I wonder if [Book 2]

Μετά {45}

Δύο εβδομάδες μετά...

«Νεφέλη,τι τρέχει;» με ρωτάει ο μπαμπάς μου. Ναι,έχω γυρίσει Θεσσαλονίκη. Εδώ και μια βδομάδα. Γύρισα γιατί δεν ήθελα να είμαι πλέον στην Αθήνα,σε εκείνο το σπίτι. Ήθελα να φύγω. Είχα ανάγκη να φύγω.

«Τίποτα.» λέω. Η μέρα που ξύπνησα και με είχε αφήσει παίζει ξανά και ξανά στο μυαλό μου σαν κασέτα. Ότι κι εάν κάνω,όσο κι εάν προσπαθήσω δεν μπορώ να πάψω να το σκέφτομαι. Θέλω να σταματήσω, πραγματικά. Μα δεν μπορώ. Δεν μπορώ...
Νιώθω τόσο χαζή μόνο και μόνο που συνεχίζω να τον σκέφτομαι. Με άφησε.

«Είσαι μια βδομάδα εδώ και δεν έχεις βγάλει άχνα,απλώς κάθεσαι όλη μέρα κλεισμένη εδώ μέσα.» λέει δείχνοντας το δωμάτιο μου, «Δεν ξέρω τι έγινε και γύρισες,μα αγάπη μου πρέπει να μου μιλήσεις εάν θέλεις να σε βοηθήσω.» λέει ήρεμα, «Δεν μπορείς να κλείνεσαι στον εαυτό σου.» προσθέτει

Δεν μπορώ; Γιατί; Μια χαρά μπορώ. «Απλώς φύγε.» τον παρακαλώ, «Είμαι μια χαρά.» λέω ψέματα για να με αφήσει ήσυχη και εκείνος φεύγει απογοητευμένος που για ακόμη μια φορά δεν έβγαλε άκρη μαζί μου.

Αυτό ήταν.Τελείωσα εγώ και ο Αδάμ,για τα καλά. Εκείνος το επέλεξε,όχι εγώ. Δεν μου έδωσε καν την επιλογή,απλώς σηκώθηκε και έφυγε.Τον περίμενα. Τον περίμενα ώρες ατέλειωτες,ολόκληρη βδομάδα για την ακρίβεια μα δεν γύρισε. Του έδωσα τον χρόνο να γυρίσει και δεν το έκανε.Με άφησε από επιλογή του,χωρίς καμία γαμημενη εξήγηση μα δεν πειράζει. Ξέρω ήδη γιατί το έκανε. Νόμιζε πως αυτό είναι το καλύτερο για εμένα. Τι κωλο εγωιστής! Δεν το έκανε για εμένα,γιατί εάν τον ένοιαζε το καλό μου τότε τώρα θα ήμασταν στην Αθήνα,εγώ κι εκείνος. Τον νοιάζει μόνο ο εαυτουλης του και είναι τόσο τραγικό όλο αυτό. Τον λυπάμαι. Ναι,τον λυπάμαι. Δεν μπορεί να κρατήσει τίποτα θετικό στην ζωή του,πάει και τα καταστρέφει όλα. Έπρεπε να ήμασταν τώρα στην Αθήνα,μαζί. Μα αντιθέτως είμαι στην Θεσσαλονίκη με τον μπαμπά,τον Γιαννάκη,τον κύριο Βασίλη και τον Νίκο. Ωραία. Καλά τα κατάφερε για ακόμη μια φορά ο Αδάμ. Με διέλυσε ξανά. Διόρθωση: Τον άφησα να με διαλύσει ξανά. Κλαίω ξανά. Κλαίω, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Τον περίμενα. Περίμενα να γυρίσει,να μου εξηγήσει, να ζητήσει συγγνώμη... να μου πει πως με αγαπάει. Μα δεν γύρισε. Μου είχε υποσχεθεί πως δεν θα φύγει,μα φυσικά δεν κράτησε την υπόσχεση του. Ποτέ την είχε κρατήσει εξάλλου; Αυτό δεν έκανε πάντα; Ερχόταν,με διέλυε και έπειτα έφευγε. Απορώ γιατί σοκαρίστηκα, αυτό έκανε πάντα. Γιατί περίμενα πως αυτή την φορά τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Και όλα αυτά τα σ'αγαπώ, όλες αυτές οι υποσχέσεις που μου έδωσε και δεν κράτησε,όλα αυτά τα σε προστατεύω ήταν απλά ένα αστείο. Ο Αδάμ είναι ένα αστείο. Τον λυπάμαι. Θα έπρεπε να τον μισώ.