Man Gezocht | Voltooid

17

Ze heeft zichzelf weer teleurgesteld. Ze kon hem niet afwijzen. Ze wilde het net zo graag. Ze had willen volhouden dat er niks zou gebeuren, maar wat moet je dan? Als de man die jij wil, jou wil? Moet je dan gewoon maar 'nee' zeggen? Daar is ze niet goed in. Dat is gebleken.

Nu liggen ze met hun bezwete lichamen tegen elkaar aan, beiden moesten bijkomen. Ze weet niet hoeveel tijd er verstreken is, maar inmiddels is het donker. Toen hij om 20:00u voor de deur stond waren de vogeltjes nog vrolijk aan het rondfladderen.

Ze werpt een blik naar de wekkerradio die op haar nachtkastje staat. In haar hoofd heeft ze berekend dat het inmiddels tweeënhalfuur verder is. Dat was al helemaal niet de bedoeling, denkt Liva.

Ze kijkt naar Dave, hij heeft zijn ogen gesloten en lijkt in slaap te zijn gevallen. Liva wekt hem met voorzichtige kusjes op zijn borst. Hij opent met tegenzin zijn ogen.

"Moet je niet naar huis?" Vraagt ze.

"Ik wil bij jou blijven." Mompelt Dave.

"Wat moet Julie daar van denken?" Fronst Liva.

"Ik ga het haar vertellen."

"Wat?" Liva gaat overeind zitten, ze houdt haar nog altijd blote lichaam warm met de deken die ze tegen zich aan drukt.

"Van ons."

"Dat kan niet." Ze verwart niet alleen zichzelf maar ook Dave.

"Je wil toch dat ik een keuze maak?" Hij zit nu ook overeind. "Ik kies ervoor om verder te gaan met jou."

"Maar ze is toch ook mijn vriendin?"

"Wat wil je dan?" Dave raakt geïrriteerd.

"Ze gaat boos worden." Het klinkt als een waarschuwing. Voor zichzelf. Voor Dave.

"Je kunt je gevoel niet bepalen, ze kan het ons niet kwalijk nemen." Dave pakt Liva's hand vast, maar ze trekt hem weg.

"Als iemand ons iets kwalijk kan nemen, dan is zij dat." Ze lacht er sarcastisch bij. "We hadden dit anders aan moeten pakken."

"Dat is nu een beetje te laat, hè?" Liva schrikt van de spottende toon in zijn stem. Is hij nu boos? Is híj boos?

"Ik weet het gewoon ook allemaal even niet meer." Ze trekt haar knieën op en leunt erop met haar ellebogen, ze zit letterlijk met de handen in het haar. "Ik wil het. Ik wil liefde. Ik wil jou. Maar ik wil niemand kwetsen."

Ze heeft nog nooit zoveel tweestrijd van binnen gevoeld. Na al die mannen waar ze niks bij voelde, voelt ze het nu eindelijk. Eindelijk voelt ze de liefde. Eindelijk kan ze er haar eigen betekenis aan geven. Eindelijk kan ze begrijpen wat anderen bedoelen als ze zeggen dat ze verliefd zijn. Alles was al zo ingewikkeld, waarom wordt ze dan juist verliefd op degene die het allemaal nóg iets ingewikkelder maakt?

"Ik wil haar ook niet kwetsen, dat verdient ze niet." Dave pakt Liva's gezicht met beide handen vast. "Maar je had gelijk toen je zei dat ik niet gelukkig ben met haar."

Het blijft even stil tot Dave zich iets lijkt te bedenken. "Maar wat ga jij eigenlijk doen met Liam?"

Liva trekt haar wenkbrauwen omhoog. Oh ja. "We hebben het wel altijd over Julie, maar hij verdient het natuurlijk ook niet." Voegt Dave er aan toe.

Liva kan haar lach niet meer inhouden. Dit moet dan het moment zijn dat ze het hem vertelt.

"Liam valt niet op vrouwen." Zegt ze voorzichtig terwijl ze haar lippen op elkaar drukt om de lach te onderdrukken. Dave kijkt haar met grote ogen aan.

"Was het-" Hij stopt zichzelf.

"Een leugen." Knikt Liva.

Daves mond valt open van verbazing. "Dus ik heb ruzie met hem gemaakt om jou en jullie zijn niet eens echt samen?"

"Heb je ruzie gehad met hem?" Ze fronst.

"Toen je weg was uit de bungalow." Legt Dave kort uit. Liva laat een giechel ontsnappen, het hoge woord is eruit. "Maar waarom?" Vraagt Dave verder.

"Zijn ouders zijn homofobisch, dus ik heb me een paar keer voor gedaan als zijn vriendin," begint ze uit te leggen. "En het tegenovergestelde heeft hij voor mij gedaan."

Dave wacht op nog meer uitleg, dus ze gaat verder. "Ik wilde niet meer dat anderen me aan een man hielpen. Ik had er geen vertrouwen meer in."

Hij lijkt alsnog niet genoeg reden te horen. "En toen wees hij mij erop dat ik de man van mijn dromen eigenlijk allang was tegengekomen."

Dave kijkt haar veelbelovend aan, alsof ze een spannend verhaal vertelt. "Jij." Verduidelijkt ze.

Wanneer het kwartje valt bij Dave kan ook hij zijn lach niet meer inhouden. "En iedereen gelooft dat jij samen bent met iemand die niet eens op vrouwen valt?"

Liva knikt lachend.

"Ik geloofde het ook trouwens." Hij lijkt zichzelf te schamen. "Wat heb ik me jaloers gevoeld. Elke keer als ik jullie samen zag, zag ik voor me hoe hij aan je zat."

"En dat kon je niet hebben?" Lacht Liva plagend.

"Ik wil niet dat er nog iemand anders aan jou zit."

"Dat is hypocriet." Grijnst ze verder, al meent ze het diep van binnen wel. "Jij was wel echt samen met Julie en jullie zaten ook aan elkaar."

Terwijl ze de laatste woorden nog maar net heeft uitgesproken, gaat de deurbel. Zo laat nog?

Ze besluit het te laten voor wat het is, tot er nogmaals aangebeld wordt. Ze slaat de dekens – en Dave – van zich af en loopt naar het raam om te kijken wie er aan de deur staat.

Ze springt uit schrik een stap naar achter. Ze herkent het lichaam meteen.