Rules

Hoofdstuk 24

'Jezus Mila, schiet eens op.' Mijn stem galmde door de donkere ruimte. Mila stamelde wat onverstaanbaars en reikte me de telefoon aan. 'Wat was er, zei je?' vroeg ik argwanend. Ze keek naar de grond en haar asgrauwe gezicht vertrok van angst. 'Kate heeft u een bericht teruggestuurd,' fluisterde ze met een schorre stem. Eerst bleef het even stil maar toen borrelde er een lach bij me naar boven, een scherpe, snerende lach die ik eruit liet. Mila keek me stomverbaasd aan, de blik die ze in haar ogen had was onbeschrijflijk. Mijn plotselinge vreugde sloeg om in woede en dreigend ging ik voor haar staan. Zonder iets te zeggen sloeg ik haar in het gezicht, tussen haar ribben, overal. Spottend keek ik op haar neer toen ze huilend in elkaar zakte. 'Sta op, dom wicht,' siste ik. Tranen stroomden over haar wangen toen ik haar de genadeslag gaf. Ik had haar toch niet meer nodig, het was bijna voorbij.
Bijna.

Zonder na te denken rende ik de eetzaal uit en bleef hijgend voor de trap staan. Met trillende vingers haalde ik de telefoon uit mijn broekzak en ontgrendelde hem. Ik had gelijk, het was een antwoord.

Hello, Kate Johnson.

Daaronder stond een foto. Mila lag in een verwrongen, onnatuurlijke houding op de grond. Naast haar lag the Times, een bekende krant, met de datum erop. 26 December.

Dit was ziek.

Zo ongelooflijk ziek.

En ergens had ik het gevoel dat als ik niets had teruggestuurd, Mila nog leefde.

'Happy new year!' Overal om me heen werd er geproosd en gekust. Sam stootte me even aan en drukte een klein kusje op mijn neus. 'Happy new year,' zei hij met een knipoog. Ik kon geen woord uitbrengen en staarde hem alleen maar dommig aan. Hij lachte en trok me mee de dansvloer op. Mijn aandacht kon ik er niet echt bijhouden, de afgelopen dagen waren een wazige brei in mijn gedachten. Was ik gek aan het worden? Ik keek naar Sam, hij danste vrolijk om me heen en zijn groene ogen twinkelden. Steeds als ik de neiging kreeg om hem te vertellen over het bericht dacht ik aan Mila. En Carmen. Roos. Mayra. Ik zou een Rule breken, en dat kon ik me niet veroorloven. Sam trok me dicht tegen zich aan toen de muziek vertraagde. 'Hé Kate, kijk eens wat vrolijker.' Ik perste er een klein glimlachje uit en legde mijn hoofd op zijn schouder. De hemel was zwart en overal flonkerden miljarden sterren. Ik vroeg me af of Mila was gedwongen dat briefje aan mij te geven op dat zomerfeest, of dat ze het toevallig had gevonden. Ik voelde zoveel medelijden voor haar dat mijn borst pijn deed. Sam streek een lok haar uit mijn gezicht en stopte hem voorzichtig terug achter mijn oor. Ik legde mijn armen rond zijn middel en genoot van het moment. Na een tijdje schuifelen klonk er door de microfoon gekuch en wreef Madame Tourande zenuwachtig in haar handen. 'Mag ik even de aandacht?' De meeste gesprekken vielen stil. 'Goedenavond iedereen, ik wens jullie allen een gelukkig nieuwjaar.' Haar stem klonk hard door de microfoon. 'Ik heb een paar dingen die ik graag met jullie zou willen delen. Als eerste zijn er net een paar nieuwe personeelsleden aangekomen. Ja dames, kom maar naar voren.' Een paar nieuwe meisjes van ongeveer twintig jaar oud stapten zenuwachtig het podium op. 'Aangezien de nare omstandigheden van een tijdje geleden nu gelukkig voorbij zijn, zijn er weer volop sollicitaties binnengekomen,' ging Madame Tourande verder. NEE, schreeuwde ik vanbinnen. Ga terug naar huis! HET IS NIET VOORBIJ! Maar ik kon niets anders doen dan meeklappen terwijl ik vanbinnen wanhopig schreeuwde.

Kort, I know. Maar het was gemeen om met die cliffhanger pas morgen te posten :)