Why us?

deel 18: POV Leon

Samen met Britt liep ik door een parkje. Ik was de laatste tijd al niet veel thuis. Ik had anonieme opnames voor een youtube programma, ik kon nog meer kijkers krijgen en dus ook nog meer geld verdienen. Ik wilde Britt vertellen over mijn Youtube carrière, Britt wilde mij ook iets vertellen. Dus daar liepen we dan, beide zenuwachtig over wat we wilde vertellen.

"Dus, wat wilde je vertellen?" Vroeg Britt lief. Ik keek haar aan in haar blauwe ogen. "Jij mag ook eerst als je wilt." Zei ik. Ze zuchtte, "Nee. jij.". Ik moest lachen, ze was wel erg zenuwachtig om iets te vertellen. Ze is zo schattig als ze zenuwachtig is. "Ik ben game meneer." Zei ik vol zelfvertrouwen. Britt keek me geschokt aan. "Nooit." Zei ze zacht. Ik knikte terwijl ik naar me haar toe draaide om haar gezicht en uitdrukking te zien. "Toch wel. Daarom ben ik de laatste tijd niet veel thuis. Ik heb opnames." Legde ik uit. Britt keek me nog steeds verbaasd aan. "Ik kan met deze opnames enorm veel nieuwe kijkers krijgen, maar aan het einde van de opnames moet ik mezelf laten zien, met camera en alles.". Britt keek me aan en pakte mijn hand vast. "Dit veranderd echt niet de manier waarop ik naar je kijk Leon." Zei ze lief. Ik deed mijn hand in die van haar. "Dat vind ik fijn om te horen." Glimlachte ik. "Wat wilde jij mij vertellen?". Britt liet mijn hand los en keek mij aan. "De manier waarop ik naar je kijk." Begon ze. "Leon, ik zie je niet als  mijn beste vriend. Je betekend meer voor me dan dat. Ik houd van je, echt van je.". 

Ik voelde duizend vlinders in mijn buik. Britt houd van me. Ze houd echt van me. Niet als vrienden maar als vriendje en vriendinnetje. Ik keek haar aan in haar mooie ogen. "Britt. Ik houd ook van jou." Fluisterde ik. Ze keek eerst naar de grond, misschien had ze het niet gehoord. Na enkele seconde keek ze op en keek ze mij aan. Ik zag dat ze snel op haar tenen ging staan en ze gaf me een kus op mijn mond. Weer waren er alleen maar vlinders. Ik voelde mijn hart sneller kloppen en mijn adem sneller gaan. De enige gedachtes die ik had waren goede gedachtes. "Misschien kunnen we ergens gaan eten? Samen. Als officieel vriendje en vriendinnetje?" Zei ik, tot ik me iets bedacht, "Als je dat natuurlijk wilt zijn.". Britt moest lachen. "Je bent echt dom hé." Lachte ze terwijl ze mij op mijn arm sloeg, wat typisch Britt was. "Tuurlijk zijn we samen, dombo." Lachte ze. Haar mooie glimlach. 

Onderweg naar het restaurant werd ik gebeld door Tim. "Joo, waar ben je?" Hoorde ik aan door mijn telefoon. "Met Britt bij een restaurant, hoezo?". Het was even stil. "We zijn net gebeld door Nikita. Ik weet dat het je niks boeit hoe het met haar is, maar ik denk dat het ernstig is. Wij, Jodie en ik gaan langs om te kijken.". Inmiddels had ik de telefoon op luidspreker gezet. "Waarom vertel je me dit?" Vroeg ik geïrriteerd. Ik had Britts hand vast en ze kneep er in. Ze lijkt leek te schrikken van mijn reactie. "Ik hoef niet te weten hoe het met haar gaat hoor. Ze is een moordenaar, dat weten jullie ook." Zei ik. Ik hoorde Jodie zuchten. "Laat maar Leon. Doei." Hoorde we Tim zeggen en daarna hing hij op. 

Ik zag Britt boos naar me kijken. Ik keek haar nu ook boos aan. "Britt, je snapt dit toch wel? Ze is een moordenaar. Een fucking moordenaar." Snauwde ik haar toe. Ze leek te schrikken en glimlachte naar me. "Je hebt gelijk. Ik ben blij dat jij hier bent.". Mijn irritatie verdween meteen door haar schattige glimlach. "Mooi."