Man Gezocht | Voltooid

28

Na het horen van de betekenisvolle woorden was Liva bijna door haar benen gezakt – althans, zo voelde het.

Dave had nog veel belangstelling getoond naar haar zwangerschap, of hun zwangerschap. Dit keer geloofd ze hem oprecht, toen hij zei dat hij dit wilde. Er was een soort sprankeling in zijn ogen. Misschien was hij zelfs een beetje emotioneel.

Ze hadden samen nog doorgenomen op welke manier ze het aan Julie zouden vertellen. Ze wilden het graag samen doen. Niet alleen Dave of alleen Liva. Samen. Als volwassenen.

Ze wisten nog wat ze gingen zeggen, maar misschien was het ook maar beter om dat in het moment zelf te beslissen. Anders zal het zo'n ingestudeerd verhaaltje worden, dat wilden ze niet.

Een paar dagen gingen voorbij. Over het algemeen kwam Liva die zonder misselijkheid of andere zwangerschapskwaaltjes goed door. Af en toe, als ze dacht aan het feit dat ze binnenkort alles aan Julie gingen vertellen, voelde ze enorme ongezonde spanning. Ze werd dan onmiddellijk weer misselijk en kon er pas weer van af komen door aan iets anders te denken. Met andere woorden, Dave leidde haar af.

Vannacht was hij bij haar in bed in slaap gevallen. Het was niet de bedoeling, maar het was fijn. De bedoeling was dat hij gewoon thuis zou slapen bij Julie, maar ook Dave was uitgeput door de spanningen die ook bij hem op momenten sterk aanwezig waren.

Vanochtend verliet hij haar huis licht geïrriteerd. Hij had simpelweg geen zin om naar huis te gaan, hij had een voorgevoel.

Dat voorgevoel bleek helaas te kloppen, want Julie staat woedend voor haar woonkamerraam. Ze ziet er zo intimiderend uit dat Liva nog niet heeft durven bewegen. Ze heeft haar telefoon in haar kontzak en voelt hem afgaan. Ze is benieuwd wie er zo'n slechte timing heeft, maar bedenkt zich ook dat ze hem of haar – wie het ook is – goed nodig kan hebben.

Liva was vanuit de keuken komen lopen, op weg naar haar slaapkamer. Ze had vannacht slecht geslapen door de twijfel of ze Dave niet wakker moest maken en naar huis moest sturen. Had ze achteraf gezien beter wel kunnen doen.

Ze observeert Julie goed en kan al raden hoe laat het is.

Zonder het oogcontact met Julie te verbreken, neemt ze haar trillende telefoon op. Ze kijkt niet naar wie haar belt, iedereen komt van pas.

"Ik heb het verteld." Klinkt de stem van Dave direct vanaf de andere kant van de lijn. "Ze zei niks."

Liva antwoord niet. Ze kan het niet.

"Ik ben bang dat ze naar jou onderweg is." Nog altijd blijft het stil vanuit Liva. "Liva, het is beter als je weg gaat."

"Ze is er al."

Dave neemt het in zich op en gaat verder. "Ik heb haar ook verteld dat ik bij jou wil zijn."

Liva hangt op terwijl ze nog altijd oogcontact houdt met Julie. Ze weet niet waar Julie tot in staat is, maar als ze het van haar houding en gezichtsuitdrukking moet aflezen, gokt ze dat Julie op dit moment tot moorden in staat is. 

Kan ze de deur in trappen? Rent ze anders naar achter en breekt ze de tuin in? Heeft ze misschien wel de sleutel van Dave mee genomen en kan ze zo binnen komen?

Liva denkt aan het leven dat in haar buik groeit. Ze zal vechten, al dan niet voor zichzelf.

Ze baalt van de misselijkheid die ze op voelt komen. Nog meer dan ze ooit heeft gedaan. De emmer staat dan wel naast haar, maar dan zal ze Julie even uit het oog moeten verliezen.

Ze zakt door haar benen heen en probeert zonder te kijken de emmer op te pakken. Helaas stoot ze er tegen aan waardoor ze hoort dat het omvalt. "Kut." Moppert ze erbij.

Voor even haalt ze haar ogen van Julie af, ze kan haar misselijkheid echt niet meer inhouden. Er klinkt een harde klap waar Liva van schrikt en haar evenwicht door verliest.

Julie bleek tegen het raam aan de slaan, dat veroorzaakte die harde klap. Ze ziet Julie wegrennen, waarheen weet Liva niet. Ze haast zich naar de achterdeur wanneer ze zich niet kan bedenken of deze op slot zit of niet, nóg een kwaaltje dat bij je zwangerschap komt kijken.

Ze beweegt de deurklink en schrikt zodra de deur opent. Had ze het Julie toch bijna makkelijk gemaakt. Ze draait het onmiddellijk op slot.

Wanneer ze na een paar langdurige seconden de tuin in staren doorheeft dat ze praktisch aan het wachten is tot ze Julie ziet verschijnen, verklaart ze zichzelf voor gek.

Ze haast zich terug naar de woonkamer en vervolgens naar de trap, ze kan zich beter in de badkamer verstoppen. Echter heeft ze zich dat net iets te laat gerealiseerd.

Met haar voet op de derde trede hoort ze een sleutel gehaast het slot in gaan. Daar was ze al bang voor.

De deur wordt met een knal opengegooid, de spiegel die aan de wand hangt valt er zelfs van op de grond. Het geluid van voetstappen in glasscherven klinkt. Liva probeert zich de trap op te haasten, maar voelt al snel een hand om haar enkel.

"Hier blijven, kreng." Roept Julie terwijl ze Liva van de trap trekt.

Ze trekt Liva op aan haar arm en duwt haar richting de woonkamer. Liva realiseert zich dat ze nog niet goed is aangesterkt en begint te vrezen. Ze probeert het dan maar met woorden rustig te krijgen.

"Julie." Begint Liva rustig. "Ik heb er ook niet voor gekozen."

"Oh nee?" Schreeuwt Julie. "Al die mannen die voor jou in de rij staan en je hebt er niet voor gekozen om er met de mijne vandoor te gaan?"

Liva wordt angstig van de rondzwaaiende armbewegingen van Julie.

Julie wringt haar hand om Liva's keel en knijpt er hard in. Wanneer ze niet genoeg grip heeft, trekt ze Liva van de trap af en duwt haar tegen de muur aan, Met nog altijd haar hand om Liva's hals. Het wordt nu wel tijd voor Liva om te vrezen voor haar leven.

"Julie, stop." Liva krijgt ze woorden nauwelijks uit haar keel. Ze probeert het uit haar tenen te halen. "Ik ben ook zwanger."

Ze hoopt dat het Julie tegenhoudt.

"Waarom ik?" Vraagt Julie zo rustig dat het eng wordt. Liva kan geen ademhalen, laat staan dat ze haar vraag kan beantwoorden. Niet dat ze daar überhaupt een antwoord op had gehad.

Het laatste wat Liva hoort zijn dezelfde twee woorden, maar dan schreeuwend in haar gezicht. Het enige wat ze weet is dat het foute boel is. Veel sneller dan ze dacht begint ze zich duizelig voelen. Ze probeert met alles wat ze in zich heeft Julie weg te duwen, maar zoveel kracht heeft ze al niet meer.

Langzaam maar zeker verdwijnt elk teken van leven. Ze zijn alleen, met z'n tweeën - eigenlijk vieren. Maar toch heeft ze geen schijn van kans.