Ξέρω τι σκέφτεσαι! By Vivianna Dark

Κεφάλαιο 2 Αυτή είναι η οικογένειά μου

Όχι, δεν είμαι ο μοναδικός περίεργος σε αυτή την οικογένεια...Λίγο πολύ όλοι έχουμε τη λόξα μας! Πρώτη και καλύτερη η ίδια μου η μητέρα!
Η μαμά μου δεν είναι σαν τις μαμάδες που βλέπουμε στις διαφημήσεις για τα απορυπαντικά...όχι...η μαμά μου είναι μια αλλόκοτη γυναίκα. Παρόλα αυτά θα ήθελα η κοπέλα μου να της μοιάζει σε κάποια σημεία...
Είναι σχετικά ψηλή με μεγάλα πράσινα μάτια και καστανοκόκκινα μαλλιά. Το πιο παράξενο πράγμα όμως,αυτό που τη χαρακτηρίζει είναι τα φίλτρα της! Όχι. Δεν είναι μάγισσα,ούτε τίποτα τέτοιο απο όσα σου έρχονται στο μυαλό. Είναι απλά άλλο ένα παράξενο χόμπι της οικογένειας Μπίρλι. Απο το επίθετο και μόνο καταλαβαίνεις οτι δεν έχεις να κάνεις με νορμάλ ανθρώπους!
Εγώ φυσικά προτειμώ το μισό μου επίθετο γιαυτό ζήτησα να με γράψουν στο καινούριο μου σχολείο ως Κρίστοφερ Μπι. Στο παλιό μου σχολείο είχα γίνει ρόμπα απο την πρώτη κιόλας καταμέτρηση παρουσιών!  Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας...ξέφυγα πάλι...το θέμα μας είναι η οικογένειά μου!
Η μαμά μου λοιπόν πιστεύει πολύ στη θεραπευτική ιδιότητα τον φυτών. Για την ακρίβεια πιστεύει τόσο σε αυτή που ήθελε να με μετατρέψει σε φυτό. Στα μαθηματικά βέβαια...αλλα και πάλι!(σπασίκλα εννοώ για όποιον δεν το κατάλαβε) Ήταν σκέτη τραγωδία την ημέρα που επιτέλους κατάλαβε οτι δεν τα παίρνω με τίποτα!
Λατρεύει λοιπόν τα φυτά (σε σημείο που πολλές φορές νομίζω οτι τα συμπαθεί περισσότερο και απο εμένα) και στον πίσω κήπο έχει ένα τεράστιο γυάλινο θερμοκήπιο γεμάτο με βότανα.
Απο δενδρολίβανο μέχρι τσάι του βουνού και μάλιστα έχει έναν τεράστιο μαυροπίνακα που γράφει τις ιδιώτητες τους και που να τα βρείς στη φύση!

Αλλα όχι και πάλι! Δεν είμαστε μόνο οι δυο μας σε αυτή την οικογένεια...έχω μια μικρότερη αδερφή, (και εδώ τονίζω το μικρότερη γιατί την περνάω δέκα ολόκληρα λεπτά!) που την λένε Ύβη και είναι και αυτή πολύ ιδιόρυθμος τυπος ανθρώπου!
Η Ύβη απο μωρό ακόμα ξεχώριζε! Είχε τα πικνά μαύρα μαλλιά του συχωρεμένου του πατέρα μου και τα καταπράσινα μάτια της μητέρας μου. Η μαμά μου ήθελε να την ονομάσει Τριανταφυλλιά , αλλα χάρη στον μπαμπά δεν τα κατάφερε!
Το χόμπι της είναι να συλλέγει ανεμοκαμπανάκια και να τα κρεμάει στο δωμάτιό της και κάθε φορά που κάποιος ανοίγει την πόρτα της αυτά να χτυπάνε με μανία! Γενικότερα εξαιτίας αυτού της του χόμπυ αποφεύγω να πλισιάζω καν το δωμάτιο της! Πέρα όμως απο τα ανεμοκαμπανάκια έχει πολλά ακόμα περίεργα χόμπι...και μάλιστα χίλιες φορές πιο περίεργα απο αυτό! Όπως το να συλλέγει γραμματόσημα ή να μετράει προβατάκια δύνατα για να την πάρει ο ύπνος!

Ο πατέρας μου ήταν ο πιο φυσιολογικός απο όλους, αλλα προφανώς δεν του έκανε και τόσο καλό... μιας που πέθανε ένα Σάββατο βράδυ απο άγνωστα αίτια και ακόμα και η νεκροψία δεν έριξε φώς στο τι μπορεί να του συνέβη, μιας που αν εξερέσει κανείς το οτι είναι νεκρός...ήταν υγειέστατος!!!!
Τον θυμάμαι, ελάχιστα βέβαια, αλλά τον θυμάμαι! Είτε να γελάει με χαζά ανέκδοτα ή να φιλάει την μαμά κάτω απο το γκί στο χριστουγεννιάτικο δέντρο.... Είχε αδυναμία στην Ύβη και τη φώναζε <το μαύρο ρόδο μου>!  Όλα τα παιδιά ζηλεύουν όταν κανακεύουν τα μικρότερα αδέρφια τους, αλλά εγώ όχι! Άλλο ένα παράξενο της οικογένειας μας, αλλα έτσι είμαστε εμείς...

Εγώ πάλι είμαι λίγο πιο σημαζεμένος...Η μαμά μου λέει οτι είμαι μια μικρογραφία του μπαμπά  μου και οτι όταν μεγαλώσω λίγο ακόμα θα είμαι ίδιος!
Το έχω παρατηρήσει και εγώ...όταν κοιτάζω στον καθρέφτη βλέπω ένα αγόρι με γαλαζοπράσινα μάτια και απλά χαρακτήριστικά! Το δέρμα μου είναι πολύ λευκό (σαν πεθαμένος που λέει και η Ύβη) και όσες ώρες και αν κάτσω κάτω απο τον ήλιο το μόνο που πετυχένω είναι να γίνομαι κόκκινος σαν αστακός και να πονάω σε κάθε μου κίνηση!

Αυτοί είμαστε λοιπόν....