Rules

Hoofdstuk 11

De avond was zwoel, het was warm voor een septembermaand. Overal om ons heen dansten mensen, Carmen lag snurkend op het gras. Haar make-up was uitgelopen en haar wangen waren zwart van de mascara. Sam en ik waren de hele avond bij elkaar, Jake zag ik nergens. Sam had gevraagd hoe het nu ging met de briefjes, en of ik nog iets van Mayra had gehoord. Ik had gezegd dat ik geen briefjes meer kreeg, een leugen die brandde op mijn tong. Halverwege de avond werden er schalen met eten neergezet, en toen het donker begon te worden gingen de lichtjes aan. Ze hingen in de bomen, schitterden in een weerwar van lampjes door de rozen en de lampionnen gaven een oranje gloed. 'Wauw,' zuchtte ik toen we naar de zee van lichtjes keken. De hemel was zwart, maar gevuld met miljarden lichtgevende sterren. Het was perfect. Tot het briefje kwam, natuurlijk. Mila kwam naar me toelopen met iets in haar handen. 'Kate? Dit is voor jou, je naam staat erop.' Met loodzwaar gevoel pakte ik het briefje aan. Sam was een drankje halen, ik stond aan de rand van het feest, waar het iets minder druk was. Een rustig muziekje liet de meeste mensen even tot rust komen. Mila bleef even bij me staan, maar werd weggeroepen zodat ik het briefje kon openen. Nog steeds wilde ik het niet laten zien aan anderen, uit angst dat de ontvoerder Mayra wat zou aandoen.

Rules
Om 00:00
Krijg je je eerste opdracht
Kom naar de eetzaal
Alleen
Een woord tegen Samuel
En Mayra gaat eraan

Ik zocht steun bij het tafeltje dat naast me stond en ademde diep in. Ik mocht het niet tegen Sam vertellen. Dit was een nachtmerrie, niets meer dan een akelige droom. Ik kneep mijn ogen dicht en beet hard op mijn lip. Bloed welde op en ik deed mijn ogen weer open. Wat betekende dat Rules? De ontvoerder gaf me regels, waar ik me aan moest houden. Wat als ik dat niet deed? En ik kreeg mijn eerste opdracht, zei hij. Was het een hij? Ik verzonk in gedachten, en verfrommelde het briefje in mijn hand. Het waren krullerige letters, ik herkende het handschrift niet. Naar de politie gaan kon altijd nog, maar wat als de ontvoerder daar lucht van kreeg? Ik peinsde en peinsde, maar een antwoord schoot me niet te binnen. Ik wist zelfs niet wie de briefjes bij me bezorgde. Een tel later bedacht ik me iets. Mila! Zij had het briefje gegeven, misschien had ze iets verdachts gezien? Ik keek rond of ik haar ergens zag, maar ontdekte alleen Roos die bij de dranktafel met Sam stond te praten. 'Roos,' siste ik met een vlugge glimlach naar Sam. 'Kun je heel even meekomen, ik wil je iets vragen.' Ze trok verbaasd haar wenkbrauwen omhoog maar liep toch mee toen ik haar naar een rustig plekje trok. 'Waar is Mila?' vroeg ik. Ze wees naar de deur, waar Meneer Degrassi allang niet meer stond. Hij was aan het dansen, en zag er heel vrolijk uit. Een beetje aangeschoten welliswaar, zijn snor stond scheef en hij zwenkte af en toe een beetje naar rechts. 'Binnen denk ik, we stonden te dansen toen ze plotseling wegrende.' Ik bedankte haar en opende met moeite de deur. In de hal verstomden de muziek en de stemmen en werd het akelig stil. Het was nog geen middernacht, maar een onaangenaam gevoel nestelde zich in mijn buik. Verwoed liep ik door de benedenverdieping, terwijl ik af en toe Mila's naam schreeuwde. Zij moest meer afweten van het briefje, of tenminste iets gezien hebben. Het was van uiterst belang dat ik haar vond. Op de verdieping van het personeel was ze ook nergens te vinden. Op het laatst liep ik naar kamer twee, lachte zenuwachtig toen ik Carmen's roze dekbed met 'I love Sam,' erop zag en zuchtte van teleurstelling toen ze ook niet in haar kamer te vinden was. Ik besloot terug te gaan naar het feest, misschien kwam ik haar daar vanavond nog wel tegen. De sfeer buiten was nog steeds erg aangenaam, maar de avond was voor mij verpest. De eerste opdracht die ik zou krijgen spookte door mijn hoofd. Wat als het iets zou zijn waarbij ik mensen moest verwonden, of erger nog, vermoorden? Dat zou ik niet doen, dat wist ik zeker. Het stomste vond ik nog dat ik Sam niets kon vertellen, hij was de hele tijd mijn toevlucht geweest als ik het moeilijk had. Mijn ademhaling versnelde toen ik me besefte dat de ontvoerder me totaal in zijn macht had. Ik wist niet wie het was, had geen idee wat de opdrachten waren, Mayra was het chantagemiddel, en per slot van rekening mocht ik mijn enige steun niets meer vertellen. Mijn handen balden zich tot vuisten en een woedend gevoel welde op in mijn borst. De witte jurk voelde plotseling niet goed aan, en ik had het idee dat er ieder moment duivelshoorntjes op mijn hoofd konden groeien. Maar het gezicht van een doodsbange Mayra drong bij me op, en in een klap sijpelde alle woede weer uit me. Ik kon niets doen, het leven van Mayra lag in mijn handen. 'Hé, waar was je nou?' Sam kwam voor me staan en reikte me een drankje aan. In een teug dronk ik het glas leeg, en zette hem op een tafeltje. 'Gaat het?' Vlug wendde ik mijn blik af, ik kon het me niet veroorloven om te breken en alles te vertellen. Dat kon gewoon niet. 'Ja, alles gaat prima. Heb je Mila nog gezien?' Hij schudde zijn hoofd en staarde naar de dansende mensen voor ons. 'Nee, ze stond voor het laatst bij Roos, daarna heb ik haar niet meer gezien.' Hij kwam dichterbij en pakte mijn hand. 'Er is iets met je, wil je het echt niet vertellen?' Ik forceerde een glimlachje en zei: 'er is heus niets, ik ben gewoon een beetje moe.' Hij leek me nog steeds niet te geloven maar begon er niet meer over en pakte mijn hand steviger vast. 'Om twaalf uur steken ze vuurwerk af, wist je dat?' Hij lachte tegen de hemel, en bekeek de miljarden sterren. 'Prachtig is dat altijd, je zult versteld staan.' De brok in mijn keel werd groter toen hij dat zei. Twaalf uur kwam steeds dichterbij, nog driekwartier. Ik slikte en liet zijn hand los, een beetje verbaasd keek hij me aan. 'Eh, even naar de wc,' mompelde ik. Snel liep ik weer naar binnen richting de toiletten. Op de wc deed ik mijn haar goed en dronk wat water uit de kraan. Een zachte snik uit de achterste wc deed me opkijken. Voorzichtig liep ik erheen en klopte zachtjes op de deur. 'Hallo?' Geen reactie. 'Gaat het wel?' Domme vraag, natuurlijk ging het niet, anders zat ze niet op de wc te huilen. 'Mila, ben jij dat?' Het was vreemd om tegen een dichte deur te praten. De deur ging open en iemand kwam naar buiten. Het was Mila niet, maar Celia. Ik fronste, wat zou er aan de hand zijn? 'Kan ik misschien iets voor je doen?' vroeg ik. 'Laat me met rust,' snauwde ze. 'Ga lekker terug naar je vriendje.' Beledigd draaide ik me om en liep weg. Dat kind was al bijna even erg als Carmen. De klok in de hal wees 23:40 aan, nog twintig minuten tot de opdracht. Een schok ging door me heen toen ik besefte dat ik de opdracht misschien al vanavond moest gaan uitvoeren. Een beetje verdoofd van de zenuwen liep ik weer naar buiten en zocht Sam op. 'Wat is er toch, je verdwijnt de hele tijd!' Hij keek een beetje gekwetst. 'Vind je het niet leuk?' Hevig schudde ik mijn hoofd. 'Ik vind het heel leuk, en zoals ik al zei ben ik gewoon een beetje moe.' Hij leek een beetje gerustgesteld en we dansten wat tot Madame Tourande aangaf dat het bijna tijd was voor het vuurwerk. Met een kloppend hart en een gejaagde ademhaling luisterde ik naar wat ze te zeggen had. Nog zes minuten, nog vijf.. om drie minuten voor middernacht stond ik trillend tegen Sam aan. Hij knuffelde me en aaide over mijn haar. Hij had heus wel door dat er iets aan de hand was, maar accepteerde het dat ik niets wilde zeggen. Met een ondeugende grijns op zijn gezicht hield hij me even van zich af en bekeek me. 'Je bent echt heel mooi vanavond, weet je dat.' Ik luisterde maar half, ik had nog één minuut. 'Sam,' fluisterde ik. 'Het spijt me.' Ik duwde hem van me af en stormde de hal in, rende verder naar de eetzaal en leunde hijgend tegen de muur. Toen ik rondkeek ontdekte ik geen vreemde dingen, behalve iets dat lag op de plek waar Mila, Jake en ik altijd zaten.

Een briefje.