I wonder if [Book 2]

Μου έλειψε. {54}

Σας ευχαριστούμε.» λέει η Αμαλία στην κοπέλα της ρεσεψιόν του ξενοδοχείο όπου βρίσκεται ο Αδάμ. Ακόμα δεν ξέρω πως τον βρήκε,μα δεν με νοιάζει.

«Πέμπτος όροφος, δωμάτιο 510Β.» μου λέει μα δεν κάνω κίνηση να πάω προς στο ασανσέρ. «Νεφέλη,όλα καλά θα πάνε.» μου λέει με σιγουριά

«Κι εάν δεν πάνε; Κι εάν ξανά φύγει;» αναρωτιέμαι

« Είναι ένα ρίσκο που πρέπει να πάρεις.» απαντάει χαμογελώντας μου, «Ξέρω πως σε φοβίζει αυτό, μα τι εάν δεν πας και τον χάσεις;» αναρωτιέται, «Σήμερα του είπες πολλαπλές φορές να φύγει,τι κι εάν τον έπεισες πως αυτό θέλεις πραγματικά;» λέει, «Θα το αφήσεις,έτσι;» με ρωτάει

Έχει δίκιο,θα το κάνω αυτό. Θέλω να το κάνω αυτό ακόμη κι εάν είναι χαζό. «Δεν έχω ιδέα τι θα του πω.» λέω μπερδεμένη

«Το έχεις,Νεφέλη.» λέει χαμογελώντας μου, «Εξάλλου,θα σε βοηθήσει και το αλκοόλ που έχεις στον οργανισμό σου.» λέει κάνοντας με να γελάσω

Το έχω. Πάω προς το ασανσέρ,μα σταματάω και γυρνάω προς το μέρος της. «Σε ευχαριστώ, Αμαλία.» λέω και της χαμογελάω.

«Πήγαινε.» λέει υποστηρίζοντας με και πατάω το κουμπί του ασανσέρ, «Θα σε δω σπίτι.» λέει φεύγοντας

Μπαίνω στο ασανσέρ και ανεβαίνω στον πέμπτο όροφο. Αγχώνομαι,μα όλα θα πάνε καλά. Θα του πω ότι θέλω και αυτό. Η διαδρομή μέχρι την πόρτα του δωματίου του είναι αγχωτική και μου φαίνεται πως κρατάει αιώνα. Μα να'μαι. Έξω από την πόρτα του. Αν δεν είναι μέσα; Παίρνω μια βαθιά ανάσα και χτυπάω την πόρτα του. Περνάν λίγα λεπτά και μου ανοίγει την πόρτα.

«Νεφέλη;» με ρωτάει έκπληκτος, «Τι κάνεις εσύ εδώ;» ρωτάει μπερδεμένος

Παίρνω το ρίσκο. «Να περάσω;» τον ρωτάω και αμέσως κάνει στην άκρη.

«Φυσικά.» λέει και ανοίγει διάπλατα την πόρτα ώστε να έχω άπλετο χώρο να περάσω. Περνάω μέσα και κλείνει την πόρτα. «Πώς με βρήκες;» αναρωτιέται

Προχωράω στο δωμάτιο δίχως να τον κοιτάω και σταματάω μπροστά στο παράθυρο του δωματίου. «Είχα νευριάσει μαζί σου που έφυγες. Ακόμα είμαι νευριασμενη μαζί σου.» λέω, «Μα δεν μπορούσα να στο εξηγήσω γιατί είχες εξαφανιστεί. Μα σήμερα επέστρεψες και πάλι δεν μπορούσα να στο εξηγήσω.» λέω κοιτάζοντας τα αμάξια που περνάνε, «Έχω πληγωθεί τόσες φορές από τον έρωτα μας και δεν ήθελα να σου πω πριν πως νιώθω για εσένα,γι'αυτό και σου είπα να φύγεις.» λέω και ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο μου, μα δεν μπορεί να το δει γιατί του έχω την πλάτη μου γυρισμένη. «Δεν μπορούσα να στο πω γιατί εάν στο έλεγα τότε θα σε συγχωρούσα αμέσως.» λέω, «Κι αυτό φοβόμουν πως αυτό θα σημαίνει πως σύντομα θα ξανά έφευγες κι εγώ δεν μπορώ να το ξανά ζήσω αυτό...όχι πάλι. Γι'αυτό και σου είπα να φύγεις από το σπίτι.» του εξηγώ