Rules

Hoofdstuk 12

Rules
Opdracht 1
Voer je vannacht uit.

Dus toch. Ik las verder.

Ga naar de werkkamer van de Graaf.
Neem het zilveren kistje mee dat op de kast ligt.
Laat het kistje achter in de kelder, kamer drie.
Houd je aan de regels.
En waag het niet om in het doosje te kijken.
Mayra leeft nog
Maar niet voor lang.

Oh jee. Met een bonkend hart ging ik aan de eettafel zitten en vouwde mijn handen samen. Ik moest iets stelen, van de Graaf nog wel, en het dan naar de kelder brengen. Ik wist niet eens dat er een kelder bestond. Ik zag het al voor me hoe ik door de donkere gangen liep terwijl de ontvoerder me vanuit een hoekje in de gaten hield. Ik huiverde bij het idee. Er stond dat Mayra nog leefde, maar niet voor lang. Was hij van plan haar alsnog te doden? Een scheut hevige pijn vlamde door mijn borstkas. Nee, dat kon niet. Mayra moest en zou dit overleven. In een trance stond ik op en ging naar de werkkamer van de Graaf. De deur zat niet op slot, hij verwachtte vast niet dat wanhopige meisjes zijn kamer binnentraden om hem te bestelen. De kamer had één groot raam, aan de zijkant van het enorme bureau. Op de grond lag een rood tapijt en op de kroonluchter die aan het plafond hing stond het wapen van de familie Lincoln. Mijn blik dwaalde door de kamer en bleef hangen bij een grote, bruine kast. Hij zat op slot, maar het briefje vertelde dat het kistje op  de kast lag. Ik pakte een stoel en ging erop staan. Met mijn hand tastte ik op de bovenkant van de kast naar een klein kistje. Er lag niets. Nadat ik mijn hand teleurgesteld en stoffig weer had teruggetrokken hoorde ik voetstappen op de gang. Ze kwamen mijn richting in. 'Wat vreselijk,' hoorde ik Madame Tourande zeggen. 'We moeten haar ouders bellen, nu meteen.' In de haast om een verstopplek te zoeken stootte ik een vaas om. Dat was mijn tweede al in een paar weken. Vlug rende ik naar een bank, die in de hoek van de kamer stond. Tijd om de kamer uit te vluchten had ik niet, ze kwamen al bijna binnen en zouden me zien, en ik bukte zo laag als ik kon achter de bank. Ik kon eronder doorkijken en zag de hakken van Madame en de puntige leren schoenen van de Graaf de kamer binnenkomen. 'Hoorde u ook iets?' Madame klonk ongerust. 'Rustig maar Eleonor,' de stem van de Graaf klonk vermoeid. 'Je bent over je toeren. Ga zitten en neem een glaasje whisky.' Madame zuchtte en ging op de bank zitten. Míjn bank. Ik hoopte heel erg hard dat ze haar hoofd niet zou draaien, want dan had ik een heel groot probleem. Je werd vast en zeker ontslagen als je je stiekem verstopte in de kamer van de Graaf. 'Ik vind het zo erg voor dat meisje,' zei Madame. 'Ik hield haar al een tijdje in de gaten, want ze zag er zo slecht uit.' Over wie hadden ze het? 'Als we de dader niet te pakken krijgen, zal ik iedereen moeten ontslaan,' zei de Graaf droevig. 'We kunnen het ons niet veroorloven om nog meer meisjes te verliezen.' Ontvoerder? Kregen zij soms ook briefjes? Een onbehaaglijk gevoel nestelde zich in mijn buik. Wie had hij dit keer gepakt? 'Ik bel haar ouders wel, dat hoef jij niet te doen. Ik weet alleen niet hoe we het iedereen moeten vertellen. De verdwijning van Mayra heeft ook een heleboel vragen opgeleverd, we kunnen niet nog eens met zo'n smoes komen aanzetten,' zei de Graaf. Madame begon te huilen. Ze wisten het! Ze wisten dat Mayra ontvoerd was, en er was nu een tweede meisje verdwenen. Ik begon in paniek te raken, maar durfte niet achter de bank vandaan te komen. 'Heb jij het nummer van de ouders bij de hand?  Dan bel ik ze nu.' De Graaf schonk iets in en liep naar Madame toe. Ik hoorde haar de sterke drank doorslikken. Mijn nek en armen begonnen zeer te doen, maar ik hield me gedeist. Mayra en het andere meisje hadden nog een heel klein kansje om te overleven, en die kans lag in mijn handen. Ik moest en zou de eerste opdracht volbrengen. 'Hier, het nummer.' De Graaf toetste het in, want ik hoorde piepgeluidjes. Het duurde even voordat de ouders van het meisje opnamen. 'Hallo? zei de Graaf mer schorre stem. 'Spreek ik met een ouder van Mila van Dongen? Misschien moet u even gaan zitten, voor ik dit vertel.' Zijn stem haperde bij haar naam. 'Ik heb iets vreselijks te zeggen.' Mijn wangen werden nat bij het horen van haar naam.

Mila,

Mila was de tweede.