I wonder if [Book 2]

Ο πιο όμορφος άνθρωπος {25}

   Ξυπνάω με το άκουσμα ενός γυαλιού να σπάει. Πετάγομαι από το κρεβάτι και πάω να δω τι είναι. Ο Αδάμ γονατισμένος στο πάτωμα προσπαθώντας να μαζέψει ένα πλέον σπασμένο ποτήρι με ουίσκι από το πάτωμα. Η μυρωδιά του αλκοόλ έχει ήδη απλωθεί στο δωμάτιο,έξω είναι νύχτα και ο Αδάμ φαίνεται μεθυσμένος.

«Που ήσουν;» ρωτάω πλέον ξύπνια για τα καλά.Σηκώνει ξαφνιασμένος το κεφάλι του,δεν με άκουσε που ήρθα; Δεν απαντάει. «Αυτή ήταν η δουλειά που είχες;» απορώ και σηκώνεται με τα χίλια ζόρια από το πάτωμα

«Δεν κοιμάσαι;» λέει κοιτάζοντας με σαν χαζός. Βρωμάει αλκοόλ και τσιγάρο.

«Ποσό ήπιες;» ρωτάω

«Όλο ερωτήσεις είσαι μωράκι.» λέει και πάει να με ακουμπήσει αλλά κάνω πίσω. Τα μαλλιά του είναι μπερδεμένα,τα μάτια του είναι κόκκινα και γυαλίζουν, οι κινήσεις του είναι αργές, μετά βίας τον κρατάνε τα πόδια του. Είναι χάλια. Μήπως έχει πάρει και κάτι;

«Πήγαινε ξάπλωσε.» λέω απογοητευμένη μαζί του.

«Τι έχεις βρε μωρό μου; Πάλι θύμωσες;» λέει προσπαθώντας να με πάρει αγκαλιά αλλά απομακρύνομαι

«Είσαι χάλια,Αδάμ.» του λέω

«Ωωωωωχου,όλο βλακείες μωράκι.» λέει ναζιαρικα

«Αδάμ,που ήσουν;» προσπαθώ να κρατήσω την ψυχραιμία μου,αλλά εκείνος δεν βοηθάει. Κάθεται στον καναπέ και με το χέρι του μου κάνει νόημα να πάω να κάτσω δίπλα του,μα δεν το κάνω.

«Έλα,έλα εδώ.» με παρακαλεί την ναζιάρικη φωνή του

Ξεφυσάω και πάω. «Έχεις πάρει κάτι;» τον ρωτάω Γελάει και δεν απαντάει,πράγμα που με εκνευρίζει. «Αδάμ,συγκεντρωσου λίγο.» απαιτώ

«Είμαι κουρασμένος.» λέει και όντως φαίνεται να είναι

«Ωραία,πέσε κοιμήσου εδώ.» λέω δείχνοντας τον καναπέ και σηκώνομαι όρθια για να πάω στο δωμάτιο, αλλά με τραβάει για να ξανά κάτσω

«Δεν περίμενα να είσαι εδώ.» μουρμουρίζει, «Νόμιζα πως θα έφευγες.» προσθέτει

«Γι'αυτό έγινες έτσι;» λέω δείχνοντας τα χάλια του

«Νυστάζω,Νεφελακι.» λέει και κάνει κίνηση να πάει προς το δωμάτιο αλλά έχασε την ισορροπία του με αποτέλεσμα να πέσει πάνω μου και να καταλήξουμε και οι δυο στο πάτωμα. Εγώ κάτω και εκείνος από πάνω μου. «Τώρα όχι.» λέει πονηρά. Τον σπρώχνω από πάνω μου και σηκώνομαι όρθια

«Αυτή ήταν η δουλειά που είχες;» αναρωτιέμαι απογοητευμένη

«Δεν είχα κάποια δουλειά.» απαντάει, «Απλά δεν ήθελα να μείνω εδώ,ήσουν θυμωμένη μαζί μου.» απαντάει και κάθεται ατσούμπαλα στον καναπέ, «Δεν θέλω να είσαι θυμωμένη μαζί μου.» λέει λες και είναι μικρό παιδί

«Και όποτε είμαι θυμωμένη θα φεύγεις;» απορώ,μα δεν απαντάει. «Καλύτερα να κοιμηθεις.» προτείνω. «Δεν μπορώ να σε κουβαλήσω μέχρι το δωμάτιο όποτε απλά κοιμήσου εδώ,εντάξει;» λέω και εκείνος ξαπλώνει στον καναπέ με την βοήθεια μου. Του φέρνω μια κουβέρτα και έχει ήδη κλείσει τα μάτια του. Θα κοιμήθηκε.

Τον σκεπάζω,καθώς παρατηρώ ποσό όμορφος είναι. Με παιδεύει πολύ,δεν θα το κρύψω αλλά τον αγαπώ.

«Συγγνώμη.» μουρμουρίζει λίγο πριν φύγω από το δωμάτιο. Σταματάω να προχωράω. «Ξέρω πως είναι δύσκολο να είσαι μαζί μου.» προσθέτει, «Μα είσαι εδώ. Μετά από όλα αυτά.» λέει με την φωνή του τόσο ήρεμη, καμία σχέση με όταν είναι νηφάλιος ή νευριασμένος.

Και τότε το συνειδητοποίησα: συνεχίζει να πιστεύει ότι δεν είναι αρκετά καλός για εμένα,συνεχίζει να νομίζει πως από στιγμή σε στιγμή θα φύγω,θα τον αφήσω. Θεέ μου, είναι ο πιο όμορφος άνθρωπος που έχω γνωρίσει και δεν το ξέρει καν. Καμία φορά είναι λες και ξεχνάει ποσό έχει βελτιωθεί. Καταλαβαίνω γιατί δεν μου λέει για το παρελθόν του,επειδή το θεωρεί άσχημο και αποκρουστικό. Κι εγώ τι κάνω για αυτό; Νευριάζω επειδή δεν μου τα λέει,ενώ δεν θα έπρεπε. Είμαι μαζί του τώρα,ποσό σημασία έχει πια τι έκανε πριν με γνωρίσει; Περιμένω να μάθω ποιος είναι από το παρελθόν του; Φυσικά και όχι,δεν είναι σωστό αυτό. Σημασία έχει τι κάνει τώρα,ποιος είναι τώρα,πως μου φέρεται τώρα. Εξάλλου,όλοι έχουμε κάνουμε λάθη στο παρελθόν,όλοι έχουμε κάνει άσχημα πράγματα. Έχω απατήσει τον Μανό με τον Αδάμ,αλλά ο Αδάμ ποτέ δεν με έκρινε γι'αυτό. Βασικά,ο Αδάμ δεν με έχει κρίνει ποτέ για τίποτα, νομίζω του αξίζει το ίδιο.

Πηγαίνω στο δωμάτιο,μα δεν μπορώ να κοιμηθώ. Σηκώνομαι και πηγαίνω στο σαλόνι,προσπαθώ να ξαπλώσω δίπλα του,αλλά ο χώρος δεν είναι αρκετός. Ο Αδάμ χωρίς να ανοίξει τα μάτια του κολλάει τα σώματα μας και με παίρνει αγκαλιά έτσι ώστε να χωράμε και να μην υπάρχει κίνδυνος να πέσω από τον καναπέ.

«Σ'αγαπώ.» ψιθυρίζω πριν με πάρει ο ύπνος.

-anwnymh