Viktor Fischer - Counting seconds

Hoofdstuk 5.

2 weken later.

Na ruim 2 weken was mijn pols weer voldoende hersteld en kon ik weer naar mijn stage adres gaan. Het was 9 uur in de ochtend toen ik op stond, ik hoefde pas om 11 uur aanwezig te zijn. Ik glipte mijn bed uit en liep richting mijn kledingkast, denkend wat ik vandaag aan moest trekken. Ik besloot een lang warm shirt mee te nemen met een stretchy broek. Ik deed mijn pantoffels aan en liep richting de ontbijtzaal. Het was rustig in de ontbijtruimte maar dat was ik inmiddels wel gewend. Rowar zat een krantje te lezen en ik zag dat er nog wat ontbijtspullen stonden op tafel. ''Goedemorgen Rowar.'' Ik gaapte even en ging naast hem zitten. ''Goodmorning sunshine.'' Hij grijnsde en nam een slok van z'n thee. ''Goed geslapen?'' Ik knikte en schonk ook wat thee voor mijzelf in, daarna deed ik wat yoghurt in een bakje met daarover heen wat muesli. ''Heb je geen stage vandaag Rowar?'' Hij schudde z'n hoofd. ''Nee joh, ik heb m'n stage dagen altijd op maandag en dinsdag.'' Oh ja, dat was waar ook. Ik at wat mijn muesli en keek toen de ontbijtzaal rond. ''Hoe is het met je pols?'' Ik keek hem even aan. ''Welke pols?'' Hij grinnikte. ''Ja suffie, je geblesseerde pols nou goed.'' Ik keek er even na. Er waren nog wel een aantal wonden zichtbaar maar dat maakte niet veel uit. ''Wel goed, het is nog steeds een beetje aan het helen.'' Ik stond op want de klok zei dat het inmiddels al kwart over 10 was. Laat zoals gewoonlijk. Ik haastte me naar boven, kleedde me om, deed m'n make-up en haar en vertrok toen.

Een koude wind blies door mijn haren heen, het was koud deze dagen, over een paar dagen zou het kerst zijn. De straten waren versierd met kerstspullen en zo ook het ziekenhuis. Ik parkeerde mijn fiets in het personeelshok en liep toen via de achter-ingang naar binnen. Dokter Janssen kwam naar me toegelopen. ''Oh wat goed je weer te zien Rowena, en wat zonde ook dat je niet kon komen. Kom doe je jas maar uit dan gaan we gelijk de ronde doen.''

2 uur later.

We zaten in de personeelsruimte van onze afdeling te lunchen. ''Dus Rowena, spreek je je vader nog wel is eigenlijk?'' Ik keek Jacques even aan. Mocht je Jacques nog niet kennen, hij was de hoofdarts op deze afdeling. Ik schudde m'n hoofd. ''Ik denk zo ongeveer eens in de 4 maanden?'' Hij leek even verschrikt maar ik glimlachte toen. ''Niet dat ik het erg vind ofzo..'' Hij glimlachte toen en ik begon te vertellen over wat mijn stiefvader had gewonnen met de trekking. ''Oh dus je bent binnenkort in de buurt van Amsterdam een deze dagen?'' Ik knikte. ''Jep, we hebben een hotel geboekt in Amsterdam, aangezien ik vandaag al weekend heb. Dan gaan we zaterdag naar de rondleiding en voor de rest denk ik gewoon rondkijken in Amsterdam..'' Hij knikte en at verder van z'n brood toen plotseling z'n telefoon ging. ''Moment hoor..''

Na de lunch ging ik verder met mijn ronde, ik had nog een uur te gaan maar zoals gewoonlijk volmaakte ik die niet op de woensdag, want er waren weer eens vergaderingen. Ik liep naar het omkleedhok en begon me om te kleden. Nadat ik me volledig had omgekleed liep ik het hok uit en plotseling voelde ik een hand op mijn schouder. Even schrok ik maar toen ik me omdraaide zag ik dat het Jacques was. ''Oh liet ik je schrikken? Ik zag dat je al was vertrokken toen net, maar ik had nog een vraag..'' Ik keek even op. ''Ja sorry, ik moest op tijd verder gaan met de ronde, maar stel maar..'' Hij glimlachte. ''Een van de spelers van laatst is zijn armband vergeten, zal je die kunnen langsbrengen?'' Ik knikte even verbaasd. ''Hier is het adres..'' Jacques drukte een papiertje in m'n handen en ik glimlachte toen. ''Komt goed, ik zal het afgeven, fijn weekend Jacques!'' Hij draaide zich om. ''Jij ook Rowena!''

Het was druk op de snelweg toen ik met mijn moeder en stiefvader in de auto zat. Druppels van de regens zaten op het glas en ik zuchtte even. Eigenlijk had ik niet veel zin om naar Amsterdam te gaan. Nadat we uit de file waren duurde het maar 20 minuten totdat we er waren. Gelukkig had ik een kamer voor me alleen. Ik pakte mijn koffer uit de achterbak en stopte het armbandje in mijn broekzak.  We checkten in en ik liep met mijn koffer in de hand richting mijn kamer. Het was best wel een ruime kamer met tweepersoonsbed en tv, plus een badkamer. Ik zette m'n koffer neer en besloot dat het maar tijd was om opzoek te gaan naar het adres. Ik tikte het adres in op google maps en klikte toen op navigatie. Ik deed m'n oordopjes in en liep naar beneden. Snel gebaarde ik naar m'n stiefvader dat ik even de stad in was.

Bestemming bereikt. Zei de vrouwelijke stem van mijn navigatiesysteem. Even keek ik voor me uit en zocht naar het goede huisnummer. Nummer 15 moest ik hebben. Het was blijkbaar in een flatgebouw. Ik liep het flatgebouw binnen opzoek naar de lift. Ik schatte dat het op de eerste etage zou zijn. Ik drukte op het knopje 1 en wachtte tot de lift stopte. 11, 13, hebbes 15. Ik haalde de armband uit mijn zak en belde aan. Even hoorde ik wat gerommel vanachter komen en ik wachtte rustig. De deur ging open. ''Wat kan ik voor je doen?'' Ik keek op en zag dat het de blonde jongen was. Viktor Fischer. ''Volgens mij ben je iets vergeten..'' Hij begon te glimlachen. ''Och ja, in het ziekenhuis, klopt.'' Ik overhandigde hem de armband. ''Thanks, ik heb het gemist.'' Ik glimlachte en wou weg lopen. ''Maar hey, jij bent toch dat ene meisje die haar pols kapot had?''