GÜL

Görüşme...

Selamün Aleyküm Kardeşlerim

Bugün cumartesi :)

Bu bölümü Akif ile Gül'ün ağzından dinleyeceğiz.

Yorumlarda buluşalım :)

Buyrun bölüme 🎈

|AKİF|

"Babaannen haftaya gelin görmeye gelecek!"

Gözlerim anneme gittiğinde sıkıntılı hâlde bana bakıyordu. Yüzünde kırgın bir ifade sezmiştim. Gözlerini benden çekmemek için direniyordu. Emin olamıyordu. Derin nefes alıp verdikten sonra konuşmaya başladım.

"Anne öyle bir şey yok..."

"Oğlum sonra konuşalım..." deyip yanımdan ayrılmıştı. Sesinde güven vardı. Az da olsa bu durum içimi rahatlatmıştı. İki elimle saçımı karıştırıp kendimi koltuğa attım.

Babannem, Karadenizli bir kadın. Eşi Karadenizli olmamasına rağmen kendi topraklarına olan bağlılığından kopmamış. Fakat dedeme olan sevgi ve saygısından dedemin memleketini kendi memleketi bilmiş. Güzel bir bağ vardı aralarında. Dedemin vefat etmesi üzerine kendi memleketinde kalmaya başlamıştı. Trabzon'da yaşıyordu. Orada yaşamak istemişti. Canım babaannem... Hatice Sultan...

Bugün olanları gözden geçirmeye başladım.

Bir ders için fakülteye gittim. Kızlardan kaçtım. Sonra... Bilmediğim bir sebeple kitapçıya gittim. Sahi neden gittim? Aklıma gelenle gözlerimi hızla açtım.

Gül bayılmıştı. Doktorun söyledikleri... Ne derdi vardı? Canını sıktığından bayılmıştı. Kitapçıdan çıktığında neden geldiğimi anlamayarak oradan ayrılmıştım. Gül'ün konuştuğu kişi bana değişik bakmıştı.

Aklıma gelenle yerimde doğrulup yutkundum. Gül'ü sevdiğini söylerken kulak misafiri olmuştum. Söz bana gelince de atılmıştım işte. Konuşmalarını bölmüş hissi ile içten içe pişmanlık duyuyordum. O sözleri duyunca kendimde eksiklik hissettim. Sanki bana ait bir şeyi almışlardı. Utangaç kızı...

Onun üzülmesini istemediğim için hissettiğim bu eksiklik. Doktor üzülmemesini sağla demişti. Bir daha ne zaman karşılaşırız da onun üzülmemesi için çabalarım. Belki o kitapçıdaki ile hisleri karşılıklıdır. Mutlu olurlar. Gül'ü anlar mı ama?

Sıkıntılı nefes verip telefonumu çıkarttım. Bu evlilik meselesini ablama açmam gerek. Ona danışsam iyi olur.

"Abla..."

Kulağıma dolan gülüşmelerle gülümsedim.

"Akif..."

Gülerek konuşması üzerine sesimi normal tutmaya çalışarak konuştum.

"Abla nasılsınız?"

"İyiyiz. Betül'ün oyununa katılmıştık. Sen nasılsın? Sesin durgun geliyor. Bir şey yok de mi Akif?"

Telaşlı çıkan sesiyle konuşacağım vakit Burak abimin sesiyle duraksadım.

"Hayatım bir sıkıntı mı var?"

"Canım sen Betül ile ilgilen. Ben geliyorum."

Oluşan kısa sessizliğin ardından tekrar ablamın sesini duydum.

"Dinliyorum seni Akif..."

Derin nefes alıp verdikten sonra konuştum.

"Kendimi evli göstermek için yüzük takıyordum ya-"

Gülerek atıldı.

"Bir kız gerçek olmadığını falan mı öğrendi. Abartmıyor musun Akif? Ya karşına biri çıkarsa seveceğin. Seni evli sanar da açılamazsın bile. Yardım için mi aradın? Uzaklaştırmak için..."