. Het maakt niet uit hoeveel leugens daarvoor vertelt moeten worden.

"Ze is een hele week ziek geweest, Julie." Marit komt er – gelukkig – tussenin. Nog even en Liva was weggelopen. Julie is niet de enige die zwanger is, al denkt zij dat wel te weten.

"Gewoon voor de zekerheid een algemene controle." Verklaart Liva tot slot. Nog één vraag en ze staat echt op.

"Nou, hopen dat er niets geks uit komt." Lacht Julie naar haar. Ze heeft haar geïrriteerd, haar vragen, haar nieuwsgierigheid en zelfs haar lach heeft haar geïrriteerd. Liva vind het schijnheilig overkomen, daar houdt ze niet van.

De middag ging snel voorbij. De vriendinnen hebben elkaars oren van het hoofd gekletst, maar toen het fris begon te worden besloten ze allen naar huis te gaan.

Hoe gezellig Liva het op gegeven moment ook vond, toch kon ze niet wachten om weer in haar eigen huis te zijn. Ze begint steeds meer waarde te hechten aan haar eigen plekje onder de zon. Misschien omdat het binnenkort niet meer een plekje voor haar alleen is. Of binnenkort, over 9 maanden.

Weer schrikt ze van haar gedachten. Ze vraagt zichzelf nogmaals of ze het echt gaat doen. Gaat ze echt deze zwangerschap doorzetten? Laat ze het er niet van afhangen of ze het alleen zal moeten doen of niet?

Liva maakt zich comfortabel door haar knellende gympen uit te doen, ook gaat de knoop van haar jeans los. Ze maakt haar haren vast in een slordige knot en laat zichzelf op de bank vallen.

Voordat ze het door heeft is ze in slaap gedommeld. Helaas wordt ze wel een paar keer wakker door de drang die ze voelt om te plassen. Tot haar grote verbazing lukt het echter elke keer weer om binnen tien minuten in slaap te vallen.

Helaas wordt ze abrupt uit haar slaap getrokken door een deurbel die afgaat. Met haar ogen nog dicht haalt ze diep adem en ademt uit met een hoorbare zucht.

Met moeite staat ze op van haar warme plek op de bank. Ze wrijft door haar ogen om een minder vermoeid gevoel te hebben.

Zonder na te denken opent ze de deur.

"Nienke?" Degene die haar en Dave al een paar keer betrapt heeft en daar uiteraard een eigen mening over heeft. Liva gokt dat ze hier is om die mening nog eens duidelijk te maken.

"Had je Dave verwacht?" Vraagt ze op een gemene manier. Hier had Liva dus geen zin in.

"Kom je daarvoor?" Fronst Liva. Zij heeft ook een gemene kant en is niet bang om die te laten zien als het nodig is.

"Ik hoop dat je je beseft wat je kapot maakt." Gaat Nienke verder, ze komt hier dus echt voor. Liva is er nog niet achter welk spelletje Nienke wil spelen of hoe ze het wil spelen, maar ze gokt dat ze daar snel genoeg achter zal komen.

"Misschien moet je dat niet alleen tegen mij zeggen."

"Misschien moet jij niet zo snel je benen open doen." Zegt Nienke snel na Liva's woorden.

Zo gaan ze het dus spelen. Hard tegen hard. Prima. Als zij het hard wil spelen, dan kan ze het hard krijgen.

"Misschien moet jij je meer met je eigen relatie bezig houden en minder met de mijne." Kaatst Liva terug. Eerst had ze Nienke binnen willen laten om een volwassen gesprek te voeren, maar nu neemt ze die gedachte terug.

"Je noemt het zelfs al een relatie?" Fronst Nienke lachend.

"Wat wil je, Nienke?" Liva besluit de eer aan zichzelf te houden, ze gaat niet mee in het kinderachtige gekibbel.

"Ik wil dat jij inziet wat voor vals iemand je bent."

Liva rolt haar ogen. Als Nienke denkt dat ze haar hiermee kan kwetsen, dan heeft ze het mis. Liva heeft wel ergere dingen gehoord en meegemaakt. Uitspraken als deze doen haar niks meer. Ze heeft er een schild voor opgebouwd.

"Zegt degene die mij voor alles uitmaakt." Lacht Liva.

"Ik vind het gewoon echt niet normaal hoe je alles en iedereen voorliegt." Zoals verwacht spreekt Nienke haar ongevraagde mening uit.

"Weet je nog toen ik jou om je mening vroeg?" Ze wacht één seconde om de vraag binnen te laten komen bij Nienke. "Nee, ik ook niet."

"Jij moet eens een keer niet zo'n grote bek hebben." Nienke komt dichter op Liva staan. "Het zegt heel veel hoor," gaat ze verder. Ze doet een poging om Liva te intimideren. "Over jou en dat kleine, gebroken hartje van je."

"Jij zoekt echt de risico's op, hè?" Lacht Liva cynisch. "Is goed hoor, dan kun je het krijgen ook."