Viktor Fischer - Counting seconds

Hoofdstuk 2

Nadat ik mijn medicijnenronde klaar had werd ik geroepen door een klein jongensstemmetje. ''Rowena?'' Ik keerde mij om en zag Stefan zitten, hij had slangetjes in z'n neus en hij zat vast aan het infuus. ''Wat is er Stefan?'' Ik liep naar hem toe en knielde naast hem neer naast zijn bed. ''Ben je misselijk, of heb je koorts?'' Ik legde mijn hand op zijn hoofd die gewoon normaal aanvoelde. Hij schudde zijn hoofd. ''Ajax, komt vandaag he?'' Ik knikte en glimlachte klein. ''Klopt..'' Ik keek naar zijn nachtkastje en zag spullen staan van PEC Zwolle. ''Ik weet dat je ze niet leuk vind, maar het is toch leuk dat ze langskomen? Ik zou ze om tips vragen, zodat je later net als hun ook een goede profvoetballer kan worden!'' Hij begon te glimlachen. ''Als ik beter wordt..'' Hij zei het zacht maar ik hoorde hem wel. ''Hey, niet zo negatief he.. Je wordt gewoon beter, je bent een sterke jongen!'' Hij glimlachte en keek naar z'n dekbed. ''Is het niet erg dat ik mijn PEC dekbed erop heb liggen?'' ''Als ze erover beginnen te zeuren, sturen we ze weg.. Ze hadden toch de bekerfinale van ze verloren?'' We lachten en ik gaf hem een high-five. ''Ik ga pauze houden, tot straks he!''

''En dit, is onze stagiaire, Rowena.'' Ik keek op van mijn telefoon omdat mijn naam gezegd werd. Gauw haalde ik mijn voeten van de tafel en stond op. ''Davy Klaassen.'' Hij gaf me een hand en ik observeerde hem. Een lichte jongen, met licht haar, beetje veel gel naar mijn doen, maar dat gaf niet. Had niet echt een bekend gezegd. Ik knikte en de volgende gaf mij een hand. ''Jasper Cillessen.'' Hem herkende ik wel, hij was de goalkeeper van het Nederlands Elftal tijdens het WK in Brazilië afgelopen zomer. Nogmaals knikte ik. ''Viktor Fischer.'' Ik keek hem aan, hij had iets een bruin tintje met blonde haren, zijn Nederlands was niet echt helemaal goed, maar hij kon het wel redelijk. ''Zet jij even koffie?'' Dokter Janssen gaf me een zetje en ik liep richting het apparaat. Ik zette de koffie en nam wat roerstaafjes, melk en suiker mee. ''Alstublieft heren.'' Ik zette het neer en keek de tafel rond. Ze gaven een kleine glimlach. ''Hoef jij niks?'' Vroeg de lichte. Ik schudde mijn hoofd. ''Ik ben niet zo'n koffiefanaat..'' Ze moesten een beetje lachen en ik gaf een signaal naar dokter Janssen toen mijn pieper afging. ''Noodgeval.'' Ik liep een beetje gehaast weg en deed wat ik moest doen.

Ongeveer 10 minuten later kwamen de voetballers langs de kamer waar het allemaal zou zijn. Ik gaf Stefan een knipoog toen hij een beetje teleurgesteld naar me keek toen de spelers binnenkwamen lopen. De spelers deden een spel en keken wat de kinderen voor activiteiten deden. Het was vandaag een rustig dagje en ik was wat eerder klaar aangezien er vergaderingen waren. Ik liep richting Stefan, waar ook de getinte blonde jongen bij stond. ''Nou Stefan, wat vind je er van? Dat de Ajax-spelers hier zijn, en dat terwijl je PEC fan bent..'' Ik voelde dat de ogen van de getinte jongen met blonde haren me aanstaarde. Ik keek hem aan en zag dat zijn moment open ging om wat te zeggen. Toen keek die naar beneden en schudde z'n hoofd en begon te glimlachen. ''Ach ja, we kunnen niet allemaal voor dezelfde zijn he.'' Ik glimlachte en aaide Stefan over zijn bol. ''Hé vriend, ik moet gaan, ik zie je snel weer he.'' Hij glimlachte en zwaaide. ''Doei Rowena, tot de volgende keer!'' Ik zei gauw gedag tegen de speler en zei de andere kinderen gedag. Daarna haastte ik me richting de omkleed ruimte en deed mijn haren los, trok wat dikkere kleren aan aangezien het wat kouder werd. Ik pakte mijn tas en verliet het ziekenhuis uit. Nogal naar mijn mobiel starend merkte ik niet op dat ik tegen iets opliep. ''Ho sorry, ik keek niet uit.'' Ik keek omhoog en zag hem, Viktor Fischer was zijn naam. ''Het is oké..'' We staarden elkaar even aan en ik wees naar m'n fiets.. ''Ik heb haast.'' Ik glimlachte gauw en vertrok.

Ik hoorde plots mijn mobiel piepen en zag dat ik een Whatsapp-bericht had van mijn vader. ''Vanavond uiteten? Sushi tent naast de Zeeman, ik zie je om half zeven.'' Ik zuchtte en pakte mijn fiets en fietste naar huis. Eenmaal thuis aangekomen hoorde ik een stem. ''Jij bent vroeg thuis..'' Ik keek op en zag Kimberley staan, leunend tegen een muur met een sigaret in der mond. ''Klopt, vergadering..'' Ik liep haar voorbij maar ze pakte me bij m'n pols vast. ''Sorry nog van vanochtend, het zal niet meer gebeuren.'' Ik knikte en trok me los van haar hand.

Ik kleedde me om en trok een wat simpele outfit aan. ''5 uur, die trein moet ik kunnen halen..'' Zei ik tegen mezelf en pakte m'n tas. ''Hey Rowena, eet je niet mee? Het is jouw beurt met de afwas?'' Ik keek op. ''Nee sorry, laat het maar staan tot vanavond, dan doe ik het dan wel.'' Rowar zuchtte en schudde ze hoofd. ''Laat maar, ik doe het al.. Maar dan doe je volgende week extra!'' Hij wees met de lepel naar me en ik knikte lachend m'n hoofd. Eenmaal aangekomen op het station stapte ik gauw in mijn trein en keek wat op mijn mobiel, zoals gewoonlijk was ik weer 10 minuten te vroeg en ik keek rond op Amsterdam Centraal. Het was nogal druk dus ik besloot maar vast te gaan lopen richting het sushi restaurant wat ongeveer 3 minuten hier vandaan zat.

''Dus Rowena, ik wil alleen maar zeggen dat ik het fijner zou vinden als..'' Mijn vaders preek werd onderbroken door een luide stem. ''En ja Ajax, het is alweer de zoveelste overwinning op een rij, dus daarom, beloofd is beloofd, SUSHI!'' De groep juichte en mijn vader schudde zijn hoofd. ''Ik wil alleen maar zeggen, ik zou het fijner vinden als je bij mij komt wonen. Ik merk nu al aan je. dat studentenleven bevalt je voor geen meter.. En dan ook nog is die studie die je gekozen hebt, lieve schat je wou zou graag de Psychologie in, waarom heb je dan toch voor dit gekozen?'' Hij sloeg in een keer zijn glas wijn achterover. ''OBER, mag ik nog een zoete rode?'' De ober zuchtte en ik glimlachte klein.. Altijd had ik mij geërgerd aan het gedrag van mijn vader. ''Pap, je weet waarom ik niet bij jou woon, het is gewoon makkelijker voor mij, ik heb vrienden en kennissen in de buurt, en natuurlijk mama.'' ''Ach je moeder, ik snap niet dat je nog met dat rot kreng contact hebt..'' Ik keek hem met beginnende woede in mijn ogen aan.. ''Hoe bedoel je dat nou weer, ze heeft je niks maar dan ook NIKS misdaan, dus waarom doe je altijd alsof jij het slachtoffer bent?!'' Ik verhief mijn stem en stond op. Nu was het ook mijn beurt aan mijn vader. ''IK DOE ALSOF IK HET SLACHTOFFER BEN? JE WEET HOEVEEL SCHULDEN IK WEL NIET HEB DOOR JE MOEDER, AL DIE TASSEN, AL DIE REKENINGEN DIE ZE MAAR OP BLEEF STUREN WAT DENK JE WEL NIET, DAT IK DIT ALLEMAAL UIT MIJN VERDOMDE DUIM ZUIG?'' Ik keek hem boos aan en ik voelde mijn ogen branden. ''VOLGENS MIJ BEN JIJ DEGENE HIER MET EEN ALCOHOL PROBLEEM HANS, EN VOLGENS MIJ WAS JIJ OOK NOG IS DEGENE DIE NIET TROUW KON BLIJVEN AAN EEN VROUW, OF HEB IK HET NOU VERKEERD? ASJEBLIEFT ZEG, HOUD GEWOON OP MET DIT STOMME GEZEIK VAN JE. IK BEN ECHT, HELEMAAL MAAR DAN OOK HELEMAAL KLAAR MET JOU, MISSCHIEN IS HET BETER DAT JE EENS EEN KLINIEK BELT EN ZE VERTELD WAT ER AAN DE HAND MET JE IS.'' Verder dan dat kwam ik niet want mijn vader stond op, gooide zijn rode wijn in mijn gezicht en sloeg het glas kapot op mijn arm. Met tranen in mijn ogen rende ik het restaurant weg. ''Mevrouw.. De rekening dan?'' De ober keek geïrriteerd maar ik liep gewoon door, ik zette het op een rennen totdat ik een hand voelde. ''LAAT ME MET RUST!'' De hand bleef maar ik voelde me nog niet verplicht om me om te draaien, totdat ik dat wel deed..