I wonder if [Book 2]

Φύγε. {51}

«Γιατί τι έγινε;» ρωτάει με περιέργεια ο Μιχάλης

«Χίλια συγγνώμη,όλο αυτό είναι μια καταστροφή.» λέει ο μπαμπάς μου στην Αμαλία

Σηκώνομαι και πάλι όρθια.Ο Βασίλης πάει να μιλήσει αλλά μπαίνει στο δωμάτιο μες στην τρελή χαρά ο Γιαννάκης. «Νεφέλη!» λέει ενθουσιασμένος και με παίρνει αγκαλιά. Τι έγινε;

«Τι έγινε,αγάπη μου;» ρωτάω χαμηλώνοντας το κεφάλι μου για να δω τον Γιαννάκη

«Δεν το πιστεύω.» κάποιος μουρμουρίζει,ή ο Μιχάλης ή ο Κώστας δεν είμαι σίγουρη ποιος. Σηκώνω το κεφάλι μου και τότε βλέπω εκείνον. Ο Αδάμ. Είναι εδώ. Τι κάνει εδώ;

«Ε ναι,αυτό ήθελα να σας πω.» λέει ο Βασίλης και ο Γιαννάκης με αφήνει ελεύθερη

Μόνο και μόνο που τον βλέπω νιώθω καλύτερα,χωρίς καν να το σκεφτώ σχεδόν τρέχω κατά πάνω του και τον αγκαλιάζω. Σίγουρα ούτε εκείνος περίμενε κάτι τέτοιο γιατί του πήρε λίγη ώρα να τυλίξει τα χέρια του γύρω μου. Είναι πράγματι εδώ. Τον χρειαζόμουν και να τος. Στάσου. Τι κάνω; Είμαι θυμωμένη μαζί του,με άφησε. Πώς μπόρεσα να το ξεχάσω αυτό έστω και για κάποια λεπτά; Τι σκεφτόμουν όταν έτρεξα κατά πάνω του; Δεν σκεφτόμουν,αυτό είναι το πρόβλημα.Βγαίνω από την αγκαλιά του σπρώχνοντας τον μακριά μου.

«Θέλω να μιλήσουμε.» λέει ο Αδάμ κοιτάζοντας με

Κοιτάω τριγύρω και όλοι μας κοιτάνε για μια στιγμή είχα ξεχάσει πως υπάρχουν κι άλλοι στο δωμάτιο. Για μια στιγμή,ήμουν μόνο εγώ και ο Αδάμ. Αυτή η στιγμή,όμως, χάθηκε γρήγορα.

«Όχι εδώ.» του λέω και προχωράω προς το δωμάτιο και με ακολουθεί χωρίς να πει κάτι.

Δεν κάναμε καλή αρχή. Δεν έπρεπε να τρέξω κατά πάνω του,βέβαια κατάλαβε πως ήταν αυθόρμητο γιατί μετά τον εσπρωξα μα και πάλι. Δεν θέλω να νομίζει ότι τον χρειάζομαι,μα τι λέω...; Το ξέρει ήδη γαμωτο.
  Πρέπει να είμαι σκληρή μαζί του,δεν πρέπει απλά να τον συγχωρήσω και να προχωρήσουμε λες και δεν έγινε κάτι. Ναι, μπορεί αυτό να θέλω μα δεν πρέπει. Δεν πρέπει γιατί συνέχεια τα σκατωνει. Ξεπερνάμε κάτι και έπειτα κάτι κάτι άλλο. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτός ο κύκλος. Δεν πρέπει να με τουμπαρει πάλι,όπως κάθε άλλη φορά.

Φτάνουμε στο δωμάτιο και κλείνει την πόρτα. Κοιτάει τον χώρο τριγύρω. «Πολυτέλειες.» σχολιάζει. Ήμουν σίγουρη πως θα πει κάτι τέτοιο,μα και το σπίτι μας-λάθος- σπίτι του,είναι αρκετά μεγάλο.