12. Bölüm: Sinir Krizi

357 103 17
                                    

        Kendinizi hiç  yalnız başınıza kuyuya kapatılmış gibi hisseder misiniz ? Şu an hissettiğim duygu tamamen buydu. Nedeni ise şu: Bir ailem vardı. Ama beni hiç umursamıyorlardı. Neden umursamıyorlardı ki ? Sonuçta bende onların bir kızıydım. Onlar için her şey ablamdı. Evet bir ablam vardı.   19 yaşında ailemizin yıldızı. Okulun en zeki kızı . Annesinin bir tanesi , babasının prensesi Derya. En çokta bu yüzden uzaklaşmıştım zaten onların yanından. Belki böyle kendimi  yalnız hissediyorum ama en azından. Her gün eve geldiğimde ablamın yaptığı işlerin cezalarını her seferinde nasıl oluyorsa bana kalmıyor. Her gün ablamın o cırtlak sesini dinlemek zorunda değilim. Ya da annemin hala ablamı dizine yatırıp saçlarını okşerken bana 10 yaşımdan beri bir kere sarılmadığını hatırlamak zorunda değildim.

        Gözümden benden izinsiz damlayan yaşı hızlı bir şekilde sildim. Hayır onlar yüzünden ağlamıyacaktım. Onlar bunu bile hak etmiyorlardı.

        Bunları hatırlamamın bir sebebi vardı. Annem aradı ve hemen Bursa'ya dönmem gerektiğini söyledi. Babamın işleri kötü gidiyormuş ve bana yollayacak paraları yokmuş. Tabi ki benim belli bir birikimim vardı ama bu parayı hayallerimi yaşamak için kullanacaktım. 18 yaşıma girdiğim gün alacaktım pasaportu gidecektim Amerika'ya. En az 1 ay yaşamama yetecek kadar param vardı zaten. Sonrada orada bir iş bulurdum. 

        Anneme   iş bulup çalışırım , sizin para yollamanıza gerek yok desemde beni dinlemedi. Yok elalem ne dermiş de bilmem ne. Bana ne elelamden be !

        Vücudumun titrediğini hissettim. Sinir krizi geçiriyordum. Hızlı hızlı nefes alarak oradan oraya yürüyordum. Çıkardığım sesler kızgın bir köpeğin hırlayışlarına benziyordu. 

        Ya Rüzgar ? Onu tamamen unutmuştum. Benden başka kimse onu tanımıyordu, ona yardım edecek kimse yoktu. Onu yüz üstü bırakıp gidecek miydim ? Belki numaramı değiştirirdim zaten beni nerden bulabilirki diye düşündüm. Ama saçmalıyordum böyle yapamayacağımı biliyordum. Hala evin içinde oradan oraya dolaşıyordum. Karşıma çıkan aynadan hıncımı çıkardım. Kırık ayna parçaları her tarafa dağılırken elimden akan kana baktım. Neden hissetmiyordum ki ? Belkide duyularım körelmişti. Ya da cidden deliriyordum.

Karanlık Duvarlar #Wattys2015Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin