I wonder if [Book 2]

Ορίστε; {47}

Ο μπαμπάς μπαίνει στην κουζίνα όσο κάθομαι με τον Κώστα και μιλάμε. Είναι βράδυ όποτε λογικά θα ήρθε να πάρει ένα ποτήρι νερό και να πάει για ύπνο.

«Τι κάνετε;» μας ρωτάει. Δεν μπορώ να συγκρατηθώ. Θα ρωτήσω.

«Ποια είναι η Αμαλία;» ρωτάω χωρίς να το περιμένουν. Ο Κώστας σχεδόν πνίγεται και με κοιτάει δολοφονικά. Ο μπαμπάς ακόμα να με κοιτάξει. «Δεν με άκουσες;» ρωτάω ξέροντας πολύ καλά πως με άκουσε

«Νεφέλη...» λέει ξεφυσώντας. Α,ωραία. Μου κρύβει όντως κάτι. Φαίνεται,το βλέπω.

«Πες μου ότι την πηδάς.» λέω σχεδόν έξαλλη και σηκώνομαι από την καρέκλα μου. Ίσως να μην εκφράστηκα πολύ σωστά αλλά χεστηκα,αυτό είναι το ζητούμενο. Δεν είμαι παιδί πλέον,θα έπρεπε να μου το είχε πει.

«Δεν σου επιτρέπω!» μου φωνάζει και ο Κώστας δεν ξέρει τι να κάνει

«Σοβαρά;» σχεδόν γελάω, «Την πηδάς. Σε ευχαριστώ που με ενημέρωσες,ρε Μητσαρα.» λέω κοροϊδευτικά

«Νομίζω πως πρέπει να φύγω...» λέει ο Κώστας μη ξέροντας τι να κάνει,τον αγνοώ

«Γιατί δεν μου το είπες;» λέω και νιώθω προδομένη. Μπορούσε να μου το πει,δεν χρειαζόταν να το ανακαλύψω μόνη μου. Είμαι σχεδόν ένα μήνα εδώ,μπορούσε να μου είχε μιλήσει. Μα φυσικά δεν το έκανε. Εξάλλου ποτέ μου λένε τα πράγματα όπως είναι; Έτσι έκανε και ο Αδάμ,με άφηνε στο σκοτάδι μέχρι να ανακαλύψω εγώ τι γίνεται. Βαρέθηκα να το κάνω αυτό. Βαρέθηκα να το παίζω Σέρλοκ Χολμς,απλά βαρέθηκα.

«Θα στο έλεγα.» λέει αναστενάζοντας

«Ποτέ;» αναρωτιέμαι

«Έψαχνα την σωστή στιγμή.» απαντάει λες και είναι δικαιολογία αυτό. Την σωστή στιγμή; Υπάρχει σωστή στιγμή για μια τέτοια παπάρια; «Ξέρεις,δεν είσαι και το πιο εύκολο άτομο να πεις κάτι τέτοιο.» λέει,ώπα φταίω κιόλας;

«Ωωω συγγνώμη!» λέω σαρκαστικά, «Εγώ φταίω,σωστά.» λέω έξαλλη

«Ήξερα πως θα αντιδράσεις έτσι.» λέει ήρεμος

«Ποσό καιρό γίνεται όλο αυτό;» ρωτάω

«Κάποιους μήνες.» απαντάει

«Μήνες;» φωνάζω, «Σε ευχαριστώ για την ενημέρωση ρε μπαμπά.» λέω ειρωνικά

«Έχεις νεύρα.Δεν σκοπεύω να το συζητήσω τώρα μαζί σου.» λέει ανέκφραστος

«Σοβαρά;» ρωτάω, «Και ποτέ θα το συζητήσεις,ε;» τον ρωτάω, «Μπαμπά,τι στο διάολο;» απορώ, «Ναι,δεν λέω ότι δεν θα νευριαζα αν μου το έλεγες νωρίτερα αλλά τουλάχιστον θα ήσουν ειλικρινής μαζί μου.» λέω πραγματικά απογοητευμένη. Μάλλον κάνω κάτι λάθος εγώ και όλοι με αφήνουν το σκοτάδι,ποτε κανείς δεν μου λέει τίποτα εκτός κι εάν πρέπει αναγκαστικά να το κάνει και το έχω βαρεθεί αυτό.