AS1: RISK [✔]

32

Chapter 32
Zari

"Salamat sa libre, maganda kong pinsan!"

Napailing ako sa sinabi ni Suji. As I promised her earlier before leaving, we went out for dinner. Ako na rin ang magbabayad sa mga kakainin namin kasi ako naman ang nagyaya.

I just ordered a pasta while Suji ordered a chicken burger. Milkshake ang beverage nya habang akin namin ay tubig lamang kasi diet ako. Si Suji kasi kahit marami yung kinakain, hindi pa rin tumataba kaya walang problema sa kung hindi man sya mag work out o mag diet.

"Tanggalin mo ang t sa 'diet' diba marerealize mo kung bakit ayoko nyan," rason nya sa akin.

Napailing ako. "Akala ko ba gusto mo na?"

Napangisi kaagad sya dahil sa tanong ko. "Tsaka na kapag milyonarya na ako!" sabi nya na inilingan ko na lamang.

We just waited for our orders and when it finally arrived on our table, we immediately eat while talking. Napapairap pa ako habang nagsasalita sya kasi iniinggit nya ako sa relasyon nila ni Shawn.

"We're also planning to go to the Maldives for our honeymoon!" nagningning ang mga mata nya. "Can you even imagine that? We already planned everything."

Napailing ako. "That's nice."

Napahalakhak sya nang malakas dahil sa reaksyon ko kaya ang daming napatingin sa banda namin. Sinuway ko naman kaagad sya. Napapunas pa sya sa mga mata nya kasi naluluha sya ngayon habang tumatawa sa akin.

"Napaka bitter mo naman," natatawang sabi nya. "Epekto ng hindi nakaranas ng dilig."

Namula kaagad ang tenga ko dahil sa sinabi nya. "Shut up!" nahihiyang sabi ko na tinawanan nya lamang.

After we ate, umuwi na kaagad kami. It was a tiring day for me so I sleep at my condo immediately after arriving. Kinabukasan naman ay sumabay na ako kay Suji para magtrabaho.

It was kinda a routine. Every Monday to Friday - I work. Every Saturday - I visit the site, buy some groceries, and pay my bills. Every Sunday - I go to the gym and visit my parents sometimes.

It was so boring for me. I mean...not only for me. Everyone at the company feels like everything's getting boring already. Everything feels like just a routine. There was no fun in living anymore...until something occurred in the city.

[[[NASAKSIHAN ANG MGA BANGKAY NG TATLONG BABAENG HINDI PA NAKIKILALA ANG MGA PANGALAN NGAYON. KASALUKUYANG INIIMBISTAHAN NG MGA OPISYALES ANG LUGAR KUNG SAAN NATAGPUAN ANG MGA BANGKAY.]]]

This news shocked everyone here in Las Esperanza. Dahil dito ay palagi akong nakakatanggap ng text at tawag galing kila Mama at Papa. They keep on asking me I'm safe or not.

"Okay lang po talaga ako, Ma." sagot ko kay Mama habang nakangiti kasi tumatawag na naman sya ngayon sa akin para kamustahin ako.

Narinig ko ang buntong hininga ni Mama galing sa kabilang linya. [Hindi ako mapakali, Zari!] para syang naiiyak na ngayon kaya napakagat ako sa labi ko. I feel so guilty for worrying her. [You know how much I love you! Kapag may nangyari sayo, hindi ko alam ang gagawin ko!]

"Mama, kumalma ka lang. Okay lang po talaga ako. Nandito ako sa condo, nagpapahinga lang. Ayos lang po ako," pagpapakalma ko kay Mama.

[Paano ako kakalma?! May bago na namang balita! Limang bangkay na naman ulit ang nakita nila!] naiiyak na si Mama.

Nagulat ako sa sinabi ni Mama. I immediately turn the television on so I could check it. Napaawang ang labi ko nang ito ang laman ng balita ngayon. I also check the internet...and it's now viral. May serial killer na raw kami.

The serial killer is so random. He sometimes rape and kill them afterwards pero kadalasan sa mga ginagawa nya ay nananaksak sya at hinahayaan nalang ang mga biktima sa kalsada. He's doing it for pleasure.

"Mama, may kotse po ako. Hindi naman po ako naglalakad kada gabi."

[Kahit na! Hindi natin alam iyan! Hindi talaga ako mapakali!] napahikbi si Mama sa kabilang linya kaya kumirot ang puso ko. [Zari, mag-ingat ka, ha?]

I smile softly because Mama really cares for me. No one cares about me like that except for her. Kaya kung tatanungin man ako kung sino ang tatakbuhan ko kapag nasa delikadong sitwasyon ako...si Mama iyon.

Because I know she would be there for me...always.

I smile. "Mama, I love you."

I don't know why I said those words. It's just happened. Nasabi ko nalang biglaan. I didn't know why I suddenly said those words...that time.

"Saan ka na naman?" tanong ni Suji sa akin. Nandito sya ngayon sa condo ko para makitulog. "Alam mo namang maraming patayan na nagaganap tapos lalabas ka pa. Gabi na, Zari."

"May naiwan ako sa kotse," pinakita ko sa kanya ang susi na hawak ko. "I need to get it. Blueprint kasi iyon. Dala ko naman ang phone ko kaya huwag ka nang mag-alala."

She sighed. "Mag ingat ka, ha?"

I just nodded at her. Lumabas na ako sa condo at tumungo sa parking lot para tumungo sa kotse. Kinuha ko lang ito at babalik na sana sa condo ko nang biglang may bumangga sa akin at nilagpasan lang ako.

It was just so sudden that it made me feel nothing when that moment happened. I just felt something when I was walking toward the elevator. I feel some dizziness and pain in my stomach.

Napaawang ang labi ko nang pag hawak ko sa bandang tiyan ko ay may dugo ito. I didn't have enough time to react. Nanghina ang katawan ko kaya napaupo ako sa sahig.

My vision is getting blurry already so I took the moment to take my phone out of my pocket and make a call. The person who I called was Mama.

[Hmmm? Anong nangyari?] bungad nya pagkasagot sa tawag ko. Halatang naistorbo ko ang tulog nya.

I have no strength anymore but I forced myself. I need to force myself. I still can't die. Ang dami ko pang mga pangarap na hindi pa natutupad. I still haven't said sorry for those people who I hurt and say I love you for those people who I love.

"M-Ma...." nahihirapan na akong huminga at napapapikit na ang mga mata ko. I have no strength left anymore from my body. "...h-help." was my last words before my vision faded.