GÜL

Özür dilerim...

Selamün Aleyküm Kardeşlerim

Eklediğim müzikle okuyabilirsiniz.

İncesaz-Eylül

Buyrun bölüme...

❥

Elimdeki defteri çekmeceye özenle bıraktım. Her ne kadar odamdan çıkmak istemesem de çıkmak zorundaydım. Misafirlerimiz vardı.

Kapıya doğru ilerlerken gözüme aynadaki yansımam takıldı. Kızarmış gözlerim ve burnum ile ağladığım belliydi. Şişmiş gözlerim bu duruma açıklık getiriyordu. Odamdan çıkmadan önce elimi yüzümü yıkamam gerek. Hızla banyoya girip elimi yüzümü yıkadım. Havluyu yüzüme getirdiğimde gözlerimi aynadaki yansımamdan çekemedim.

Rabbim yardım et. Her geçen gün canım daha çok acıyor. Ben onu seviyorum...

Gözlerimi yansımamdan çekip başımı eğdim. B-ben...

Boğazıma oturan yumruyla nefes almaya çalışarak havluyu yerine bırakıp banyodan çıktım. Vakit kaybetmeden odamı da arkamda bırakmıştım.

Merdivenleri bitirdiğimde mutfağa doğru ilerlerken kulağıma dolan sesle duraksadım.

"Gül..."

Ürkekçe başımı sesin geldiği yöne çevirdim. Kerem dikkatle bana bakıyordu. Gözlerimi kaçırıp dinlemeye başladım.

"Seninle konuşmam gereken bir şey var. Yarın kitapçıya gelir misin? Dersim erken bitiyor. Öğleden sonra konuşabilir miyiz?"

Anlamaz hâlde ona baktığımda devam etti.

"Önemli bir konu. Seni zor durumda bırakmak istemem, biliyorsun..."

"Tamam. Nurefşan ile geliriz. Kitap okumayı çok seviyor..." diyerek ortamdaki yoğunluktan uzaklaşmak istedim. Nasıl olsa Mahmut Amca da vardı. Ne konuşabilirdi ki...

Gülümseyerek başını salladı. Salona geçtiğinde ben de mutfağa doğru ilerledim. Annem ile Sevda Teyzenin sesleri geliyordu. Bu hâllerine içtenlikle gülümserken duyduklarımla hareket edemedim.

"Gül evlilik çağına gelmiş. Kerem de öyle. Diyorum ki bizim çocukları görüştürsek mi?"

Gözlerim yanarken annemin sesini duydum.

"Böyle işler nasip. Konuşalım. Onlar da isterse olur tabi..."

"Ben çok istiyorum Leylacım. Bilirsin Gül'ü kızım gibi severim. Tabi onların kararı önemli. Hayırlısı olsun..."

"Amin..."

...

Çayları içmemizin üzerine vedalaşma vakti gelmişti. Sevda Teyzegili uğurlarken Mahmut Amca ile babam bana bakıyordu. Bu hâllerini garipsesem de gözlerimi onlara dokundurmamaya çalışıyordum. Zaten baktıklarını bildiğimi fark ettirmemeye çalışıyordum. Üzerimdeki bakışlardan anlıyordum baktıklarını. Ama neden?

Onları uğurladıktan sonra gözlerim babama döndü. Yüzündeki gülümseme eşliğinde bana bakıp salona geçmişti.

"Kızım kahve içelim mi birlikte?"

Beklentiyle bana baktığında dudağımı araladım. Korkuyordum.

"Tamam annem..."

Kahveleri yaptığımda masada oturan annemin yanına iliştim. Kahvesinden bir yudum alıp bana döndü.

"Eline sağlık kızım..."

Gülümseyerek konuştum.

"Afiyet olsun..."