Viktor Fischer - Counting seconds

Hoofdstuk 8

The world is so unpredictable. Things happen suddenly, unexpectedly. We want to feel we are in control of our own existence. In some ways we are, in some ways we're not. We are ruled by the forces of chance coincidence.  - Paul Auster

3 maanden later.

Het was een rustige winterdag in Februari toen ik langs de rustige straten van Amsterdam slenterde. Vandaag had ik een studiedag en besloot om wat tijd voor mezelf te nemen, dus een dagje Amsterdam te gaan. Ergens in mijn hoofd knaagte het idee dat ik zomaar hier bekende mensen tegen het lijf zou kunnen lopen, Viktor, Ricardo of misschien zelfs, mijn vader. Ik schudde die gedachte maar gauw weg en trok mijn sjaal wat recht. Af en toe ging ik naar binnen bij een winkel, ik was opzoek naar wat servies etc. aangezien ik over een aantal maanden definitief mijn studie had afgerond en ik werk kon krijgen in Amsterdam. Over ongeveer anderhalfuur heb ik een afspraak met een makelaar.

Na een tijdje van rondkijken, spulletjes inkopen, kleding kopen, was ik erg hongerig geworden dus ik besloot om naar een cafeétje te gaan, dat er van de buitenkant vrij rustig uitzag. Van wat ik nu kon zien zaten er 2 vrouwen, beide aan het werk en apart aan een tafeltje. Ik ging naar binnen en werd vriendelijk begroet door de mensen achter de bar. Ik ging zitten en besloot nog mijn scriptie wat verder uit te werken en dronk daarbij wat warme chocolademelk.

Een paar uur nadat ik klaar was met mijn afspraak bij de makelaar, liep ik terug naar de plek waar ik mijn auto had geparkeerd. Ik had een aantal uur terug besloten om mijn auto ergens te parkeren, in de buurt van een of ander festival gebeuren. Ik kwam bij mijn auto aan en zag allemaal bezig met mijn auto weg te slepen. Ik rende er naar toe en trok een van de mannen aan de jas. ''Sorry hoor, maar wat is dit nou weer?'' De man keek verbaasd op. ''Hoezo, wat is dit nou weer? Zie je dat bordje niet?'' Ik keek langzaam omhoog naar het bordje en kon wel door de grond zakken. Invalide parkeerplaats. Ik zuchte en keek de man aan. ''Hoeveel gaat dit kosten?'' ''€250'' Even snakte ik naar adem met het idee in mijn achterhoofd dat ik alleen maar mijn pinpas bij me had. ''En contant graag.'' Ik schudde mijn hoofd en begon half te stotteren. ''Maar ik heb alleen maar mijn pinpas bij me?'' Stamelde ik langzaam. ''Hier meissie, heb je ons adres, mocht je je auto nog een keer terug willen.'' Met die woorden stapten de mannen weer hun vrachtwagen in en reden weg.

''Lieverd, waarom bel je me? Ik zit midden in een vergadering, ik kan nu echt niet praten.'' ''Maar mam..'' Zuchte ik. ''M'n auto, hoe moet ik dit nou doen?'' Ik hoorde haar vol irritatie mopperen. ''Dat los je zelf maar op, Rowena. Je bent inmiddels oud genoeg, dag schat.'' Tuutuutuutuut. Opgehangen.

Ik begon heen en weer te lopen en besloot toen maar opzoek te gaan naar een pinautomaat. Vol agressie schopte ik tegen een steentje aan die op de grond lag. ''Die voorzet was niet zo sterk hé..'' Ik keek op en zag een bekend gezicht. Viktor. ''Ik ben ook geen sterspeler.'' Ik zette stevige pas en liep door nog steeds zoekend naar een pinautomaat. Op een gegeven moment voelde ik dat iemand m'n pols vast pakte. ''Wat is er, Rowena?'' Ik kuchte even en bleef stil staan. ''Mijn auto is zojuist weggesleept, mijn moeder wil me niet op komen halen, en ik heb geen contant geld.'' Even keek ik weg. ''En dat laatste komt goed, want ik ben nog steeds op zoek naar die verdomde pinautomaat.'' Ik begon weer te ijsberen en zuchte. Viktor pakte me bij beide armen vast zodat ik stil bleef staan. Een vinger wees in de richting van een straat. ''Die straat, dan langs en dan heb je een pinautomaat.'' Ik keek hem aan en zag dat zijn ogen glinsterden, beide wisten we geen houding te geven. ''Als ik je weg breng naar die garage, betaal jij de bios, hebben we een deal?'' Hij stak zijn hand op. Ik pakte zijn hand vast en schudde die. ''Deal.''