I wonder if [Book 2]

Μας {28}

Τελευταία τσάντα,την πηγαίνει στο αμάξι ο Αδάμ και ευτυχώς δεν έχουμε πέσει πάνω στον Κώστα,λογικά θα λείπει ή κάτι τέτοιο. Πάλι καλά να λέμε γιατί το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα είναι να τον δω ενώ κάνουμε την μετακομίσει,θα ήταν άβολο και άσχημο. Ξέρω πως θα τον πλήγωνε και θα τον νευριαζε όλο αυτό,αν κι λογικά το έχει μάθει από τον μπαμπά του ότι μετακομίζω, αλλά και πάλι.

«Φεύγεις;» εμφανίζεται ο Κώστας μπροστά από την ανοιχτή πόρτα του μέχρι χθες σπιτιού μου

Δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο; «Εε...ναι.» απαντάω διστακτικά. Δεν το ήξερε;

«Ανεβαίνεις Θεσσαλονίκη;» με ρωτάει, άρα δεν το ξέρει.

«Εε βασικά...» ψάχνω να βρω τις λέξεις για να του πω ότι μετακομίζω μαζί με τον Αδάμ, δεν είναι εύκολο. Μου είχε ζητήσει κι εκείνος να μείνουμε μαζί,αλλά επέλεξα να μην μείνουμε και σίγουρα δεν θα αισθανθεί όμορφα αν του πω ότι θα το κάνω με τον Αδάμ.

«Τι θέλει αυτός;» εμφανίζεται ο Αδάμ και δεν είμαι σίγουρη αν νιώθω ανακούφιση ή αν θα προτιμούσα να μην εμφανιζόταν τώρα

«Δεν μιλάς σοβαρά.» λέει ο Κώστας κοιτάζοντας μια εμένα μια τον Αδάμ,οποίος έρχεται και τυλίγει το χέρι του γύρω από την μέση μου. Το κάνει ξεκάθαρα για να το δει ο Κώστας και να του δώσει ένα "μήνυμα", πράγμα που δεν θεωρώ απαραίτητο,ωστόσο δεν  απομακρύνομαι. «Θα μετακομίσεις μαζί του;» λέει δείχνοντας απαξιωτικά τον Αδάμ

Πάω να απαντήσω,αλλά φυσικά παίρνει το λόγο ο Αδάμ. «Ναι.» απαντάει με ένα τεράστιο χαμόγελο ο Αδάμ,το κάνει μόνο και μόνο για να δείξει κάτι. Σε κάθε άλλη περίπτωση θα έλεγε κάτι σε τύπου ότι δεν τον αφορά κτλ

«Δεν μίλησα σε εσένα.» λέει ενοχλημένος ο Κώστας και κοιτάει εμένα. Δεν κοιτάω τον Αδάμ,ωστόσο φαντάζομαι την ευχαρίστηση που έχει εμφανιστεί στο πρόσωπο του.

«Εμ ναι.» μιλάω μετά από ώρα, «Φαντάστηκα πως θα το ήξερες.» προσθέτω

«Να το ξέρω από που;» απορεί

Ο Αδάμ με φέρνει ακόμα πιο κοντά του. «Από τον μπαμπά σου,δεν ξέρω.» λέω και προτού πει κάτι κάποιος άλλος ο Αδάμ παίρνει πάλι τον λόγο.

«Έφευγες;» ρωτάει τον Κώστα και εκείνος κάνει να φύγει,χαρίζοντας τεράστια ευχαρίστηση στον Αδάμ,ο οποίος με αφήνει και πάει να πιάσει τα κλειδιά ώστε να φύγουμε από εδώ μέσα. Εγώ απλώς νιώθω άβολα και δεν ξέρω τι να κάνω. «Δεν καταλαβαίνω..» λέει και γυρνάει πίσω κάνοντας εμένα και τον Αδάμ να στρέψουμε πάλι προς εκείνον.