Rules

Hoofdstuk 28

Vergif. Carmen was er in het ziekenhuis aan bezweken. Ze hadden haar onderzocht, en haar bloed was vermengt met een pijnlijk vergif, waardoor je lichaamsdelen een voor een hun kracht verloren. Je stierf dus doordat je longen het uiteindelijk begaven. Je stikte. Ik kon maar een persoon bedenken die haar dit had aangedaan. Onwillekeurig huiverde ik, en beet op mijn lip. Sam en ik stonden in de hal. Al het personeel, de Graaf, hij en ik waren bijeengekomen om Carmen te herdenken. Ze was vanmorgen gecremeerd en haar ouders waren naar Londen gekomen om haar as uit te strooien. Haar dood was nog wel de ergste van allemaal, en dat terwijl ik Carmen niet eens mocht. En omgekeerd. Sam pakte mijn hand en wreef met zijn duim geruststellend over de rug van mijn hand. Ik liet mijn gespannen schouders wat zakken en haalde diep adem. 'Het komt wel goed,' fluisterde Sam. Ik knikte maar, hoewel ik wist dat hij heus zelf wel doorhad dat het helemaal niet goed zou komen. De troostende woorden waren slechts bedoeld om mij wat te laten ontspannen. Nadat een priester wat afscheidswoorden had gesproken en een paar meisjes- voornamelijk uit de kamer van Carmen- wat hadden gezegd, konden we allemaal weer weggaan. Het was al donker buiten, de zomer liep op zijn einde. Ik trok mijn hand los uit die van Sam en glimlachte naar hem. 'Ik zie je morgen.' Hij gaf me een kort knikje en slofte toen met zijn handen in zijn zakken weg. Ik liep zwijgend de trap op naar mijn kamer. Daar deed ik mijn werkkleding uit en trok een broek aan met een enorme slobbertrui eroverheen. Het kon me niets schelen dat het er niet uitzag. Eigenlijk kon überhaupt niets me meer schelen. Zuchtend plofte ik neer op mijn bed en haalde de zwarte oortjes uit mijn tas. Ik zocht een leuk nummer op en ging liggen. Terwijl de muziek in mijn oren schetterde deed ik mijn ogen dicht en neuriede zachtjes mee. Dit was altijd heerlijk ontspannend, en even vergat ik alles. Een por in mijn buik liet me opschrikken en naar adem happen, waarmee mijn oortjes ook meteen uitvielen. Geïrriteerd keek ik naar de persoon die me had gestoord.
'Jake?' Vlug ging ik rechtopzitten. 'Jij mag hier helemaal niet komen. Dit is de meisjesslaapkamer!' Hij grinnikte en gaf me nog een por, dit keer tegen mijn arm. 'Ik vroeg me af of je met me mee ging naar de lounge. Anders zit ik zo alleen.' Ik geeuwde nadrukkelijk, zonder enige moeite te doen om mijn hand voor mijn mond te doen en zei met een knipoog: 'tuurlijk, maar waag het niet om Celia mee te nemen.'

Pas toen hij het haardvuur hoog had opgestookt en het vrolijk knisperde kwam Jake naast me zitten. 'Je moet toegeven dat dit beter is dan in je eentje op je kamer te zitten,' zei hij. Ik gaf toe dat hij gelijk had en legde mijn voeten op zijn schoot. Ik was vergeten mijn schoenen weer aan te trekken en dus had Jake een prachtig uitzicht op mijn rode linkersok, en blauwe rechtersok. Hij begon er aan te plukken en begon vervolgens mijn voeten te kietelen. Met een neutrale blik keek ik hem aan, maar het kostte me heel veel moeite niet te lachen. Gelukkig kon ik redelijk tegen kietelen. Alleen maar uit eigen ervaring, trouwens. Mijn vader vond het vroeger altijd geweldig om mij te plagen. Pas na een tijdje hield Jake op en werd serieus. 'Zo, jij en Lincoln hè? Dat bevalt me niets, eigenlijk.' Ik rolde met mijn ogen en trok mijn voeten terug, zodat ik mijn armen om mijn knieën heen kon slaan. 'Dat gaat je niets aan,' antwoorde ik vinnig. En bovendien was er ook niets tussen ons. 'Natuurlijk wel Kate, ik ben je beste vriend. En daarom moet je alles tegen me vertellen.' Ik trok een wenkbrauw op. 'Je klinkt nu echt als een zesjarig meisje.' Hij rolde met zijn ogen en haalde een hand door zijn haar. Ik gaapte weer, deed mijn ogen dicht en legde mijn hoofd tussen mijn knieën. 'Kate,' zei Jake, en ik hoorde de glimlach in zijn stem. 'Heb je enig idee hoelaat het is?'
'Hmm.'
'Half negen. Ga me nou niet vertellen dat ik je helemaal hierheen heb gesleept om te gaan slapen.'
'Maar ik ben moe,' bromde ik. Om mijn gemompel wat kracht bij te zetten drapeerde ik de XXL trui over mijn knieën en begon zachtjes nep te snurken. Ik vóélde Jake gewoon met zijn ogen rollen. 'Katie.' Precies op dat moment hoorde ik het getik van hakken op een marmeren vloer. 'Goedenavond dame en heer,' zei de zoetgevooisde stem van Madame Tourande. Ik opende vlug mijn ogen en zag dat ze een lange, bordeauxrode rok aanhad, met een zwart vest eroverheen. Haar grijze haren zaten in een streng knotje op haar hoofd en een paarse bril stond op het puntje van haar neus, zodat ze net op een strenge schooljuf leek. 'Ah, meneer Williams. U heb ik net nodig. Loopt u even met me mee? Ik weet zeker dat mevrouw Johnson de weg naar haar kamer zelf wel weet terug te vinden.'
Trut.
'Sorry Kate,' mompelde Jake met een geïrriteerde uitdrukking op zijn gezicht. 'Ik zie je nog wel.' Toen liep hij achter Madame aan en verdween uit het zicht. Ik rekte me uit en ging languit op de bank liggen, blij dat ik de ruimte had. Het haardvuur verspreidde een aangename warmte en hoewel ik heus wel doorhad dat ik hier niet kon slapen, deden mijn benen niet wat ik wilde. Opstaan! Maar nog voordat ik me had bedacht dat dit weleens een hele goede manier voor de ontvoerder zou zijn om me te pakken te krijgen, was ik al in slaap gevallen.

Iemand schudde me wakker.
'Kate.' Sam's stem klonk zacht in mijn oor. 'Je kunt hier niet gaan slapen. Je hebt  niet eens een kussen of deken.'
'Ga weg,' bromde ik. 'Ben moe.' Hij grinnikte zachtjes, concludeerde dat ik met geen mogelijkheid van de bank was af te krijgen en tilde me toen met één soepele beweging op. 'Hé, zet me neer!' De
grond deinde op en neer en ik had het akelige idee dat mijn mond open hing. 'Charmant,' fluisterde Sam in mijn oor. Ik gromde wat. Hij droeg me alle trappen op, met zijn armen als een ijzeren kooi om me heen. Ik voelde zijn armspieren opbollen en weer uitzetten. Ergens was ik hem dankbaar dat hij me naar boven bracht. Voor de deur naar mijn kamer zette hij me voorzichtig neer. Kijk Jake, aan hem zou je nog eens een voorbeeld moeten nemen in plaats van doodleuk binnen te komen wandelen. 'Slaaplekker,' zei hij zacht, alsof hij bang was de andere meisjes te wekken. 'Truste,' mompelde ik en gaf hem een kus op zijn wang. Net voor mijn lippen zijn wang konden raken draaide hij vliegensvlug zijn hoofd zodat mijn lippen op zijn mondhoek belandden. Meteen voelde ik dat mijn wangen rood werden. 'Sorry,' fluisterde ik. Sam boog zich naar me toe en drukte een heel klein, teder kusje op mijn mond. Toen streek hij met zijn hand over mijn haren en trok me tegen zich aan. We zuchtten allebei tegelijk. 'Nu ben ik weer klaarwakker,' murmelde ik. Hij ademde tegen mijn oor en streek af en toe met zijn neus langs mijn wang. Ik had vast kippenvel. 'Vind je dat erg dan?' Hij keek me aan, zijn groene irissen werden verdrongen door zijn grote, zwarte pupillen. Ik kuchte. 'Dat ligt eraan.' We bleven elkaar aankijken, en dit keer keek ik niet verlegen naar de grond. 'Slaaplekker Kate,' mompelde hij uiteindelijk, en streek een plukje haar achter mijn oren. Toen drukte hij nog een laatste kus op mijn voorhoofd en liep weg, naar zijn eigen kamer. Een beetje verdoofd wreef ik in mijn ogen en zuchtte. Ik opende de deur, hopend dat iedereen al lag te slapen en kroop snel mijn bed in. Al snel viel ik in een diepe slaap.
A/N: Hoofdstuk opgedragen aan Wendy_89 omdat ze altijd zo lief reageert :)