Viktor Fischer - Counting seconds

Hoofdstuk 10

Even was ik bang dat ik in een nachtmerrie was beland, oh nee wacht. Dat was ook daadwerkelijk zo. Ricardo keek me even aan en glimlachte kort even, het was niet zo’n heel enge glimlach maar gewoon, een normale (?) ‘’Dus..’’ Zei Ricardo en schraapte zijn keel. Ik pakte mijn tas vast en klemde die vast. ‘’Het lijkt me beter dat ik vertrek..’’ Ricardo keek even op wees weer naar mijn stoel. ‘’Luister Rowena.. Er zijn dingen tussen ons gebeurt, naja, dingen zijn niet soepel verlopen, en het spijt me voor m’n gedrag, dat was het enige wat ik wou zeggen..’’ Ik keek hem aan en kneep mijn ogen halfdicht. Waren dit echt de woorden die uit Kishna z’n mond kwamen? Ik nam een grote slok water en dacht even na. ‘’Oké.. Nou moet ik ook eerlijk zijn, ik ben ook niet altijd even aardig tegen je geweest, terwijl je me wel naar de Eerste Hulp bracht, dus het spijt mij ook..’’  Hij stak z’n hand uit en we schudde uiteindelijk elkaar de hand. ‘’Maar goed, ik had me dit eerlijk gezegd wat anders voorgesteld..’’ Hij knikte en grinnikte toen. ‘’Ik ga Viktor zoeken, misschien zie ik je nog wel een keer in de buurt.’’ Hij zwaaide. ‘’Bye..’’

Daar zat ik dan, in mijn eentje, in voor mij een vreemd huis, totdat opeens de deur open ging. Ik stopte mijn mobiel gauw in mijn tas en keek naar de deur waar Viktor stond. ‘’Geschrokken?’’ Ik glimlachte. ‘’Nou, het was wel even schrikken ja.’’ Viktor ging zitten en zuchtte even. ‘’Het moest even, ik vind het niet fijn als een vriend van me ruzie maakt met iemand waar ik veel om geef..’’ En toen, tja toen werd het romantisch. Viktor had eten gemaakt, zijn familie was niet langsgekomen, dat had hij verzonnen. Maar dat was niet erg. Aan het eind van de avond liep hij met mee naar huis. ‘’Ik heb een leuke tijd met je gehad, Rowena..’’ Hij glimlachte en we bleven stil staan bij een bankje.  Viktor legde zijn armen rond mijn middel en trok mij dichter naar hem toe. We keken elkaar even lang aan in de ogen. ‘’Heb jij geen leuke avond gehad?’’ Ik glimlachte verlegen en keek naar beneden. Viktor legde voorzichtig zijn hand onder mijn kin en tilde die op. Hij leunde naar voren en begon me te zoenen. Niet goed wetend wat ik moest doen, zoende ik maar terug, and it felt like heaven.. ‘’Ugh pubers..’’ Een geïrriteerde man met een poedel liep voorbij en even keken we lachend op. ‘’Sorry, maar de puberteit zijn we inmiddels al voorbij.’’ De man haalde zijn schouders op en liep gauw door.

De volgende ochtend rekte ik mij uit. Het was inmiddels zaterdag en Valentijnsdag. Normaal gesproken heb ik een hekel aan die dag, er gebeurde toch niks bijzonders die dag, meestal. Ook waren deze dagen Carnaval, tenminste in het gedeelte van het land waar ik vandaan kwam. Dit jaar had ik besloten om niet te gaan, weinig van mijn vrienden gingen, en dan had ik al gauw de behoefte om ook niet te gaan. Half wakker gleden mijn handen over mijn nachtkastje heen, opzoek naar mijn mobiel. Even knipperde ik met m'n ogen en zag hem toen liggen op de grond, bij het stopcontact. Ik rolde mijn bed uit en zag dat mijn mobiel vol stond met allemaal meldingen van social media, twitter, facebook, e-mail, whatsapp, instagram.. Even keek ik naar de meldingen op Whatsapp en zag allemaal berichten met: Viktor Fischer, gezoend, romantisch bezig, blablabla. In een flash besloot ik Instagram te openen en zag ik dat ik door allemaal fanaccounts was getagd (van viktor)  met foto's dat Viktor en ik aan het zoenen waren. Laat ik het zo zeggen. Het was niet gepland dat dit op social media kwam. Er waren verschillende reacties, veel mensen wisten niet ‘’wie dit rare mens was’’ er werd inmiddels ook al gesuggereerd dat ik z’n nieuwe ‘’chickie was waar die binnen 2 maand weer vanaf zou zijn’’ ‘’ze ziet er niet mooi uit, ze passen niet bij elkaar’’ en nog wel meer van dat soort reacties. Was dit nou echt het echte ‘’bekende’’ leven wat je zo vaak op Tumblr en Twitter zag, mensen die je haat reacties sturen?  Blijkbaar wel..

Doordat ik best wel erg geschrokken was van alles wat er gebeurde op het internet besloot ik me een aantal dagen af te zonderen van de buiten wereld. Snel stuurde ik Viktor een Whatsapp: ‘ik heb even tijd voor mezelf nodig’. En gooide toen mijn mobiel ergens in de hoek van de kamer. Gauw kroop ik onder mijn dekens en trok die ver over me heen.  Na een aantal uur van slapen kwam ik tot de conclusie dat ik niks meer te eten in huis had. Dus besloot ik toch maar naar buiten te gaan. Nadat ik wat makkelijke kleding had uitgezocht sloop ik het huis uit.  In een rustig loopje liep ik naar de dichtstbijzijnde supermarkt. Ik pakte een mandje en zocht wat dingen uit, maandverband, fruit, noedels, pasta ingrediënten. Toen ik voor het schap met melkproducten werd ik op mijn schouder getikt. ‘’Oh jij bent dat ene meisje met wie die Viktor Fischer heeft, toch?’’ Twee meisjes van ongeveer 16 keken mij aan. ‘’Sorry?’’ ‘’Oh je weet heus wel wat we bedoelen, die foto en die selfies die online zijn gezet.’’ Ze deden nu beide de armen over elkaar waardoor ze opeens heel serieus leken. ‘’Misschien moeten jullie je is niet zo bezig houden met andermans leven.’’ Ik pakte mijn mandje op en liep verder naar de groenten. Toen ik weer even stond te kijken stonden ze weer naast me. De een had een mobiel in der hand en de ander leek op een meeloper. ‘’Dus beken het maar, geef het maar toe, dat jij het was.’’ ‘’Ben je nu aan het filmen?’’ Een vuile glimlach kwam op het gezicht van het meisje met de mobiel. Ik bedacht me geen seconde en pakte de mobiel op en richtte de mobiel op de beide meisjes. ‘’Mocht je deze video nu aan het kijken zijn, dit zijn 2 meisjes die het te leuk vinden om bezig te zijn met andermans leven.’’ Ik sloeg de foto op en besloot het op een van de meisjes hun Facebook pagina te zetten ,wat een Viktor Fischer fanpagina was. ‘’Je hoeft me niet te bedanken.’’ Ik gaf de mobiel terug en had alles weer goed gezet zodat ze niet wisten dat het op Facebook stond.

Toen ik na een aantal uur weer thuis zat ging opeens de deurbel. Ik ging zoals gewoonlijk van het ergste uit en liep langzaam richting de voordeur en opende die op een kiertje. ‘’Sorry mevrouw, maar zo kan uw bestelling echt niet naar binnen.’’ ‘’Maar ik heb niks besteld?’’ De deur ging verder open. ‘’Maar ik wel.’’ Viktor stapte binnen en zette 2 pizzadozen op de tafel neer. ‘’Oh…’’ Ik glimlachte klein en gaf hem een knuffel. ‘’Ik had je niet verwacht.’’ ‘’Ik kom net van de training af Rowena, en zag je Whatsapp.. Wat is er gebeurt?’’ We gingen zitten met de pizza op onze schoten en ik vertelde hem over wat er gebeurt was vandaag en op social media.

At the end of the day you will not remember the person with the beautiful face, but you will remember the person with the most beautiful heart and soul, Viktor.