Lavinia 'Jikook

10🌿

O an mantıklı mı düşündüm gerçekten bilmiyordum. Sadece gitmesini istemedim. Elimde olmadan bağırdım peşinden.

"Bu gün evde mi kalacaksın Jimin?"

Sormamı beklemiyormuş gibi arkasına dönüp "Orda kalmayacağım." dedi.

"Neden?"

"Babamla bugün biraz tartıştık."

"Benim evimde kal."

Ağzımdan çıkana ikimizde inanamamış gibi gözlerimizi büyüttük.

"Bu uygun olmaz."

"Neden ki? Bana göre sorun yok."

"Bilemiyorum. Bir hasta neden doktorunun evinde kalsın ki? Kendimi çıkarcı gibi hissederim." dedi yere bakarak.

"Mutlu olmanı istiyorum. Ailenle son zamanlarında anlaşamıyorsan ne kadar mutlu olabilirsin, ya da nerede kalacaksın?"

Ellerini birbirine kenetledi bakışlarını yerden kaldırmadı. Daha fazla dayanamayarak yanına gittim ve elini tutup yürümeye başladım.

"Hep bende kalabilirsin. Eğer rahat edemezsen seni anlarım ama şuan hemen karar verme."

"Beni tanımıyorsun ki doktor."

"Tanımıyorum... Ya da gerek yoktur."

"Böyle bir karar için gerekiyor ama. Beni tanımadan nasıl 1 ay evinde konuk edersin?"

"Bilmiyorum.."

Hala yürümeye devam ederken Jimin aniden durdu. Ona döndüm.

"Her insana bunu yapıyor gibi durmuyorsun. Hatta aksine tedbirli bir insan gibisin. Şunun şurasında birkaç gündür gördün beni."

"Şuana kadar neden hiç hata yapmadığımı sana söylememi ister misin?"

"Söyle madem."

Yürümeye devam ettim.

"Mantığımı ve kalbimi eşit orantıda dinledim. Her ihtimalin en kötüsünü düşünürüm ben. Ve evet dediğin gibi normalde böyle şeyler yapan bir insan değilim. Sıradan bir insan gibi işten eve evden işe hayatımı devam ettiriyorum."

"Mantığın ve kalbin bu konu hakkında ne düşünüyor?"

"Aynı şeyleri düşünüyorlar. Alışılmışın dışında birde... Sahiden de senin gibi hastam hiç olmadı. Sadece mutluluk ve Lavinia'larını yaşatmak istiyorsun öyle değil mi?"

"Öyle doktor. Gerçekten tamda böyle."

"O zaman şimdi benimle gel ve istediklerini sana vermem için izin ver. Seni şurda 1 hafta bilemedin bir kaç gündür görüyorum. Tanımıyorum tam olarak, haklısın."

Adımlarımızı biraz yavaşlattık.

"Kimsenin seni tam olarak tanıdığını düşünmüyorum. Öyleki ailen bile üzüleceğini hesaba katmayıp sana böyle davranıyorsa onlarda tanımıyor."

"Evet. Sanırım haklısın."

Durup ona döndüm. Boşta olan diğer elinide benimkiyle birleştirdim. Tanrım bunları nasıl yapabiliyorum.

"Müsadenle seni tanıyan ilk kişi olmak istiyorum, Lavinia'larına iyi bakacak biri, istediklerini yerine getirecek biri ve seni mutlu bir şekilde gönderecek biri..."

Ağzından dökülen her kelime ile kalbi biraz daha hızlanan Jimin ne diyeceğini bilemedi.

O anda aklından geçirdi aslında Jimin. İkisininde en büyük kayıpları olacaktı yaptıkları.

"Olur."

Cevabı bekliyormuşum gibi gülümseyip önümüze döndük ve az kalan yolumuza devam ettik.

Eve geldiğimizde anahtarı çıkarıp kapıyı açtım. Ona kıyafetlerimden verdim rahat etmesi için.

"Jimin tamamen kendi evin gibi hisset. Bana merak ettiğin her şeyide sor. Birazdan Namjoon hyungun yanına çıkacağım. İstiyorsan sende gel."

"Gelirim."

O banyoya giderken bende telefonumdan Namjoon hyungu aradım.

"Hyung yanımda Jimin'de var. O da gelebilir mi yukarı ?"

"Jimin de kim ?"

"Bir hastam, ayrıca seninde hastanmış. Bugün hastane çıkışında karşılaştık."

Namjoon'un değişen sesi beni biraz tuhaf hissettirmişti.

"Soyadı Park değil mi? Hatta pembe kazaklar giyer."

"Evet o hyung. Bir sorun mu var sesin neden kötü gelmeye başladı?"

"Kahveleri hazırlıyorum. Çabucak gelin."

Kapanan telefonla şaşkınca bakakaldım.

Kendi kıyafetlerimide değişerek eşofman giyindim ve salona gittim.

Jimin çoktan oturmuş beni bekliyordu.

"Kıyafetlerin rahat mı ? Değişmemi ister misin?"

"Biraz büyük geldikleri için çok rahatım. Teşekkürler."

Gülümsedim ve elinden tutarak ayağı kaldırdım. Öyleyse gidelim.

_____

Jimin biraz gergin hissediyordu. Namjoon'un ondan bahsetmemesi için, içinden yalvarıyordu.

"Namjoon hyung Jimin'de senin hastanmış. Sorun ne?"

Jimin Jungkook'a fark ettirmeden Namjoona sus işareti yaptı.

"Hastalarım hakkında bilgi veremem Jungkook."

Jimin derince nefes verdi fark ettirmeden.