Sen Bir AGRESTE'sin

Gitme Der Misin?

YAZARDAN

Genç adam dolan gözleriyle, şaşkınlık ve hüzün yaşıyordu. Her şeyi tahmin edebilirdi, en olmayacak şeyleri... Ama bunun olması çok mümkünken, asla ama asla aklına gelmemişti. Bakışlarını yere sabitliyerek

Adrian: B-biz... Ihım biz zorla evlendik... Boşanamayız

Öyle çok yıkılmıştı ki... Kelimeler yetmez, diller anlatamazdı.
Genç hanım ise, dediğini şoku yoktu. Çünkü bunu gayet iyi düşünmüştü. Ama, onun da kurumuş gözyaşlarına yeni damlalra eklenmişti.. Düşündü yani dedikleri gerçekti, onlar sinirle ağzından çıkarken hepsi doğruydu. Onun gözünde bir hiç yoktan ibaretti... Değil mi..?
Başını, yerde gezdirip odadan çıkmıştı genç hanım. İçindeki çığlıklar boğuşurken, ne oluyor sana? Dedi. Sen... Hayır! Sakın.. Sakın bir duygu besleme! Diye kızdı kendi kendine. Gerçekten bunalr normal miydi bir zoraki evliliğe göre?

Birbirlerinin yanında en mutlu olup, en acı yaşayanlardı..

MARİNETTE

Sadece zorla evlendik dedi... Yani dediklerimin hepsi doğru. Ben ne düşünüyordum ki? Ne düşünüyordum ben!? Aptal Marinette! Aptal... Adımlarının geldiği yere bakınca, Adrian'ın benden özür dilemek için hazırladığı odadaydım. İçeri geçtiğimde, her şey aynıydı. Sallıncağa binip ayaklarıma sallanmaya başladım... Neensizce aklıma eski yaşadıklarımız gelmeye başladı

Flashback

NM: Peki siz Marinette Dupain Cheng, Adrian Agreste'i hastalıkta sağlıkta bir ömür boyu kocanız olarak kabul ediyor musunuz?

Adrian'a baktım soğuk düz bir ifadeyle bana bakıyordu. Derin bir nefes aldım ve hayatımı değiştirecek o cevabı verdim

Marinette: Evet

Flashback End

Onun odun olduğunu düşündüğüm anlarda, yüzüme buruk bir gülümseme yerleşti. Belki eskiden baya soğuktu ama en azından bu kadar kırıcı sözler söylemiyordu. Hatta bana bir hiç gözüyle bakmıyordu. Bizim kesinlikle boşanmamız gerekiyor... Hayatlarımız berbat bir durumda..

ADRİAN

Öğlen

Nino: Böyle olacağını tek tahmin etmeyen sendin

Nino'nun söyledikleri, ne kadar doğrular olsa da hüzün veriyordu..

Adrian: Sadece içimden bu lanet karmaşık duyguyu atmaya çalışıyorum..!

Nino: Peki sence başarılı oluyor musun?

Adrian: Benden nefret etmesi bile yeter

Nino derin bir iç çekip yaslandığı duvardan, doğruldu

Nino: Senden nefret etmesi ne yapıyor biliyor musun? Acı! Sadece sende bu duygu hüküm sürecek. Onun nefret etmesi senin canını yakıyor, artık anla bu doğru değil..!

Ayağı kalkıp, ceketimi aldım ve kapıya yöneldim

Adrian: Bunca zamandır yaşadığım tek duygu zaten acı..

&&&&&&&&&&

Akşam yemeğine oturmuş, yemek yiyorduk. Ama masada büyük bir eksik vardı. Onun gülümsemesi bir çiçek solmuştu... Ve şuan gülümsemesine o kadar ihtiyacım var ki.. Onun gülümsemesi için herşeyi yapacak durumdayım..
Ben böyle düşünürken kapı çalmıştı. Adelen'in kapıyı açtığını duyduğum anda, Daniel'i görmem uzun sürmemişti. Ben sabır dilercesine nefes verdiğimde, Marinette ayaklanıp ona sarıldı. Sarıldı? Ben bir gülümsemeye hasretken, o ona sarıldı. Ne kadar güzel (!)