I wonder if [Book 2]

Τίποτα δεν είχε τελειώσει {09}

Βγαίνω από το μαγαζί και κάθομαι στο πεζουλακι ακριβώς στην είσοδο. Ας μην γελιόμαστε,ήξερα τι έκανα όταν τον πήρα τηλέφωνο. Το ήθελα και το έκανα,δεν σκέφτηκα απλά έπραξα. Το μετανιώνω; Όχι. Θα το μετανιώσω; Αποκλείεται. Είμαι αγχωμένη που θα τον δω; Πολύ.
Έχει περάσει τόσος καιρός από την τελευταία φορά που τον είδα. Είχαμε να μιλήσουμε μήνες και παρόλα αυτά θα έρθει να με πάρει από εδώ; Ήρθε στην Θεσσαλονίκη για εμένα. Ίσως τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα από όσο νόμιζα. Μα τι λέω; Μου πήρε την παρθενια για ένα στοίχημα, με κοροϊδεύει. Ίσως έτσι άρχισε αλλά μετά ίσως ένιωθε..Δεν ξέρω τι λέω..

Ένα αμάξι σταματάει ακριβώς μπροστά μου και βγαίνει από μέσα εκείνος. Είναι ακόμη πιο όμορφος από την τελευταία φορά που τον είδα,αν αυτό είναι δυνατόν. Σηκώνομαι όρθια.

«Τι στο καλό,Νεφέλη;» έρχεται νευριασμένος προς το μέρος μου

Σηκώνομαι όρθια και τον παίρνω αγκαλιά, δεν σκέφτομαι τίποτα. «Αδάμ..» λέω και νιώθω τεράστια ανακούφιση που είναι εδώ, που μυρίζω το άρωμα του,που βρίσκομαι στην αγκαλιά του.. Με κρατάει λες και είμαι ότι πιο πολύτιμο,νιώθω ωραία. Νιώθω ασφάλεια. Βρίσκομαι στην αγκαλιά του και νιώθω ξανά ολόκληρη..Μέχρι που θυμάμαι το στοίχημα και νιώθω ηλίθια όποτε βγαίνω από την αγκαλιά του

Κοιταζόμαστε στα μάτια και νιώθω λες και δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα που είμαστε μακριά. Τα μάτια του ωστόσο είναι πιο κουρασμένα και κόκκινα από ότι συνήθως, αλλά είναι τόσο όμορφος.

«Βρώμας αλκοόλ.» σχολιάζει, «Τι σκεφτόσουν;» αναρωτιέται

Δεν σκεφτόμουν,αυτό είναι το θέμα. «Δεν έπρεπε να σε πάρω τηλέφωνο.» λέω. Δεν έπρεπε,πως μπόρεσα να δείξω τέτοια αδυναμία;

«Με πήρες όμως.» λέει και ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού

«Νομίζω πως είναι καλύτερα να πάρω ταξί.» λέω και κάνω ένα βήμα πίσω χάνοντας την ισορροπία μου,αλλά ευτυχώς δεν έπεσα κάτω

«Δεν σε αφήνω μόνη,όχι σε αυτή την κατάσταση.» λέει και μπαίνω στο αμάξι.

«Γιατί;» αναρωτιέμαι, «Γιατί δεν με πήρες τηλέφωνο; Γιατί δεν προσπάθησες για εμένα; Γιατί ήρθες μέχρι την Θεσσαλονίκη αλλά δεν μου μίλησες; Γιατί;» λέω δυνατά επιτέλους όλα αυτά τα "γιατί" που με βασανίζουν όλον αυτόν τον καιρό «Δεν είχε τελειώσει για εμένα. Σε περίμενα όλον αυτόν τον καιρό,περίμενα να κανεις κάτι. Αλλά τώρα,είναι πολύ αργά.» λέω με μάτια βουρκωμένα