Pozbawiona skrzydeł

Rozdział 11

Lidia
Spojrzałam na zegarek 23.30. Rozmyślałam dlaczego ja się na to zgodziłam. Przecież tylko problemów mi narobi. Jeszcze ratować będę go musiała.

No cóż... sama się na to prosiłam. A jeśli wyczują, od niego ludzką krew, to już po nim. Dlatego będę musiała mu dać moją krew do wypicia... Czemu ja się na to zgodziłam? Zeszłam na dół i poszłam do kuchni. Wyciągnęłam szklankę i przekułam wewnętrzna stronę nadgarstka kłami, a krew popłynęła do szklanki. Tylko łyczek, żeby go nie otruć. Moja krew, jest wyjątkowo silna w działaniu. Gdy spłynęła ostatnia kropla, usłyszałam za sobą.
-Co robisz?
Podałam mu szklankę.
-Co to?
-Wypij.
Spojrzał na mnie.
-Dzięki temu nie wyczują, że jesteś człowiekiem.
Wziął nie pewnie szklankę do ręki. Popatrzył na nią sceptycznie, ale wypił jej zawartość.
-Jakieś dziwne. Co to było.
Szłam w stronę wyjścia ale rzuciłam przez ramię.
-Krew.
Ten podbiegł do mnie.
-Jak to?! Czyja?
-Moja.
-Twoja?
-Tak nie histeryzuj, a teraz zamknij oczy i złap się mnie.
Popatrzył na mnie z uniesioną brwią.
-Taka teleportacja, tyle że do innego świata.
-Okej
Zamknął oczy.
-A robiłaś to już z innymi?
-Z człowiekiem, nie.
-Chwila! Co?!
Złapałam go za ramię i teleportowaliśmy się do głównego miasta w moim świecie.

Steve
Gdy otworzyłem oczy, byłem już kompletnie gdzie indziej. Ulice były ciemne i mroczne. Budynki pomalowane na ciemne kolory. Chodniki i ulice. Ludzie... znaczy wampiry a zwłaszcza kobiety ubrani w dość wyzywający sposób. No i mieli jakieś peleryny. Niebo było ciemniejsze niż to u nas. Gdy się w nie patrzyło miało się wrażenie patrzenia w nicość, czarną otchłań, która zaraz wszystko pochłonie. Księżyc je trochę rozjaśnił. Spojrzałem na Lidię. Jej ubiór zmienił się. Teraz miała skórzany top na ramiączkach z dekoltem. Czarne podarte spodnie i botki. No i te dziwną pelerynę. Jej kruczo czarne włosy były rozpuszczone a na twarzy miała makijaż.
-Zamiast mi się tak przyglądać, to raczej powinieneś sobie.
Powiedziała poprawiając swój zegarek. Wtedy spojrzałem na siebie. Miałem czarną koszule, czarne jeansy i vansy. I jak zauważyłem też miałem te dziwną pelerynę.
-A ta peleryna to po co?
-Taka tradycja. Ruszajmy.
Powiedziała, zakładając kaptur i ruszyła na ulicę, a ja za nią.

Rozglądałem się po mieście. Było niesamowite.
-Nie rozglądaj się tak, bo zwracasz na nas uwagę.
Syknęła.
-Dobra. A po ci ten kaptur?
-Żeby mnie nie rozpoznali.
-Jesteś sławna czy raczej poszukiwana?
-Różnie z tym bywa.
Popatrzyłem się na nią.
-Co zrobiłaś?
Zerknęła na mnie.
-A czego ja nie zrobiłam.
-Co?!
-Nic.
Pociągnęła mnie do jakiegoś budynku. Jak się okazało klubu.
-Po co my tu idziemy?
-Znam tu wampira którzy nam pomoże. Wie o wszystkim co tu się dzieje.

W środku roiło się od ludzi... znaczy wampirów. W tle leciała muzyka. Ściany miały krwisto czerwony kolor, a podłoga była czarna. Były też czerwone sofy. Na końcu lokalu stał bar. I w tamtą stronę się udaliśmy. Przy barze siedziało pare wampirów.
-Witaj Ameno.
Dziewczyna przeglądnęła się Lidii. Chyba jej nie rozpoznała... i to od niej mamy wyciągnąć informacje? Wyglądała jak jakoś narkomanka. Była pijana, ledwo siedziała na krześle.
-Kto tyy...
-Naprawdę? Musiałaś się upić?
-Aaa, Lidia!
Wrzasnęła. A barman do niej podszedł.
-Nie wymawiamy tego imienia tutaj.
-Ojoj, przepraszam kochanie.
Barman tylko wywrócił oczami i poszedł przygotowywać drinki. A ja spojrzałem na Lidię.
-Co?
Powiedziała poirytowana.
-Dlaczego nie mogą wymawiać twojego imienia?
Lecz nie odpowiedziała mi, bo dziewczyna którą nazwała Amena rzuciła jej się na szyje.
-Kochana!!! Jak dawno cie nie widziałam! Kiedy wyszłaś?! Czemu mnie wcześniej nie odwiedziłaś! Ja nie mogę wrócić na ziemie! Zrobili mi areszt! Rozumiesz?!! ARESZT!!!!
Oburzyła się. A Lidia próbowała ja odepchnąć od siebie.
-Tak, tak. Mam sprawę.
Oderwała się od niej.
-Słucham.
-Czy wiesz coś o wampirach które uciekają?
Spojrzała na nią i uniosła brew.
-O tych co uciekają z lochów?
Oczy dziewczyny rozszerzyły się.
-Ktoś ucieka?
-Czyli nic tu po nas.
Powiedziała. A koło nas zaczęła się kręcić jakaś wampirzyca.
-No proszę, nasza słodziutka Amenka ma przyjaciół!
A dziewczyna zacisnęła tylko pieści.
-Daruj sobie.
Odpowiedziała jej chłodno Lidia.
-Ale czemu? W końcu malutka znalazła sobie kogoś w jej stylu.
-Słuchaj, jak nie chcesz mieć problemów to spadaj.
Powiedziałem. A ona pojawiła się obok mnie.
-A ciebie jeszcze tu nie widziałam. Ładniutki jesteś.
Popatrzyłem na Lidię, a ona tylko wyruszyła ramionami w jej oczach było widać rozbawienie. A w moich było tylko „Ratuj".
-Okej, przykro mi że psuję ci plany. Ale musimy się już zbierać ze Stevem.
-Ciebie nikt o zdanie nie pytał zdziro.
A rozbawienie znikło z jej oczu, a jego miejsce zajęła złość.
-Uważaj na słowa.
-Bo co?
-Bo chyba nie wiesz kim jestem.
-Z zakapturzoną dziwką?
W jednej chwili Lidia pojawiła się przed dziewczyną, przyciskając ją do ściany i trzymając za gardło. Postanowiłem zareagować.
-Lidia! Odpuść! Ona nie jest tego warta!
Złapałem ją za ramię. A ona się cofnęła i ruszyła do wyjścia. Gdy już miałem pójść za nią. Tamta dziewczyna złapała ją za pelerynę i wrzasnęła.
-Jeszcze z tobą nie skończyłam!
Jak myślałem, pewnie użyła mocy. Peleryna Lidii zaczęła się fajczyć, ukazując jej plecy... na których było widać kawałek dwóch paskudnych blizn.
-Dość tego!
Wrzasnęła Lidia odwracając się.

~~~~~~~~~
Witaam!
Jestem w szoku! Zbliżamy się do 500 wyświetleń! Bardzo chciałam wam za to podziękować, jesteście wspaniali! Dziękuję za każde wyświetlenie! Za każdą gwiazdkę! I za każdy komentarz! Jestem na prawdę w szoku, bo nie myślałam, że tak będzie. Dodając historię, nawet mi się o tym nie śniło!
Dzięki jeszcze raz! I do piątku!
<3