Why us?

Deel 17: POV Jodie

Nee. Het is niet goed zo. Ik kan mijn beste vriendin toch niet in de gevangenis laten zitten?
Ik dacht er over na. Nee, als Leon echt de moord heeft gepleegd dan moet ze de gevangenis uit en Leon er in.

Ik liep naar Tims kamer, en klopte op de deur. "Tim? We moeten Nik eruit zien te krijgen." Zei ik onzeker en zacht. Tim deed de deur open. "Je hebt gelijk. Ik kan alleen niet zo makkelijk bewijs maken en laten zien. We moeten bedenken hoe we voor Nik net zo'n alibi krijgen als dat ze voor Leon hadden." Hij stopte even met praten. "Het moet een waterdicht plan zijn." Ging hij verder. Ik knikte. Ik wist niet heel goed of ik Tim echt kon vertrouwen. "We kunnen Leon en Britt er niet in betrekken lijkt me..." Zei ik bedenkelijk. "Nee dat is inderdaad niet handig. Ik denk dat we dit samen moeten doen, als jij dat ook wilt natuurlijk." Hij keek me aan, recht in mijn ogen. "Ik snap het namelijk als je me niet helemaal meer vertrouwt Jodie." Hij pakte mijn handen vast. "Ik wil al heel lang sorry zeggen. Dus bij deze, sorry. Misschien had ik alles moeten vertellen, maar dan was je net zo overstuur geweest."

Er ging een gek gevoel door mijn lichaam. Ik denk dat ik mij schuldig voelde dat ik zo boos was op Tim.
Hij had nog steeds mijn handen vast en keek me aan. "Het is oké. Je bent er vast perongeluk in gerold. En het geld wat je er mee verdient is best lekker, dus ik snap het wel" Zei ik uiteindelijk. Hij liet mijn handen los en gaf me een knuffel. "Dankje voor je begrip."

Inmiddels zat ik weer op mijn kamer, na te denken over wat we kunnen doen om Nikita er uit te halen. Of het überhaupt realistisch is om haar er uit te halen.

Waar beginnen we ook ooit? Het lijkt bijna onmogelijk.

Na nog een half uur piekeren ging mijn telefoon af, de gevangenis waar Nikita in zat belde mij. "Hallo met Jodie." Nam ik op. "Hey Jo, met mij." Hoorde ik Nikita aan de andere kant zeggen. "Hey! Je had al gebeld deze week, is er iets?". Het was even stil aan de andere kant van de lijn. Ik hoorde zacht gesnik. "Jodie, ik wil hier weg. Niemand is te vertrouwen hier. Probeer alstjeblieft iets te bedenken ik word-" ze werd onderbroken door iets en dus bleef het stil.  Na een minuut hoorde ik Nikita weer. Heel zacht. "Jodie ik, ik moet gaan." Zei ze en hing op.

Wat was daar gebeurd?