Why us?

Deel 15: POV Nikita.

Ik zit hier nu een maand.
Het is hier een complete hell.
Niemand hier mag me, omdat ik hier gewoon niet thuis hoor. Ik hoor achter mijn laptop, in mijn fijne kamer, met mijn vrienden.
Voor zo ver ze mijn vrienden nog zijn.

Leon is nooit meer langs gekomen. Wat ook maar beter is.
Jodie zie ik ook niet veel. Een keer in de week bellen we, maar dat is het wel.
Van Britt hoor ik sowiso niet veel, maar Britt is altijd op haar zelf geweest.
Tim komt wel af en toe echt langs, hij zorgde voor geld hier, zodat ik dingen kon kopen en kon bellen, hij neemt mijn bijna volle schriften mee na een week. Ja, Tim helpt me gelukkig heel erg.

Maar de mensen hier helpen me niet. Zoals ik al zei, ik hoor hier gewoon niet. Al deze mensen hebben heftige dingen gedaan. Al deze vrouwen, want het is een vrouwen gevangenis, hebben erge dingen gedaan. Ik zit hier zonder reden. 5 jaar lang.
En dit is pas maand 1.
Nog ehh. Ehh.
Ja anyways, lang genoeg.
(Ja dat was een reverence naar mezelf :))

Er klonk een luide piep, lunch tijd. Ik pakte het eten gewoon aan en ging alleen aan een tafel zitten, zoals gewoonlijk. "Zo zo. Zit je weer alleen meis." Een vrouw met lang blond haar kwam bij me zitten. Ik denk dat ze een jaa of 40 is. "Eh ja." Antwoorde ik maar. "Mag ik vragen waarom je hier zit?" Dit was het eerste gesprek wat ik met iemand had. "Tuurlijk, maar u geloofd me waarschijnlijk toch niet.". De vrouw moest lachen, "niemand geloofd niemand hier meisje. Zeg maar je hoor." "Ik ben veroordeeld tot moord. Maar ik heb het niet gedaan. Mijn beste vriend had het gedaan, maar hij kon het samen met 2 vrienden zo brengen dat ik het heb gedaan. Alleen een andere vriend van me, weet dat hij het heeft gedaan en niet ik.". De vrouw luisterde aandachtig. "Och meisje toch. Hoelang zit je?" "5 jaar.". De vrouw knikte. "Hoe oud ben je nu? Als ik vragen mag." "22, bijna 23. Ik kom hier pas uit als ik 28 ben.". Weer knikte de vrouw. "Ik ben Vera." "Nikita." Glimlachte ik terug.
Later op de buitenplaats ging het weer minder. De andere meiden, zeker van wat meer mijn leeftijd kwamen weer naar me toe.
Al sinds ik hier ben hebben ze wat tegen mij, geen idee waarom precies.
Eerst tufte ze op me. "Zo zo... Zit ze weer alleen." Zei een meisje, ze had bruin, lang haar en keek boos. "Je zou maar hier zitten om 'niks'." Grinnikte een andere.
Had Vera dat nu al verteld?
Ik kende haar niet eens...
"T is echt waar..." mompelde ik. Maar natuurlijk luisterde ze niet. "Er zijn geen bewakers. Nu." Zei een. Een ander sloeg me daarna keihard in mijn gezicht. "Wakker worden slet, niemand hier zit hier voor 'niks'." Een paar tufte weer op me en liepen daarna weer weg.
Ik vreef over mijn wang waar ze me had geslagen.
Waaro zit ik hier?